Jongensdingen 2: Casanova's

Hannes

Dit denk je nu alleen maar omdat je iets hebt gelezen op het internet over het bestaan van transgenders. Dat gebeurt wel vaker bij jou. Hanne? Hanne luister jij wel? Hanne, luister, als jij echt zo door het leven wilt gaan, dan moet je weten dat je nooit meer mijn lieve dochter zou kunnen zijn. 

---------------------

Hanne stond in de badkamer en keek naar zichzelf in de spiegel. De grootst denkbare wallen waren zichtbaar onder haar ogen. Misschien was het nu dan toch tijd om.. Hanne maakte zich groter en draaide 90 graden. Het.. het klopte niet. Hanne kon de woorden er niet voor vinden. 

Er werd op de badkamerdeur geklopt. Hanne reageerde niet. Ze had de deur van de badkamer op slot gedraaid. 

"Hanne?"

Stilte.

"Hanne, gaat alles wel goed daar?"

De afgelopen twee maanden ging het slecht met Hanne. Ze leefde in een zwarte hoodie, ze at weinig en kwam amper buiten, zelf niet meer om te boksen. De gordijnen in haar kamer waren al weken gesloten. Toen Hanne het geluid van de voetstappen van haar moeder hoorde vervagen, ontgrendelde Hanne de deur en sloop ze terug naar haar kamer. 

---------------------

Hanne, ben je hier nu alweer? Hanne, je denkt dit alleen vanwege die ene trans jongen in je klas. Nu je met die.. Whizzer.. omgaat, denk jij ook meteen weer dat je transgender bent. Ik ken mijn eigen dochter toch? Jij bent dit NIET Hanne..

---------------------

Hanne staarde naar het plafond. Een kleine straal van daglicht sloop langs de gordijnen naar binnen. Wat zou iedereen ervan vinden? Dante zou het in ieder geval niet chill vinden om te weten dat hij al die tijd in een relatie is geweest met een jongen. En wat dan met het koor? Campus 12 heeft een Hanne nodig.. niet een Hannes.. al zou een extra bariton niet per sé verkeerd zijn. En Louise? Louise was net blij van jongens af te zijn.. hoe moet ik het haar vertellen? Misschien is het te vroeg.. misschien heeft mijn pa toch gelijk.. misschien is het toch een fase. 

Hanne werd uit haar gedachten gerukt door een tikkend geluid op de ramen, alsof er steentjes tegen de ruiten werden gegooid. Hanne klom van haar bed af en schoof de gordijnen een beetje opzij. Een jonge dame stond in de tuin en zwaaide naar boven toen ze zag dat het gordijn opzij ging. Hanne deed haar raam open. 

"Hanne!"

"Bo? Wat doe jij hier?"

"Kijken hoe het met u gaat, natuurlijk. Mag ik binnen komen?"

Hanne twijfelde.. wilde ze dat Bo haar zo zag?

"Ik heb iets voor u meegebracht?"

Hanne kon Bo nooit weigeren. Altijd een van haar zwaktes geweest. "Oké dan.. kom maar naar boven, de achterdeur is als het goed is ontgrendeld."

Bo stak haar duim in de lucht en verdween vervolgens om de hoek van het huis. Hanne sloot het raam en deed snel de gordijnen open. Met daglicht in de kamer zag Hanne pas wat voor een rotzooi haar kamer was en bij nader inzicht opende Hanne toch maar weer het raam om de kamer wat te laten luchten. Binnen een minuut stond Bo voor Hanne's slaapkamer deur en was het te laat om een volledige schoonmaak te houden. Hanne opende de deur en Bo liep meteen naar binnen. Bo ging op het bed zitten en Hanne nam plaats naast haar. 

"Heeft m'n ma u gezien?"

"Denk het niet.. hoezo?"

"Oh ik uh-" Hanne kwam niet uit haar woorden. Er viel een stilte. 

"Dusss.. what's up?"

Hanne keek Bo niet aan. "Niks.. niks.."

"Ik ken u toch al langer dan vandaag? Je kan het mij vertellen."

Hanne haalde haar schouders op. 

"Is het Louise? Voel je misschien niks meer voor-"

"Nee, nee dat is het niet."

"Maar wat dan wel?"

Hanne antwoordde niet.

"Zit je nog steeds me-"

"Soms wou ik gewoon dat ik Hannes was, niet.. Hanne."

Het bleef even stil. Uit het niks legde Bo haar hand op Hanne's bovenbeen. "Maar daar is toch helemaal niks mis mee? Als jij je 'Hannes' voelt, dan ben jij toch gewoon 'Hannes'?"

"Ja maar-"

"Niks te maren, jij ka-"

"Mijn pa zou het nooit gewild hebben.."

"Jouw pa zou trots zijn geweest dat je je eigen weg volgt."

"Dat weet ik niet-"

"En bovendien, je hoeft toch niet direct te weten wie of wat je bent? Gun jezelf wat tijd om jezelf te ontdekken. Niet alles is zwart-wit. Dit soort dingen zijn nou eenmaal ingewikkeld, daar heb je tijd voor nodig. Maar ik weet zeker dat iedereen je zal steunen. Daar zijn we toch vrienden voor? Dus.. Hannes? En.. hij/hem?"

Hannes knikte. Een traan rolde over zijn wang. Bo had gelijk. Hij moest dit uitvinden. Maar dat kon hij niet alleen. Hij was dan ook blij met de steun van Bo. Bo was er altijd voor hem en hij wou dat hij ooit iets kon terugdoen. Misschien was zijn liefde voor Bo toch niet helemaal verdwenen.