About you | Mabbie

Hoofstuk 20; Lastige keuze

Robbie bleef bij Jamie. Ondanks de chaos van emoties die door hem heen raasden, koos hij ervoor om bij haar te blijven, vooral vanwege hun ongeboren kind. Jamie was inmiddels zeven maanden zwanger en hoewel hun relatie op het oog stabiel leek, waren de irritaties steeds vaker aanwezig. Kleine dingen die voorheen geen probleem waren, escaleerden nu tot heftige discussies. Hun relatie was niet meer wat het ooit was, en dat voelde Robbie maar al te goed.

Het was een zwoele zomerdag toen de spanning opnieuw oplaaide. Jamie zat op de bank, haar hand op haar ronde buik, terwijl ze met een frons door een catalogus bladerde. Robbie stond aan de keukentafel, zijn ogen op zijn telefoon gericht, hoewel zijn gedachten ergens anders waren. Hij had al dagen moeite om zich te concentreren op het huis en de baby, en elke keer dat hij zijn telefoon pakte, voelde hij de verleiding om Matthy's nummer te bellen.

"Robbie, luister je wel?" vroeg Jamie plotseling, haar stem scherp. "We moeten een beslissing nemen over de buggy. De baby komt over twee maanden en we hebben nog niets geregeld!"

Robbie keek op, enigszins verward. "De buggy? Ja... ja, die moeten we nog halen," mompelde hij, duidelijk afwezig.

Jamie gooide de catalogus gefrustreerd op tafel. "Dit meen je toch niet, hè? Ik vraag je al weken om mee te denken, maar je bent er gewoon niet bij. We hebben het over essentiële dingen, Robbie! De buggy, de wieg—dingen die we straks nodig hebben, en jij zit maar voor je uit te staren!"

Robbie zuchtte diep en wreef over zijn gezicht. "Jamie, ik probeer echt m'n best te doen. Maar er is gewoon veel aan de hand in mijn hoofd."

Jamie's ogen schoten vuur. "Veel aan de hand? Robbie, ik ben zeven maanden zwanger. Denk je dat het voor mij makkelijk is? Maar in plaats van samen te werken, ben jij constant afwezig. Wat wil je nou?"

Robbie keek haar aan, zijn blik vermoeid. "Ik wil dat we dit samen doen, maar het is ingewikkeld. Ik probeer om hier te zijn voor jou en de baby, maar het voelt alsof ik... ergens anders vastzit."

Jamie zette haar handen in haar zij. "Ergens anders vastzit? Gaat dit nog steeds over Matthy? Is dat wat je bedoelt?"

Robbie kon niet meteen antwoorden. Hij voelde zich gevangen tussen zijn gevoelens voor Matthy en zijn verantwoordelijkheid tegenover Jamie en hun kind. Hij wilde het uit zijn hoofd zetten, maar het bleef aan hem knagen.

"Jamie, het is niet zo eenvoudig," begon hij, zijn stem zwak. "Ik heb tijd nodig om dit allemaal te verwerken. Het gaat niet alleen om Matthy, het is alles bij elkaar."

Jamie staarde hem aan, haar ogen gevuld met woede en verdriet. "We hebben geen tijd meer, Robbie. Over twee maanden is ons kind er. Denk je echt dat ik dit alleen aankan? Je zegt dat je bij me blijft voor het kind, maar je handelt alsof je ergens anders liever zou zijn."

Robbie slikte. Hij wist niet wat hij moest zeggen om het beter te maken, om haar gerust te stellen. "Ik wil hier zijn, Jamie. Voor jou en voor de baby. Maar ik kan niet zomaar mijn gevoelens uitschakelen."

Jamie's stem brak toen ze sprak. "Dan moet je kiezen, Robbie. Want ik kan niet in een relatie blijven met iemand die al met zijn gedachten bij iemand anders is." Ze draaide zich van hem weg, haar handen beschermend over haar buik gevouwen. "Als je echt van ons houdt, dan moet je laten zien dat je hier wilt zijn. Niet alleen fysiek, maar met je hele hart."

Robbie stond stil, de stilte tussen hen als een kloof die steeds groter werd. Hij wist dat er geen gemakkelijke uitweg was. Maar hij moest een beslissing nemen, voordat het te laat was.