About you | Mabbie

hoofdstuk 9; Röntgenfoto

De volgende dag was het rustiger op de afdeling, maar de spanning in Matthy's borst was nog altijd voelbaar. Terwijl hij door de gang liep naar de kamer van Robbie, voelde hij de druk toenemen. Hij moest professioneel blijven, moest zichzelf in de hand houden. Hij had zichzelf erop getraind om geen emoties te tonen in situaties als deze, maar met Robbie bleek dat moeilijker dan ooit.

Toen hij de kamer binnenstapte, zag hij Jamie naast Robbie zitten. Ze hield zijn hand vast, haar blik zacht maar bezorgd. Het was duidelijk dat ze veel van hem hield, en Matthy voelde een steek van jaloezie en schuldgevoel die hij snel wegduwde. Hij kon het zich niet veroorloven om afgeleid te raken, niet nu.

"Goedemorgen, mevrouw Dekker," zei Matthy met een kalme stem, terwijl hij een vriendelijke maar professionele glimlach opzette. Jamie keek op en knikte naar hem.

"Goedemorgen, dokter het Lam," antwoordde ze, haar stem moe maar beleefd.

Matthy richtte zijn aandacht op Robbie, die hem met een enigszins alerte blik aanstaarde. Het was vreemd om Robbie zo te zien, als een patiënt onder zijn zorg, en niet als de jongen die hij ooit had gekend. Maar hij moest het verleden loslaten, al was het maar voor dit moment.

"Hoe voelt u zich vandaag, meneer Van de Graaf?" vroeg Matthy, terwijl hij naar het bed stapte en de monitoren controleerde.

"Iets beter," antwoordde Robbie, zijn stem schor maar helder. "Maar nog steeds pijnlijk."

"Dat is te verwachten," zei Matthy, terwijl hij zijn aandacht op de apparatuur richtte. "We gaan vandaag een nieuwe röntgenfoto maken van uw ribben om te kijken hoe het herstel verloopt. Bovendien zal ik bloed afnemen om te controleren hoe uw nieren functioneren."

Robbie knikte langzaam, zijn ogen rustten even op Matthy's gezicht, alsof hij iets zocht dat hij niet kon benoemen. Matthy hield zijn blik rustig en professioneel, zonder ook maar een vleugje emotie te laten zien.

Matthy draaide zich naar Jamie en zei: "Mevrouw Dekker, ik vraag u vriendelijk om even in de wachtkamer plaats te nemen terwijl we deze onderzoeken uitvoeren. Het zal niet lang duren."

Jamie keek even naar Robbie, die haar een geruststellende knik gaf. "Natuurlijk, dokter," zei ze, terwijl ze opstond. Ze gaf Robbie's hand een laatste zachte kneep voordat ze de kamer verliet, haar stappen stil en gecontroleerd.

Zodra de deur achter Jamie dichtviel, pakte Matthy de spullen die hij nodig had voor het bloedonderzoek. Hij werkte methodisch en efficiënt, maar voelde de spanning in de kamer toenemen. Robbie's blik bleef hem volgen, en Matthy wist dat hij elke beweging van hem registreerde.

"Dit zal even prikken," zei Matthy zachtjes, terwijl hij de naald voorbereidde en het stuwbandje om Robbie's arm legde.

"Dokter het Lam," begon Robbie, zijn stem aarzelend, alsof hij de woorden zorgvuldig moest kiezen. "Is er... iets dat ik moet weten? Iets dat jullie me niet vertellen?"

Matthy keek hem even recht aan, zoekend naar tekenen van herkenning, maar Robbie's gezicht bleef ernstig en verwarrend oprecht. Hij was duidelijk bezorgd, misschien probeerde hij de ernst van zijn situatie in te schatten. Matthy schakelde snel om naar zijn rol als arts en sloeg zijn ogen neer, terug naar het werk.

"Nee, meneer Van de Graaf," antwoordde hij rustig, terwijl hij de naald inbracht en het bloed begon af te nemen. "U weet alles wat u moet weten op dit moment. We doen alles wat we kunnen om uw herstel zo goed mogelijk te laten verlopen. De onderzoeken zijn standaardprocedures, alleen om te controleren hoe het met uw organen gaat na het trauma."

Robbie leek zijn antwoord te accepteren, al bleef er een zweem van onzekerheid in zijn ogen. Matthy kon hem dat niet kwalijk nemen; het was een natuurlijke reactie in zo'n situatie. Maar elke keer dat Robbie naar hem keek, voelde Matthy de druk om de façade overeind te houden.

De bloedafname was snel afgerond, en Matthy haalde het stuwbandje van Robbie's arm. Hij plaatste de buisjes met bloed in een houder en maakte zich klaar om Robbie naar de röntgenafdeling te brengen.

"Goed," zei Matthy, zijn professionele toon onveranderd, "we gaan nu naar de röntgenafdeling. Ik zal u daarheen begeleiden."

Robbie knikte zwijgend, en Matthy hielp hem voorzichtig uit het bed, het infuus en de andere apparatuur netjes bijstellend. Terwijl ze samen door de gangen van het ziekenhuis liepen, voelde Matthy de zwaarte van hun gezamenlijke verleden als een onzichtbare last op zijn schouders. Maar hij bleef standvastig, zijn blik naar voren gericht, vastbesloten om zijn rol als arts te vervullen, hoe moeilijk dat ook was.

Het enige dat hij zichzelf toestond te voelen, was de ijzeren discipline die hij zichzelf had opgelegd. Want vanaf dit moment was hij niets meer dan Dr. het Lam, en Robbie was slechts meneer Van de Graaf, een patiënt die op zijn zorg vertrouwde. De man die hij ooit was geweest, moest nog even wachten.