Arkadaşlar cookkkk uzun bir sure yani birkaç ay boyunca wattpadde olamayacağım maalesef, bu yüzden sezon finali yapmaya karar verdim. Bu hikaye benim öylesine başladığım bir hikâyeydi. Bu yüzden sahne yazmak çok zorluyordu beni. Bu hikayeyi çok sevdiğiniz için her fırsatta bölüm yazmaya çalıştım ama yazmak zor geliyordu. Bu hikayeye devam edicem ama birkaç ay mola.. Tozkoparan Iskender gibi düşünün. Arasında 1 yil olan sezonlarını..
Beni desteklediğiniz, okuyup oy verdiğiniz için çok teşekkür ederim. Okullar da açıldığı için yazamam. Hepinizi çok seviyorummm..
Metin Karamanoğlu..
Hayatımdaki en büyük düşmanım. Annemi benden koparan, onunla geçireceğim zamanımı elimden alan bir pezevenk. Şimdi de sevgilimi kaçırıyordu..
Her ne kadar Yağız yerini tespit etmeye çalışsa da başaramamıştı. Es zamanlı babam ve Atilla Abi aratıyordu buna rağmen bulamamıştık. Metin'in iki mekanına baskın yaptım ama ne çare..
Evde duramıyordum. Ikinci geceydi, kaybolduğundan sonraki.
Hiç bir haber alamamak delirmeme sebep oluyordu. Yasıyor muydu, iyi miydi? Ölmekten beter halde miydi, işkence mi görmüştü? Ölmüş olma ihtimalini düşünmedim bile.
Telefonumun çalmasıyla yan koltuktan aldim. Ağır hareketlerim yüzünden hala çalıyordu telefon.
"Efendim Yağız?"
"Çağan! Buldum! Antalya'ya götürmüş.
O hâlâ konusurken gaza kokleyip u dönüşü aldim. Hızla girdigim cevre yolunda korna çalan gerizekalı bile sinirimi bozamadı.
"Konum at Yağız!"
Yüzüne kapatıp yola odaklandım. Normalde en az yedi saatlik yolu beş saatte gelmiştim. Dünyanın en sinir bozucu beş saatiydi. Gözümde canlanan halleri bile canımı yakmaya yetiyordu, bir de gercegini kaldıramazdım.
Yağız'ın attığı konuma ulaşmam kırk beş dakikamı almıştı. Torpidodan iki silah aldim. Doldurup dışarı çıktım. Etrafta kimse yoktu. Terk edilmiş bir sanayi gibiydi. Yağızın attığı tam konum önümdeki binaya çıktığı için oraya girdim ama kimse yoktu.
Çalan telefonumu açtım.
"Efendim Yağız?"
"Nerdesin?"
"Konumdayım Ama kimse yok"
"Oha ne ara gittin?!"
"Sanki bakmiyon yerime Amina koyayım bırak şimdi beni, Kimse yok diyorum emin misin sen burda olduğuna?"
"Benim attığım binada misin?"
"Evet"
"Güzel, üst kata çık büyük bir cam boşluğu var, orada bunların bıraktığı sniper var. Başındaki adam bunların oraya gitti. O mal bunları koruyordu. Neyse oradan bak ama kimseye görünme"
"Tamam"
Deyip yukarı koştum dediği gibi pencere boşluğunun önünde bir sniper vardı. Yere çöküp sniperin baktığı yere baktım. Öbür binanın camına bakıyordu. Dikkatli baktığımda gördüğüm şey düşünememe sebep oldu. Korkuyla titriyordu burdan bile görüyordum. Her şeyi siktir edip ayağa kalktım. Telefonun öbür ucundan yağız bağırdı.
"Çağan! Dur orada! Gitme! Sniper kullanabilirsin değil mi!?"
Yutkunup mantıklı olduğunu fark edince yere eğildim tekrar. Arkasındaki adamın göğsüne önündeki adamın da kafasına ateş ettim. Ama bunlar o kadar aralıksız oldu ki daha ilk vurdugum adam yere düşmeden diğeri de gebermişti.
'Başka biri var mi?"
"Ben mekanı kontrol ediyorum, yan binalardakiler fark etti, başka biri o binada su an yok, ama acil Naz'ın yanına gitmen gerek. Yan binadakiler çünkü onun adamı."
Daha fazla dinlemeden koşarak çıktım yan binaya girip üst kata koştum. Bulunduğu odaya girdiğimde kimse yoktu. Bütün odalari kontrol etsem de kimse yoktu...
Beynim sanki bana oyun oynuyordu. Ne Naz vardı ne de vurduğum o herifler..
Telefonu kulağıma koydum.
"Yağız, Kimse yok..."
"Artık yağız da yok"
Dedi telefonun ucundan kalın sesiyle Metin Karamanoğlu...
:))
Görüşürüz asklarimmm
