About you | Mabbie

Hoofdstuk 14: professioneel blijven

Net op het moment dat Robbie de stilte tussen hem en Jamie liet bezinken, ging de deur zachtjes open. Matthy stapte de kamer binnen, zijn witte doktersjas strak om zijn schouders en zijn gebruikelijke kalme, professionele uitdrukking op zijn gezicht. Hij had een clipboard vast, zoals altijd, maar zijn ogen leken zich wat langer dan nodig op Robbie te richten voordat hij naar Jamie knikte.

"Mevrouw Dekker," begroette Matthy haar met zijn formele toon. Jamie keek even van Matthy naar Robbie, alsof ze aanvoelde dat haar aanwezigheid op dat moment niet meer nodig was. Ze gaf Robbie een korte, geruststellende glimlach voordat ze opstond van haar stoel.

"Ik denk dat ik jullie twee even alleen laat," zei Jamie zachtjes, haar hand nog even op Robbie's schouder voordat ze naar de deur liep. Matthy knikte naar haar toen ze de kamer verliet, en ineens was het stil. De spanning tussen hen was bijna tastbaar.

Matthy bleef staan aan het voeteneinde van het bed, zijn handen strak om het clipboard geklemd. Zijn blik was gefocust op de papieren, alsof hij zich vastklampte aan de klinische feiten om zijn emoties op afstand te houden. Maar Robbie kon het niet langer negeren. Hij had het gevoel dat hij moest breken door de muur die Matthy om zich heen had opgetrokken.

"Matthy," begon Robbie zacht, zijn stem bijna smekend. "We kunnen hier niet meer omheen. Je kent me, je weet wie ik ben. Waarom doe je alsof dat niet zo is?"

Matthy bleef een moment zwijgen, zijn ogen strak gericht op het formulier voor hem, alsof hij daarmee de realiteit van het moment kon ontvluchten. Maar uiteindelijk haalde hij diep adem en zette hij het clipboard neer op het tafeltje naast het bed. Hij keek op, en in zijn ogen zag Robbie iets wat hij niet had verwacht—pijn.

"Robbie," fluisterde Matthy, zijn stem schor en kwetsbaar, alsof het hem moeite kostte om de woorden uit te spreken. "Dit... dit kan ik niet. Ik kan dit niet. Je bent mijn patiënt, ik moet professioneel blijven." Hij draaide zich een beetje weg, alsof hij niet in staat was om Robbie recht in de ogen te kijken.

Maar Robbie was vastbesloten. "Dat weet ik. Maar we kunnen niet doen alsof dit nooit is gebeurd. Wat er tussen ons was... je kunt het niet blijven negeren, Matthy. Niet na al die jaren."

Matthy's schouders begonnen te trillen, en voor Robbie het goed en wel besefte, hoorde hij een zacht gesnik uit zijn richting komen. Het was alsof een dam was gebroken. Matthy zette een stap naar achteren, alsof hij zich wilde terugtrekken, maar zijn emoties hadden hem ingehaald. Hij bedekte zijn gezicht met zijn handen, zijn hele lichaam schokkend door de stille tranen.

Robbie voelde zijn hart breken toen hij Matthy zo zag. Dit was niet de sterke, professionele arts die hij in de afgelopen dagen had gezien. Dit was de Matthy die hij kende, die worstelde met zijn emoties, die altijd zoveel van zichzelf verborgen had gehouden.

"Matthy..." fluisterde Robbie, zijn eigen stem nu vol emotie. "Je hoeft het niet alleen te dragen."

Matthy schudde zijn hoofd, zijn handen nog steeds over zijn gezicht. "Ik had het nooit uit moeten maken," stamelde hij, bijna onverstaanbaar door de tranen. "Ik dacht dat het beter was, voor jou, voor ons allebei. Maar ik heb het zo verknald. En nu ben je hier, en... ik weet niet wat ik moet doen."

Robbie keek naar hem, zijn eigen pijn vermengd met begrip. "We waren jong, Matthy. We wisten niet wat we deden. Maar dat betekent niet dat het voorbij is. We kunnen hier doorheen komen. Maar je moet me binnenlaten."

De woorden hingen in de lucht tussen hen in, terwijl Matthy probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen. Hij haalde diep adem, liet zijn handen langzaam zakken en keek Robbie voor het eerst recht aan, zijn ogen rood en vochtig van de tranen.

"I-ik weet niet hoe," fluisterde Matthy, zijn stem breekbaar, maar Robbie wist dat dit het begin was van iets wat ze allebei niet langer konden vermijden