Love On The Edge | Έρωτας στα άκρα.

Η δοκιμασία των συναισθημάτων.

Η Άλεξ τον κοίταξε με αποφασιστικότητα και είπε, «Λίο, ξέρω ότι θες να παίξεις μαζί μου όπως έκανες με τις κοπέλες από την καφετέρια. Μπορεί να είμαι 17 χρόνων και να φαίνομαι αθώα, αλλά δεν με γελάς.»

Ο Λίο, χαμογέλασε ελαφρά. «Δεν είναι απλά παιχνίδι, Άλεξ. Είναι μια προσπάθεια να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Αν θέλεις να με γνωρίσεις πραγματικά, τότε πρέπει να δώσεις κι εσύ μια ευκαιρία.»

Η Άλεξ, αν και έτοιμη να σταματήσει τη συζήτηση, ένιωσε μια ελαφριά αμφιβολία πίσω από τα λόγια του. «Δεν ξέρω αν μπορώ να το πιστέψω αυτό,» του απάντησε με ένταση. «Αλλά αν πραγματικά το εννοείς, τότε κάνε κάτι για να το αποδείξεις.»

Η Άλεξ, βλέποντας τον Λίο να την πλησιάζει ολοένα και περισσότερο, αισθάνθηκε την καρδιά της να χτυπά γρήγορα. Ο Λίο, με το βλέμμα του γεμάτο από εκείνη τη χαρακτηριστική αλαζονεία του, την εγκλώβισε σχεδόν στο κρεβάτι, δημιουργώντας μια αίσθηση αναστάτωσης.

«Και πώς θέλεις να στο αποδείξω, Άλεξ;» τη ρώτησε, η φωνή του γεμάτη πρόκληση και ένταση, καθώς βρισκόταν πια πολύ κοντά της.

Η Άλεξ, βλέποντας τον Λίο να πλησιάζει όλο και πιο κοντά, ένιωσε την καρδιά της να χτυπά γρηγορότερα. Προσπάθησε να βρει μια κατάλληλη απάντηση, αλλά οι λέξεις δεν ερχόντουσαν εύκολα στο μυαλό της. Η ατμόσφαιρα γύρω τους γινόταν ολοένα και πιο βαριά, και η ένταση ανάμεσά τους σχεδόν αισθητή.

«Λίο...» είπε, η φωνή της ανατρεπόμενη από την ένταση, «δεν ξέρω τι να σου πω.»

Ο Λίο συνέχισε να την κοιτάζει με ένα βλέμμα που συνδύαζε πρόκληση και ενδιαφέρον. «Είναι έτσι λοιπόν;» ρώτησε, το πρόσωπό του να είναι μόλις λίγα εκατοστά από το δικό της. «Δεν μπορείς να βρεις λέξεις για να το αποδείξεις;»

Η Άλεξ, παρόλο που προσπαθούσε να διατηρήσει την ψυχραιμία της, αισθανόταν την ανάσα του Λίο να αγγίζει τα χείλη της. Η κοντινή του παρουσία την αναστάτωνε, αλλά και την έκανε να αμφιβάλλει για τα συναισθήματά της.

«Λίο,» είπε τελικά, η φωνή της σχεδόν ψιθυριστή, «είναι πιο δύσκολο από όσο νομίζεις. Απλώς δεν ξέρω αν μπορώ να το αποδείξω όπως θες.»

Ο Λίο, ακούγοντας την αμηχανία και την ειλικρίνεια στη φωνή της, παρέμεινε σιωπηλός για μια στιγμή. Η κοντινή του απόσταση, η οποία τον είχε βάλει σε θέση εξουσίας, άρχισε να αποκτά έναν πιο ευαίσθητο τόνο.

«Άλεξ,» είπε τελικά με μια μαλακή, σχεδόν τρυφερή φωνή, «μπορεί να μην χρειάζεται να το αποδείξεις με λόγια. Ίσως να χρειάζεται μόνο να το νιώσεις.»

Η Άλεξ ένιωσε μια ελαφριά ανατριχίλα. Τα λόγια του Λίο, αν και προκλητικά, είχαν μια άλλη διάσταση, σχεδόν σαν να προσπαθούσε να την κατανοήσει καλύτερα.

Καθώς η απόσταση ανάμεσά τους μειωνόταν συνεχώς, η Άλεξ ένιωσε μια αναστάτωση, αλλά και μια αίσθηση ευαλωτότητας. Η παρουσία του Λίο ήταν έντονη, αλλά και λίγο τρομακτική. Ήξερε ότι αυτή η στιγμή θα μπορούσε να αλλάξει πολλά από όσα είχε σκεφτεί για εκείνον και για την ίδια.

Η πόρτα χτύπησε ξαφνικά, διακόπτοντας την ένταση που είχε γεμίσει το δωμάτιο. Ο Λίο απομακρύνθηκε από την Άλεξ, το πρόσωπό του εκφράζοντας μια ενοχλημένη έκφραση. Η Άλεξ, ανακουφισμένη από την απελευθέρωση της έντασης, πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να επανέλθει στην ψυχραιμία της.

Η Λάουρα μπήκε μέσα, κοιτάζοντας τους δύο νέους με μια αμηχανία που ήταν σχεδόν χειροπιαστή. Το βλέμμα της εστίασε στη διαταραγμένη ατμόσφαιρα, προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί.

«Είστε καλά;» ρώτησε η Λάουρα με έναν τόνο ανησυχίας, παρατηρώντας την αμηχανία που υπήρχε μεταξύ τους.

Ο Λίο προσπάθησε να ανακτήσει την ψυχραιμία του, γυρίζοντας προς την Λάουρα με ένα διαχειρίσιμο χαμόγελο. «Ναι, όλα εντάξει. Ήμασταν απλά... συζητώντας.»

Η Άλεξ, προσπαθώντας να φανεί φυσιολογική, έγειρε ελαφρώς το κεφάλι της και είπε, «Ναι, όλα καλά. Ευχαριστώ.»

Η Λάουρα φάνηκε να δέχεται την απάντηση, αν και η περιέργεια της παρέμενε εμφανής. «Εντάξει, αν χρειαστείτε κάτι, ενημερώστε με.»

Με την πόρτα να κλείνει πίσω της, η Άλεξ και ο Λίο έμειναν ξανά μόνοι στο δωμάτιο. Η αμηχανία ήταν ακόμα παρούσα, αλλά η προσοχή της Άλεξ είχε μεταφερθεί από την ένταση του Λίο στην προσπάθεια να επαναφέρει τη λογική της. Ενώ ο Λίο δεν είπε τίποτα, το βλέμμα του παρέμεινε σταθερά στραμμένο πάνω της, κάνοντάς την να αναρωτιέται αν η συμπεριφορά του θα μπορούσε να κρύβει κάτι περισσότερο από απλή πρόκληση.

«Λοιπόν, καληνύχτα, Άλεξ,» είπε ο Λίο, κοιτώντας την για μια τελευταία φορά πριν βγει από το δωμάτιο της. Άνοιξε την πόρτα και, πριν την κλείσει πίσω του, πρόσθεσε, «Ετοιμάσου αύριο για την βόλτα μας.»

Η πόρτα έκλεισε με έναν αθόρυβο ήχο, αφήνοντας την Άλεξ μόνη της στο δωμάτιο, γεμάτη σκέψεις και συναισθήματα που χρειάζονταν να επεξεργαστεί. Το βλέμμα του Λίο και τα λόγια του συνεχίζονταν να αντηχούν στο μυαλό της, εντείνοντας την αβεβαιότητα για το τι θα μπορούσε να σημαίνει η «βόλτα» που είχε προγραμματιστεί για την επόμενη μέρα.