Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Τα ονειρα τα περιεργα

«Φρόντισε να φτάσει εκεί που πρέπει», ψιθύρισε ο Αντρει στον νεαρό μαντατοφορο πριν τον αφήσει να χαθεί μέσα στην νύχτα.

Τρία βραδια σκεφτοταν τώρα την φωνη στο κεφάλι του. Αυτήν που τον συμβούλευε αόριστα για κάποια σπηλιά.

Δεν ήθελε να ακουσει, δεν ήθελε να στραφεί και πάλι στην μαγεια και να ψάξει. Ούτε ήθελε όμως να πιστέψει ότι είναι τρελός.

Έψαξε στην σπηλιά του πατέρα του. Έψαξε στην σπηλιά της Αναχιτ. Ανάθεμα την ώρα που μπηκε σε εκείνη την σπηλιά όμως τίποτα δεν βρήκε.

Τίποτε δεν βρήκε και καμία φωνη δεν άκουσε.

Δεν ήξερε που να στραφεί, σε ποιον να μιλήσει. Δεν ήξερε τι έψαχνε ούτε γιατι. Δεν ήξερε ποια ήταν η φωνη στο κεφάλι του και από που ερχόταν.

Πρώτη φορά ήταν τόσο μπερδεμένος.

Για ένα πραγμα ήταν όμως σίγουρος. Ότι κι αν ήταν αυτό. Είχε σχέση με την Θεοφανω. Όλα σχετιζόταν με την Θεοφανω και το χάρισμα που είχε διαλύσει τις ζωές τους.

Και φοβόταν.

Τώρα την χρειαζόταν πιο πολύ από ποτε. Όμως εκείνη δεν ήταν εκεί. Δεν θυμόταν για να τον βοηθήσει.

Ο Κοσμας βγήκε έξω τρέχοντας.

Ο Αντρει γύρισε προς το μέρος του και τον πλησίασε αργά χωρίς να καταλάβει την ταραχη του Κοσμα.

«Ξυπνησε ο γιος σου και έκλαιγε, τον πήρε η Θεοφανω στο δωμάτιο της αλλά δεν έχει ηρεμήσει», του ειπε λαχανιασμένος.

«Τι;» Ρώτησε ήρεμα ο Αντρει.

Άρχισε να κατευθύνεται με ήρεμο αλλά γρήγορο βήμα προς τα μέσα και προς τους ονταδες τους.

Άνοιξε την πόρτα απότομα χωρίς να χτυπήσει και ειδε την Θεοφανω πάνω από τον Τζανετο να του χαϊδεύει τα μαλλιά.

Το παιδι ήταν ανήσυχο.

«Τι έγινε;» Πήγε από την άλλη μερια του κρεβατιού και ακούμπησε το μάγουλο του παιδιού.

«Δεν κατάλαβα», του ειπε η Θεοφανω. «Λεει για ένα ονειρο με έναν αντρα και ένα μέρος αλλά είναι ανήσυχος δεν καταλαβαίνω τι θέλει να πει».

Κοίταξαν και οι δυο το παιδι που έκλαιγε βουβά όσο τους κοιτούσε.

Ο Αντρει του χαμογέλασε.

«Τζανετο», του ειπε. «Όλα καλά», ακούμπησε το στέρνο του χαϊδεύοντας το προσπαθώντας να ηρεμήσει το παιδι. «Ονειρο ήταν. Δεν ήταν αλήθεια, όλοι βλέπουμε κακα όνειρα».