Plan Prawie Idealny | II TOM |

Rozdział 25

Idiota: gotowa?

Idiota: nie masz wyjścia, bo czekam na ciebie pod twoim domem 

Dziś był dwudziesty szósty grudnia czyli dzień spotkania mój i niebiesko włosej pizdy przez którą wyleciałam ze szkoły. Umówiłam się z nią na dwunastą lecz przedtem jeszcze chciałam się spotkać z Oscarem by dogadać szczegóły. Napisał w idealnym momencie, bo skończyłam makijaż. Szybko zgarnęłam z biurka torebkę w której miałam już telefon, portfel i chusteczki i wyszłam z pokoju. 

Uznałam, że mimo, że idę na spotkanie z NIĄ, to chce ładnie wyglądać więc założyłam beżowy golf na który zarzuciłam czarną kurtkę. Spodnie też miałam czarne a na nogi założyłam conversy. Makijaż dziś wyszedł mi wyjątkowo dobrze. Widać świat też chciał, żebym dokopała tej dziwce. 

Z uśmiechem na ustach wyszłam z pokoju. 

- Wychodzę! Wrócę później jak ci mówiłam! - krzyknęłam do mamy gdy wychodziłam do domu. Wiedziałam, że mnie usłyszała mimo, że nie odpowiedziała, bo siedziała w salonie i nie dało się mnie nie usłyszeć. 

Oscar tak jak napisał, czekał na mnie pod moim domem. Stał oparty o swój samochód zwrócony w moją stronę i wyglądał nieziemsko dobrze. Na głowę miał zarzucony kaptur swojej czerwonej bluzy a wzrok wlepiał w asfalt. Bluza była naprawdę gruba ale dziwiłam się, że nie jest mu chłodno. Mieszkaliśmy w Kalifornii ale było jakieś dziesięć stopni. Do tego miał czarne spodnie i adidasy. Nie ułożone włosy wystawały mu spod kaptura bluzy. 

Podeszłam do niego pierwszy raz czując się jakoś inaczej w jego towarzystwie. Poza tym nie za bardzo wiedziałam jak się przywitać. Czemu nagle zaczęłam się zastanawiać jak mam się z nim przywitać? Zwykle było mi to obojętne. BOŻE!

- Siema Oscar - powiedziałam gdy podeszłam do niego. 

Dopiero wtedy na mnie spojrzał. Minę miał skupioną ale gdy zorientował się, że ja to ja, od razu się uśmiechnął. Pochylił się i pocałował mnie w policzek. I znów dostałam tych cholernych motylków w brzuchu. 

- Hej Caro. Ślicznie wyglądasz - powiedział mierząc mnie wzrokiem z szerokim uśmiechem na twarzy. Zatrzymał wzrok nieco dłużej na moich kolczykach - które z resztą były od niego - i jeszcze szerzej się uśmiechnął. 

- Dziękuję. 

- Gotowa na spotkanie z dawną prześladowczynią? 

- Normalnie bym powiedziała, że nie ale jesteś tu więc wiem, że będzie dobrze. Skopiemy jej dupę a te wszystkie lata - powiedziałam pewnie na co się zaśmiał. 

- Wsiadaj do auta - oznajmił obracając się w stronę pojazdu. Do mojej szkoły nie było daleko ale Oscar uznał, że musi przyjechać autem, cytuje: ,,bo tak". 

Usiadłam na tym samym miejscu gdzie zwykle. Uwielbiałam jeździć z nim autem. Oscar włączył radio z którego od razu zaczęła lecieć świąteczna muzyka. 

- Czyli ja czekam w aucie. Gdy przez szybę zobaczę, że już usiadłyście z napojami poczekam chwilę i pójdę do tego Starbucks'a. Wejdę tam, ty nie zwrócisz na mnie uwagi lecz twoja koleżanka jako, że jak to mówisz, ma manię obserwowania wszystkiego dookoła, zobaczy mnie i powie: ,,O boże to on" wtedy ja to usłyszę i odwrócę się do was. Ty też na mnie spojrzysz i się uśmiechniesz. Powiem ,,O hej Caro! Nie wiedziałem, że tu jesteś", czy coś takiego i powiem, że jesteś moją dziewczyną i ona będzie miała minę ,,O boże zazdroszczę". Nakopiemy jej w dupe i se pójdziemy. Tak? - spytał upewniając się. 

- Taki jest plan ale znając nasze szczęście pójdzie nie po naszej myśli i będziemy improwizować - uśmiechnęłam się. 

Oscar położył dłoń na moim udzie i lekko je ścisnął a ja spojrzałam na niego zaskoczona. Byłam przyzwyczajona, ze lubił trzymać tam rękę prowadząc więc sama się zdziwiłam, czemu mnie to zaskoczyło, bo to nie pierwsza ani nie druga taka sytuacja.