About you | Mabbie

hoofdstuk 7; stap voor stap

Matthy stond even stil voor de deur van de kamer waar Robbie lag. De dag was in volle gang, en het ziekenhuis bruiste van de activiteit. Binnen was het stil, op het zachte gezoem van de machines na. Het moment was daar om Robbie, meneer Van de Graaf, zoals hij hem nu moest noemen, op de hoogte te brengen van zijn situatie.

Hij haalde diep adem, zette zijn professionele masker weer op, en stapte naar binnen.

Robbie lag rustig in bed, zijn ogen halfopen terwijl hij naar het plafond staarde. De verwarring van eerder die ochtend leek enigszins te zijn verdwenen, hoewel er nog steeds een zekere vermoeidheid in zijn blik lag. Matthy naderde het bed met een kalme tred en ging aan de zijkant staan.

"Meneer Van de Graaf," begon Matthy, zijn stem gelijkmatig en zonder aarzeling, "hoe voelt u zich nu?"

Robbie draaide zijn hoofd langzaam naar Matthy toe, en zijn ogen richtten zich op hem. Hij leek even te moeten zoeken naar woorden, maar antwoordde uiteindelijk schor: "Moe... maar ik voel me beter, denk ik. Wat... wat is er precies gebeurd?"

Matthy knikte begripvol en nam een stoel naast het bed. Hij ging zitten en boog iets naar voren om op ooghoogte met Robbie te komen. "U hebt een ongeluk gehad, u bent aangereden door een stadsbus. U was er ernstig aan toe toen u hier binnenkwam, maar het ergste lijkt nu achter de rug. U hebt een tijd in een kunstmatig coma gelegen zodat uw lichaam kon herstellen, maar nu bent u wakker, en dat is een goed teken."

Robbie keek hem aan, zijn ogen schoten kort naar de beademingsmachine en de monitoren naast hem. "En... wat nu? Wat gebeurt er met mij?"

"We gaan stap voor stap verder," legde Matthy uit, zijn toon nog steeds rustig en professioneel. "Op dit moment houden we uw toestand nauwlettend in de gaten. Uw lichaam heeft tijd nodig om te herstellen, en dat vraagt geduld. Maar u bent op de goede weg. De komende dagen zullen we langzaam beginnen met het afbouwen van de beademing, en we blijven controleren hoe uw organen functioneren."

Robbie knikte langzaam, maar er bleef een zekere bezorgdheid in zijn blik hangen. "Ben ik... zal ik weer de oude worden?"

Matthy slikte even, maar hield zijn gezicht in de plooi. "Het is nog te vroeg om daar een definitief antwoord op te geven. Uw lichaam heeft veel te verduren gehad, maar we hebben al tekenen van verbetering gezien. We zullen er alles aan doen om u zo goed mogelijk te laten herstellen. We nemen de tijd die nodig is en blijven u ondersteunen waar we kunnen."

Robbie sloot zijn ogen even, alsof hij de informatie probeerde te verwerken. Toen hij ze weer opende, was zijn blik wat zachter. "Dank u, dokter."

"Graag gedaan," antwoordde Matthy, terwijl hij opstond. "Uw verloofde, mevrouw Dekker, is op de hoogte gesteld en zal binnenkort hier zijn. Ze heeft het hele weekend bij u gezeten, maar is vanochtend even naar huis gegaan om wat rust te nemen."

Bij het horen van Jamie's naam verscheen er een flauwe glimlach op Robbie's gezicht, en Matthy voelde een steek in zijn borst, maar hij liet niets merken.

"Ik laat u nu even rusten," zei Matthy, terwijl hij naar de deur liep. "Als u iets nodig heeft, aarzel dan niet om de verpleegkundige te roepen. We zijn hier om u te helpen."

Robbie knikte opnieuw, en Matthy verliet de kamer met zijn gebruikelijke kalme tred. Zodra hij de deur achter zich dichttrok, ademde hij langzaam uit. Elke keer dat hij bij Robbie was, voelde het alsof hij op een dun koord balanceerde, de valkuil van zijn eigen emoties altijd dichtbij.

Maar hij had het weer overleefd. Hij had zijn pokerface behouden. Hij was nog steeds Dr. het Lam, en Robbie was meneer Van de Graaf, een patiënt die op zijn zorg was aangewezen. Niets meer, niets minder.