Unicode...
စည်းတစ်ဖက်ကမ်းလွန်သော်
Part - 8
" အရူး သူမဘယ်မှာနေလဲတောင်
ငါမသိဘူး..."
" ကောင်းရော..."
နှစ်ယောက်သား စက်အတူတူပြင်ရင်း
စကားပြောကာရယ်မောနေကြသည်...
ခသည် ကျောင်းသို့ရောက်သော်...
" ဝတ်ရည်...နင်ဘာဖြစ်တာလဲ...
မျက်နှာလဲ မကောင်းဘူးနော..."
" ဒီလိုပါဘဲ ငါ့မိဘတွေ ကွာရှင်းတော့မယ်"
" ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ..."
" မသိတော့ဘူးဟား...ငါ့အဖေက
နောက်အိမ်ထောင်ပြုမလို့တဲ့...
ပြီးတော့ မေမေက တွယ်ကပ်နေတယ်...
ငါမေမေ့ကိုသနားတယ်ဟား...
မကောင်းတဲ့ယောက်ျားကို
ဘာကြောင့်တွယ်ကပ်နေမှန်းမသိဘူး"
" ဝတ်ရည်ရယ် တွယ်ကပ်မှာပေါ့
ဘာကြောင့်လဲသိလား..."
" ဘာကြောင့်လဲဟင်း..."
" နင့်ကြောင့်လေး...နင်မျက်နှာငယ်
ရမှာကို မလိုလားလို့ပေါ့...
ဒီနောက်မီးလင်းတဲ့ယောက်ျား
တစ်ယောက်ကို တွယ်ကပ်ချင်လို့
တွယ်ကပ်နေတာမဟုတ်ဘူး
သားသမီးရှိနေလို့သာ တွယ်ကပ်
နေရတာသိလား..."
" ဒါမဲ့ ငါ့ကြောင့်နဲ့ မေမေ အ့လိုမတွယ်ကပ်
စေချင်ဘူး..."
" ငါနားလည်ပါတယ်...နင်သာ
ခံနိုင်ရည်ရှိရင် နင့် မေမေကို
ပြောလိုက်လေး သမီး မျက်နှာ
မထောက်ပါနဲ့ သမီးလဲ အဲ့လို ဖခင်ကို
မလိုလားဘူးလို့..."
" ငါစဥ်းစားချင်သေးတယ်...
ငါမေမေ့ကိုချစ်တယ်ဟား
မေမေ နေ့တိုင်းညတိုင်းမျက်ရည်
ကျနေတာငါ မမြင်ချင်တော့ဘူး"
" အင်းပါ...ငါပြောသလိုသာ
လုပ်ကြည့်ပေါ့..."
" ကျေးဇူးနော ခ နင့်လို
အားပေးတတ်တဲ့သူငယ်ချင်းကောင်း
ရထားတာ ငါအားအများကြီးတတ်တယ်..."
" ငါရောဘဲ..."
နေ့လယ်ကျောင်းဆင်းသော် ဝတ်ရည်သည်
အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်...မေမေလဲ ရုံးကနေ
ပြန်လာဟန်တူသည် ရုံးယူနီဖောင်းတောင်
မလဲရသေးပါ...ငိုထားပုံလဲရသည်...
မျက်လုံးက နီရဲပြီးမျက်နှာကလဲအစ်နေသည်...
မျက်ရည်တို့ကလဲစီးကျနေပြန်သည်...
