About you | Mabbie

Hoofdstuk 2: Dr. het Lam

De ochtendzon scheen door de grote ramen van het Universitair Medisch Centrum in Groningen, maar Matthy voelde de warmte nauwelijks. Terwijl hij de bekende gang naar de intensive care bewandelde, was zijn geest gevuld met de gebeurtenissen van de vorige avond. Niemand in het ziekenhuis wist van zijn verleden met de patiënt die nu op de IC lag, en dat was precies hoe hij het wilde houden.

Toen Dr. Vermeulen hem die ochtend had gevraagd om behandelend arts te blijven, had Matthy zonder aarzeling ingestemd. Professioneel was het de juiste beslissing. Niemand had getwijfeld aan zijn geschiktheid of betrokkenheid. Niemand hoefde te weten dat hij ooit gevoelens had gehad voor de man die nu in een kunstmatig coma lag, vechtend voor zijn leven.

Toen hij de deur van de IC opende, kwam hem de bekende geur van ontsmettingsmiddelen en de constante, monotone piepjes van de machines tegemoet. Het was een wereld waarin emotie weinig plaats had, waarin de focus lag op cijfers, metingen en medische interventies. En toch voelde Matthy een stekende pijn in zijn borst toen hij naast Robbie's bed ging staan.

Daar lag Robbie, stil en onbewogen, zijn gezicht deels verborgen achter slangen en verband. De machines om hem heen hielden hem in leven, zijn borstkas bewoog ritmisch op en neer in het tempo dat door de beademingsmachine werd bepaald. Het was bijna surrealistisch om hem zo te zien, als een vreemde, terwijl Matthy hem ooit zo goed had gekend.

Matthy moest even diep ademhalen om zijn emoties onder controle te houden. Hij was hier als arts, niet als de jongen die ooit van Robbie had gehouden. Niemand hoefde te weten hoe hij zich werkelijk voelde. Het was zijn taak om Robbie te behandelen zoals hij elke andere patiënt zou behandelen.

"Goedemorgen, meneer van De Graaf," zei Matthy, zijn stem zakelijk en gecontroleerd. Hij raakte kort Robbie's pols aan om de hartslag te controleren, een routinematige handeling die hij al honderden keren had uitgevoerd bij andere patiënten. Maar deze keer voelde het anders, alsof elke aanraking een herinnering opriep aan wat ooit was geweest.

Robbie reageerde niet, zoals Matthy had verwacht. Hij lag nog altijd in een diepe, kunstmatig opgewekte slaap, terwijl zijn lichaam vocht om te herstellen van de zware verwondingen. Matthy was opgelucht en tegelijkertijd verscheurd door het feit dat Robbie hem niet kon zien of horen. Als hij ooit zou ontwaken, zou Robbie niet Matthyas zien, maar Dr. het Lam. De dokter die verantwoordelijk was voor zijn herstel, niets meer, niets minder.

Matthy controleerde zorgvuldig de vitale functies en bestudeerde de röntgenfoto's die eerder die ochtend waren gemaakt. Alles zag er stabiel uit, maar hij wist dat de situatie nog steeds kritiek was. Iedere kleine verandering kon het verschil betekenen tussen leven en dood, en Matthy voelde de zware last van die verantwoordelijkheid op zijn schouders drukken.

De andere artsen en verpleegkundigen kwamen en gingen, iedereen volledig gefocust op hun taken. Niemand besteedde extra aandacht aan Matthy of Robbie; voor hen was het gewoon een andere patiënt, een ander geval in een lange reeks van trauma's. Maar voor Matthy was het zoveel meer dan dat, ook al zou hij dat nooit hardop uitspreken.

Toen zijn ronde op de IC ten einde liep, bleef Matthy nog even staan bij het bed. Hij keek naar Robbie, zoekend naar iets, een teken van leven, een teken van herkenning, hoewel hij wist dat het tevergeefs was. Robbie lag in een kunstmatige slaap, onbereikbaar, en misschien was dat maar goed ook. Het gaf Matthy de tijd om zijn eigen gevoelens op een rij te zetten, om zijn professionele façade in stand te houden.

"Je zult erdoorheen komen," fluisterde hij zacht, zonder dat iemand het hoorde. "En als je wakker wordt, zal ik hier zijn, maar niet als Matthyas. Vanaf nu ben ik alleen nog Dr. het Lam, en jij bent meneer van De Graaf. Dat is wat het beste is voor ons beiden."

Met die woorden draaide hij zich om en verliet de IC. Zijn gezicht was een masker van kalmte en vastberadenheid, precies zoals van hem werd verwacht. Niemand hoefde te weten wat er in zijn hart omging. Voor hen was hij gewoon Dr. het Lam, en dat was alles wat ertoe deed.