Mafia Kocam

bölüm 3 ~ Anlaşma

SELAMLAR

Nabersiniz aşklarım?

Okullar açıldı nasıl gidiyor durum??

Umarım bölüm hoşunuza gider, yorum yapmayı ve vote atmayı unutmayın bebeklerim💗

İyi okumalar....

~

Evet, iki hafta önce kâbus gibi bir gün geçirmiştim. Hâlâ etkisinde olmak fazla yorucuydu.

O gecenin sabahı gözlerimi kendi odamda açmıştım. İlk işim annem ve babamın yanına gidip olayı onların ağzından duymak olmuştu. O kadar sinirli ve üzgündüm ki resmen ağlamamak için yumruklarımı sıkıyordum.

Babam " Kızım, kendine gel önce.. sonra ben sana her şeyi anlatırım. İyi görünmüyorsun.." kaygıyla söylediği sözler bana yalandan başka bir şey gelmemişti.

Karşılarına geçip adeta bağırarak konuşmuştum. "Ya bana olanları anlatırsınız, ya da şuan ben gibi bir kızınız olduğunu unutursunuz!"

Annem gözleri dolu dolu beni yanına çekti. "Canım kızım, bunu ailemizin iyiliği için yapıyoruz.. Eğer sakince dinlersen daha iyi anlarsın." Yatıştırıcı ses tonu bende sadece sinire yol açtı.

Annemin tam karşısındaki koltuğa geçerek konuşmaları için bekledim.

Annem babamın sırtını sıvazlayarak destek olmaya çalıştı. Anlatacakları şey her neyse onları fazla zorluyordu.

Nihayet babamın konuşmasıyla pür dikkat dinlemeye başladım.

"Benim işimi biliyorsun kızım, öyle sakın sessiz bir işim yok benim. Her gittiğim adımı izleyen bir ordu dolusu düşmanım var." Sıkıntılı sesi düşmanlarının yine başına iş açtığını gösteriyordu.

Babamın şuan işlerini bana anlatması korkmama sebep oluyordu. Çünkü sonu bana bağlanıyordu.

Derin nefes alarak anneme kısa bir  bakış attı. Dolu gözlerle babamın elini sıkıca tuttu.
"Bu güne kadar hiç kimseyi ailem'e yakınlaştırmadım bile. Sizin saçınızdan eksiken tek tel benim canımdan can gitmesiydi." Çaresizlik babamın sesinde ilk defa görüyordum.

Bu güne kadar bizi el üstünde tutmuştu ve tutmaya da devam ediyordu. Peki neden şuan çaresizdi?

Annem artık dayanamamış gözyaşlarını saklama gereği duymadan kısık sesle ağlamaya başladı.
Artık korkmaya başlıyordum.

Babam annemin halini görmüş olacak ki bakışlarını kaçırdı. Kendisini suçlu buluyordu bu olayda. Bana bakmaktan çekiniyordu adeta.

"Gül güzelim, baban seni koruyamadı,.." omuzları artık her zaman ki gibi dik değildi. Sesi titriyor, ağlamamak için direniyordu.

Fakat ben dayanamamış gözlerimden yaşların düşmesine izin vermiştim.

Burun kemerini sertçe sıkarak konuştu. "Şerefsizler bu bir kaç ayda senin okuduğun yeri bulmuşlar. Bir gün telefonuma bilinmeyen numaradan mesaj düştü..
Senden habersiz çekilmiş ve tam kalbine uzaktan nişan alınan fotoğraf."

Gözlerim korkuyla açılırken ellerim titriyordu. Bu güne kadar izleniyordum ve benim haberim bile yoktu.

Bu.. bu fazlasıyla korkutucuydu.

Babam gözlerimdeki korkuyu görmüş olucak ki ellerimi sıkıca ellerinin arasına alarak öptü. "Asla,.. asla korkuyla bakmasın o gözlerin. Ben yaşadığım sürece sana zarar vermekten öte yanına bile yaklaşamazlar." Keskin sesi o kadar emin çıkıyordu ki, kendimi bir kez daha güvende hissetdim.