Jongensdingen 2: Casanova's

Een toontje lager

Het was weer zover: een nieuwe repetitie van het koor. Sam was, zoals gewoonlijk, net op tijd en zag dat iedereen al aanwezig was. Of nochtans.. bijna iedereen: van Hannes was nog geen spoor. Sam was niet per sé bang voor dictator Fre, maar de laatste keer ging hij zo uit zijn plaat.. Frederic liep al te ijsberen op het podium. Sam liep op Noah af en gaf hem een kus op zijn wang.

"Hey!"

Noah glimlachte en legde vervolgens zijn vinger over Sam's mond."Shhh straks smijt Fre ons nog buiten."

Sam keek hem verbaasd aan. "Wa-"

"Geen romance in het theater?" imiteerde Noah Frederic, waarna Frederic vervolgens van het podium af sprong en op het tweetal afliep.

"Waar blijft Hanne?"

Louise, die op de achtergrond had staan luisteren, kwam nu ook op het drietal afgelopen. "Die komt zo, toch jongens?"

"Ja.." knikte Noah.

"Ja want ik heb een HELE belangrijke mededeling!"

Sam keek vragend naar Louise, die een vragende blik terugschoot. Aan haar blik te zien had ze dus ook geen idee waar Fre het over had.

"Oké fuck it, ik kan het niet meer in me houden." Frederic stormde weer naar het podium en verhief zijn stem.

"Jongens en meisjes, aandacht hier alstublieft. Ja hallo?? Hallo??"

"Weer nieuwe regeltjes, Fre?" grapte Louise. Een paar leden van het koor lachten stiekem mee. Frederic negeerde het gelach en ging verder.

"Ja ja lach maar, nee dit is nog groter! Campus 12 gaat IN-TER-NA-TIO-NAAL!"

"Internationaal?" vroeg Sam enthousiast. Het koor begon onderling te fluisteren. Frederic onderbrak het geroezemoes.

"Campus 12: Amsterdam Edition is een feit, gasten! We mogen optreden op de dam van Amsterdam! En dat al in iets minder dan een maand! Daarom wil ik zo snel mogelijk ons nieuw repetitieschema bespreken, zodat we een geweldig optreden kunnen neerzetten!"

Hannes verscheen in de deuropening van de theaterzaal. Frederic's ogen vielen snel op Hannes en hij keek vervolgens weer terug naar de rest van het koor.

"Discipline is wat telt! Dus niet zoals H-"

"Ik stop bij Campus 12.."

Met die vijf woorden liet Hannes een bom vallen, waarna er een doodste stilte volgde. Zelfs Frederic was er even stil van. Fre sprong snel van het podium af en probeerde Hannes bij zijn arm te pakken om hem even privé te spreken, maar Hannes trok zich los.

"Sommige mensen hier wisten het al, maar ik heb het hier al een tijdje moeilijk mee. Ik heb me eigenlijk al heel mijn leven meer man dan vrouw gevoelt. Ik heb eindelijk de moed gevonden om mij hierover te uiten en zal dan ook vanaf nu als Hannes door het leven gaan. Over een tijdje zal ik beginnen met stemtherapie en hopelijk binnen een jaar kan ik starten met testosteron en zal ik een operatie ondergaan."

"Oké, maar kan je dan niet gewoon bij het koor blijven? Wij zullen je steunen, toch jongens?"  vroeg Frederic. Het koor knikte nadrukkelijk.

"Thanks maar, ik wil niet meer een solist zijn.. niet voordat.. je weet wel."

"Aja.." knikte Frederic traag. "Ja dan hebben we wel een probleem hè, mannen?"

"Wie zegt dat?" vroeg Louise, die op Hannes en Frederic afliep.

"Nou ja, we hebben weer een solist minder.. en het is te laat om nog audities te houden voor Campus 12: Amsterdam Edition."

"Wacht, Amsterdam?"