About you | Mabbie

hoofdstuk 8; spoedgeval

De SEH was altijd een plek van hectiek, maar de spanning die nu door de ruimte hing, was bijna tastbaar. Matthy stond bij de wastafel, zijn gedachten nog steeds in de greep van de ontmoeting met Robbie eerder die dag. Hij wreef zijn handen onder het stromende water en trok de handschoenen aan, maar zijn hoofd was er niet bij. Robbie was wakker, en dat had een storm van oude herinneringen en schuldgevoelens losgemaakt die hij jarenlang had proberen te verdringen.

Maar hij had geen tijd om zich te verliezen in dat verleden. De klapdeuren van de SEH vlogen open, en een team van paramedici kwam haastig binnen, een brancard tussen hen in. Op de brancard lag een jong meisje, niet ouder dan vijftien, met een grauwe huid en roerloze ledematen. Haar mond was lichtjes geopend, alsof ze net een zucht had gelaten.

"Meneer het Lam, we hebben een vijftienjarige vrouw binnen, vermoedelijke overdosis," zei een van de verpleegkundigen snel. "Ze is bewusteloos en heeft moeite met ademen. Ouders hebben haar gevonden, gereanimeerd tot de ambulance arriveerde."

Matthy knikte kort, zijn professionele instincten namen het over terwijl hij zich bij de brancard voegde. "We moeten haar intuberen," gaf hij opdracht, zijn stem stevig maar toch gedempt door de gedachten die hem nog altijd achtervolgden. Zijn ogen gleden over het meisje, haar fragiele lichaam een scherp contrast met de harde werkelijkheid van de situatie.

Terwijl hij de benodigde apparatuur voorbereidde, dwong hij zichzelf om zich te concentreren op de taak. Maar Robbie bleef door zijn gedachten sluipen, zoals een schaduw die hij niet kon afschudden. Hij was degene geweest die hun relatie had beëindigd, huilend en gebroken, niet omdat hij niet van Robbie hield, maar omdat hij dacht dat het de juiste keuze was. Hij had destijds gedacht dat het beter was om hun eigen wegen te gaan, maar nu, dertien jaar later, voelde de herinnering nog steeds als een open wond.

"Matthy?" Vermeulen's stem sneed door zijn overpeinzingen, scherp en duidelijk. "Ben je hier?"

"Ja," antwoordde Matthy, misschien iets te snel. Hij knikte om zichzelf te herpakken en voerde de intubatie met vaste hand uit. De tube gleed soepel op zijn plaats, en hij luisterde naar het geruststellende geluid van lucht die de longen van het meisje binnenstroomde. Het was een klein moment van rust in de chaos, maar het bracht hem weer terug naar het heden.

"Goede intubatie," merkte een collega op, terwijl hij zich klaarmaakte voor de volgende stap in de behandeling. "We moeten ervoor zorgen dat de toxines uit haar systeem verdwijnen. Weet iemand wat ze heeft ingenomen?"

Matthy's gedachten dwaalden weer af, maar hij dwong zichzelf om scherp te blijven. "We moeten haar maag spoelen en actieve kool toedienen om verdere opname van de stoffen te voorkomen," zei hij, terwijl hij de procedure verder leidde.

De behandeling verliep vlot, het team werkte samen als een geoliede machine, maar Matthy voelde de spanning in zijn borst toenemen. Robbie was wakker, en elke keer dat hij dacht dat hij het kon loslaten, werd hij weer teruggezogen naar die dag, naar het moment dat hij Robbie verliet. Hij had gedacht dat tijd de wonden zou helen, dat hij zichzelf zou kunnen vergeven, maar nu leek het allemaal weer net zo rauw als toen.

Het meisje werd uiteindelijk stabiel genoeg om naar de IC overgebracht te worden, en Matthy nam een moment om diep adem te halen. Hij had gedaan wat nodig was, hij had zijn werk naar behoren uitgevoerd. Maar de aanwezigheid van Robbie, zelfs al was hij slechts een patiënt, drukte zwaar op zijn schouders.

Hij had het destijds uitgemaakt met Robbie omdat hij dacht dat het beter was voor hen allebei, maar nu vroeg hij zich af of hij de juiste keuze had gemaakt. Die onzekerheid, dat knagende gevoel dat hij iets belangrijks had verloren, bleef hem achtervolgen. Terwijl hij de SEH verliet, wist hij dat hij dit gevecht niet veel langer kon uitstellen. De vraag was niet of, maar wanneer hij zich eindelijk zou moeten confronteren met de gevolgen van zijn beslissing.