Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gece'nin bir yarısıydı. Hapishane'nin sorgu odasında sadece önündeki masayı aydınlatan lamba'nın altında bir sandalyede elleri arkadan kelepçelenmiş bir halde, boynu bükük oturan biri vardı.
Dağılmış saçlarına karışan, perçemindeki o ak düşmüş olan bir tutam saçı, o gün yaşadığı dehşetin delili olarak anlına dökülüyordu. Yüzü kanlar içindeydi, hâlâ açık olan yarık kaşındaki kanlar yanağıda kurumuştu. Lav çukuruna dönmüş gözlerinden süzülen ateş parçası misali alevli göz yaşları düştüğü yeri yakıyordu. Alt dudağı patlamıştı ve aynı kelimeyi sessizce tekrarlayıp duruyordu. Pıhtılaşmış kanı hâlâ duran dudaklarının arasından bir tek kelime süzülüyordu... "Güneşim..."
Kurumuş kanları gömleğinin beyazlığından erser bırakmamıştı. Bu sabah damatlığın bir parçasıydı o, artık beyaz değil kızıl olan gömlek. Gömleği gibi, hayatın hiç bir rengi de onun için kalmamıştı. Ruhu o gece'nin zifiri karanlığından bile daha karanlıktı artık. Hüzün ile çarpan kalp...
Onun kalbiydi.
Her nefes alışında acıyı bağrının en derin yerinde hissediyordu. Ne acı ne kara bir gündü bu gün onun için. Zira onun güneşi artık doğmamak üzere batmıştı bu gün. Artık bin kere de güneş doğsa O, aydınlanmayacaktır.
☀️☀️☀️
Wattpad'ta bukitabarastlayıpkaydettiysen, çokgüzel bir hikayeye başlamışsın demektir. Kalbine nüfuz edecek bu hikayeyi okurken bir çok ibret alacaksın. Sen, kitabı okurken keyif alman, ben de senin yorumlarını okurken keyif almam dileğiyle. İyi okumalar.
Başlangıç tarihleri lütfen şuraya-🕰
Yapıcı eleştirileriniz benim kendimi geliştirebilmem içinçok önemli. Yazı, yada mantıkhataları olan yerleri lütfen uygun bir dille yorum olarak yazın! Saygılar!
