Under Series #4: Defended by her love.

CHAPTER 27

Nagising ako dahil sa sunod sunod na pagdampi ng mga halik sa mukha ko, na alam kong si Yuan ang gumagawa.

This man is both a headache and a blessing in disguise; he was the most annoying, yet he was the guy I love the most.

Halik ng halik, natutulog pa nga yung tao e!

I slowly opened my eyes as I met his unmatched soft gaze, which made my irritation disappear.

Tama ako, s'ya ang humahalik sa akin ngayon na parang ibon.

"Good morning," he softly greeted me as he leaned a kiss on the tip of my nose.

My lips softly arched because of how soft his morning voice was.

Nakapikit pa ang mata ko pero inabot ng mga braso ko ang katawan nito at mahigpit na niyakap.

Hindi rin naman nagtagal ay binalot rin ako nito sa braso n'ya habang nakahiga pa ako sa kama.

The first thing I felt that morning was his warm hug, wrapping around me like a protective shield. His embrace was so comforting, so full of unspoken love, that it felt as if every lingering worry and doubt melted away.

The way his arms held me close, with a gentle firmness, made me feel safe, cherished, and profoundly understood—all before I even opened my eyes.

"Yuan..." I hummed with my morning voice as I hugged him.

"Yes?" Malambot na tanong nito sa akin, kasabay ng pagpulpot ng mga braso n'ya.

"Good morning," I whispered while burying my face on his chest.

Rinig ko ang mahinang pagtawa nito, pero hinigpitan lang din ang pagyakap sa akin.

Hindi pa mataas ang sinag nang araw na natatanaw ko mula sa bintana na mukhang kakasikat palang nito.

Wala nang nagsalita sa amin, at tahimik lang na niyakap ang isa't isa habang pinaglalaruan ni Yuan ang buhok ko.

My heart feels so happy because of this; there was no morning I didn't feel loved by this man. Waking up to his presence felt like the universe quietly told me, "You're safe here."

My life is slowly turning on its perfect page, as this man embrace me on his arms fully. Wala na akong iabang mahihiling pa, gusto ko na lang araw araw gumising na s'ya ang madadatnan ko.

I want to wake up that he was the one greeting my eyes.

"Let's go you out of the bed, may pupuntahan tayo." Malambot na sambit n'ya sa akin.

"Where–"

"My parents, I'll tell them we're gonna get married." He cut me off as he lifted me on both of his arms.

Lumabas kami ng kwarto na buhat buhat n'ya ako sa mga braso n'ya.

Isang malaking dampa ang naramdaman ko dahil sa sinabi n'ya, bigla naman akong kinabahan sa ideyang gusto n'yang mangyari ngayon.

Hindi naman na dapat ako mag alala dahil kilalag kilala naman na ako ng mga magulang n'ya, at sila pa nga ang nagtutulak sa amin na bagay kaming dalawa. Pero, may kung ano sa dibdib ko na biglang nagpakabog dito.

Siguro, kinakabahan ako dahil ito ang unang beses na magkikita kami ulit bilang fiancee ng anak nila at hindi ang parehong babae na inaasar lang nila sa anak nila.

Isang guhit ng kaba at pagkasabik naman ang nararamdaman ko dahil dito. Hindi mapakali ang utak ko, parang kinakalikot ang t'yan ko dahil sa mga nagwawalang paru paru dahil sa ideyang 'yun.

"Let's eat first, and let's get going." he smiled, as he put me down on the chair.

Hindi ko namalayan na nasa kusina na pala kami dahil sa pag lipad ng utak ko sa mga posisbilidad na mangyari lalo na kapag kinasal na kami ni Yuan.