About you | Mabbie

Hoofdstuk 16: ik wil je in mijn leven

Matthy bleef een moment stil, de woorden van Robbie echoënd in zijn hoofd. Hij wilde het geloven, hij wilde hopen dat er een manier was om de geschiedenis te herschrijven, om de fouten van toen recht te zetten. Maar diep vanbinnen wist hij dat het niet mogelijk was.

"We kunnen het niet anders doen, Robbie," zei Matthy zacht, terwijl hij zijn blik naar de grond liet zakken. Zijn stem brak, gevuld met een pijn die hij jarenlang had weggestopt. "Ik zal altijd verliefd op je blijven. Dat is nooit veranderd. En het gaat ook niet veranderen, hoeveel ik ook probeer."

Robbie keek naar hem, de pijn en het verdriet in Matthy's ogen duidelijk zichtbaar. Hij voelde een steek in zijn hart, wetende dat Matthy altijd iets voor hem zou blijven voelen, iets dat hij niet meer kon beantwoorden op dezelfde manier. "Matthy," begon hij zachtjes, terwijl hij zijn hand nog steeds op Matthy's schouder liet rusten, "ik ben ook altijd verliefd op jou geweest. Dat ben ik nog steeds."

Matthy's ogen flitsten naar Robbie's gezicht, een moment van hoop in de lucht tussen hen. Maar dat moment verdween even snel als het was gekomen, toen Robbie verder sprak.

"Maar... we kunnen niet samen zijn," zei Robbie, zijn stem gevuld met spijt. "Ik heb Jamie. We krijgen een kind. En dat is niet iets wat ik zomaar kan negeren. Ik wil dit leven met haar opbouwen. Dat moet ik."

Matthy knikte langzaam, zijn ogen nu glazig van de tranen die hij probeerde tegen te houden. Hij wist dat Robbie gelijk had. Hoeveel hij ook van hem hield, hun levens waren verder gegaan, op een manier die hen niet meer samen zou brengen zoals vroeger.

"Ik begrijp het," fluisterde Matthy, zijn stem nauwelijks hoorbaar. "Maar dat maakt het niet minder pijnlijk."

Robbie zuchtte diep en liet zijn hand van Matthy's schouder glijden. Hij haalde adem om zichzelf te kalmeren, wetende dat dit misschien wel het moeilijkste gesprek was dat hij ooit had moeten voeren. "Wat ik wel wil," begon hij voorzichtig, "is dat we vrienden kunnen zijn. Echte vrienden, Matthy. Ik wil je in mijn leven, op welke manier dan ook. En ik wil dat je mijn kind leert kennen. Ik wil dat je een deel van ons leven wordt."

Matthy keek verbaasd op. "Je wilt... dat ik je kind leer kennen?" vroeg hij, zijn stem onvast. Hij had dat niet verwacht, zeker niet na alles wat er tussen hen was gebeurd. "Maar hoe zou dat werken? Hoe kan ik... je vriend zijn, terwijl ik nog steeds—"

Robbie onderbrak hem zachtjes. "Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik wil niet dat we elkaar weer kwijtraken, Matthy. Niet zoals de laatste keer. Je hoeft niet buiten mijn leven te staan, ook al is het anders dan hoe we het ons ooit hadden voorgesteld."

Er viel een lange stilte in de kamer, waarin Matthy de woorden van Robbie liet bezinken. Hij voelde zich verscheurd tussen het verlangen om dicht bij Robbie te blijven en de realiteit dat hun liefde nooit meer op dezelfde manier beantwoord zou worden.

Maar uiteindelijk knikte hij. "Ik zal het proberen," zei hij, zijn stem vol emotie. "Ik wil het proberen, Robbie. Voor jou... en voor je kind."

Robbie glimlachte zachtjes, zijn ogen gevuld met dankbaarheid. "Dank je, Matthy. Dat betekent veel voor me."

De spanning tussen hen leek iets te verminderen, alsof de waarheid, hoe pijnlijk ook, eindelijk uitgesproken was. Ze hadden elkaar gevonden, niet op de manier die ze ooit hadden gewild, maar op een manier die hen misschien dichter bij elkaar zou brengen dan ooit tevoren.