About you | Mabbie

Hoofdstuk 4: Medische gevens

De omkleedruimte was gevuld met het zachte gezoem van TL-verlichting, het geluid van kluisjes die open en dicht gingen, en het gedempte gerinkel van sleutels. Het was het einde van een lange dag, en Matthy was bezig zijn operatiejas uit te trekken toen Dr. Vermeulen binnenkwam. De oudere arts knikte naar Matthy en ging tegenover hem zitten op het bankje.

"Hoe gaat het met meneer Van de Graaf?" vroeg Vermeulen, terwijl hij zijn witte jas zorgvuldig opvouwde. Zijn toon was zakelijk, maar er klonk ook een vleugje bezorgdheid in door. Robbie's toestand was een zware last geweest voor het hele team, vooral omdat het een complex en gevoelig geval was.

Matthy zette zijn jas opzij en haalde diep adem voordat hij antwoordde. "Het gaat iets beter," begon hij, zich concentrerend op de medische feiten om zijn gedachten van persoonlijke emoties af te leiden. "De transfusie heeft goed werk geleverd. Zijn Hb-waarden zijn eindelijk gestabiliseerd, en de bloeddruk is nu binnen acceptabele grenzen."

Vermeulen knikte instemmend en leunde iets naar voren, luisterend naar Matthy's verslag. "Dat is goed om te horen. En de longen? Hoe staat het daarmee?"

Matthy dacht even na en vervolgde: "De ventilatie-instellingen zijn nog steeds nodig, maar we hebben de FiO2 kunnen verlagen naar 40%. De laatste arteriële bloedgaswaarden laten zien dat de zuurstofsaturatie nu op een stabiel niveau zit. We hebben een lichte verbetering in de pulmonale compliance gezien, wat een goed teken is. Het is nog te vroeg om de beademing af te bouwen, maar ik denk dat we op de goede weg zijn."

Vermeulen luisterde aandachtig en gaf een korte knik. "Dat klinkt bemoedigend. Hoe zit het met de intracraniële druk? Die was gisteravond nog zorgwekkend hoog."

Matthy vouwde zijn handen samen en keek even naar de grond, nadenkend over de details. "Ja, dat klopt. De ICP was zorgwekkend, maar na de laatste bolus mannitol en het verhogen van de sedatie, is de druk gedaald naar een veiliger niveau. De CT-scan van vanmiddag toonde geen verdere verslechtering van het cerebrale oedeem, en de herhaalde echo's van de hersenen laten geen nieuwe afwijkingen zien. Maar we blijven hem nauwlettend in de gaten houden."

Vermeulen zweeg even en keek naar Matthy, als om in te schatten hoe zijn collega ermee omging. "Het klinkt alsof we een kleine verbetering zien, maar het blijft kritisch. We moeten onze ogen openhouden voor mogelijke complicaties."

Matthy knikte, zijn gezicht ernstig. "Absoluut. Hij is er nog lang niet, maar elk klein stapje vooruit is een overwinning op zich. We hebben het risico op sepsis voorlopig onder controle, en de antibiotica slaan aan. De nierfunctie is nog steeds een punt van zorg, maar hij heeft nog geen dialyse nodig. We blijven de diurese in de gaten houden."

Vermeulen glimlachte even, hoewel het een vermoeide glimlach was. "Je doet goed werk, Matthyas. Dit soort gevallen vraagt het uiterste van ons, maar je hebt de situatie tot nu toe goed aangepakt."

Matthy knikte weer, zich bewust van de dubbele betekenis van Vermeulens woorden. Hij voelde de druk van zijn professionele verantwoordelijkheden, maar ook de persoonlijke lading die dit specifieke geval met zich meebracht. Maar dat laatste hield hij voor zichzelf, zorgvuldig verborgen achter zijn kalme façade.

"Dank je, Dr. Vermeulen. We doen wat we kunnen," zei Matthy, zijn stem gelijkmatig. "Ik zal vanavond nog eens langsgaan voor een laatste check-up voordat ik naar huis ga."

Vermeulen stond op, zijn blik kort en scherp. "Doe dat. En zorg ervoor dat je ook zelf wat rust krijgt. Het wordt een lange weg."

Matthy keek toe hoe Vermeulen de omkleedruimte verliet, zijn voetstappen zacht weerklinkend in de stille ruimte. Hij bleef nog even zitten, zijn gedachten een warboel van professionele overwegingen en persoonlijke gevoelens die hij met niemand kon delen.

Na een paar minuten stond hij op, trok zijn jas weer aan en maakte zich klaar voor de laatste ronde van de avond. De medische feiten waren helder, de behandelingsplannen duidelijk. Maar terwijl hij de omkleedruimte verliet, kon hij niet ontkennen dat de situatie nog steeds een diepe emotionele tol eiste, een die hij alleen moest dragen.

Sorry maar hier moest ik als geneeskunde student toch ff shinen