Love On The Edge | Έρωτας στα άκρα.

Κρυμμένα Μυστικά.

Ο Λίο και η Άλεξ βρέθηκαν σε ένα ειδυλλιακό, ήσυχο μέρος, με τη θάλασσα να απλώνεται μπροστά τους. Ο ήλιος κατέβαινε αργά στον ορίζοντα, βάφοντας τον ουρανό με αποχρώσεις του χρυσού και του ροζ. Ήταν μια από εκείνες τις στιγμές που η ηρεμία και η γαλήνη κυριαρχούσαν, και τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να τις διαταράξει.

Η Άλεξ κοίταξε γύρω της, εντυπωσιασμένη από την ομορφιά του τοπίου. «Είναι κρίμα που φεύγουμε αύριο... Θα ήθελα να μείνουμε εδώ για πάντα, μόνο οι δυο μας», είπε με ένα γλυκό χαμόγελο, αφήνοντας τον απαλό αέρα να χορέψει στα μαλλιά της.

Ο Λίο την κοίταξε, αλλά το χαμόγελό του ήταν βεβιασμένο. Μέσα του, οι σκέψεις που τον βασάνιζαν τον έκαναν να νιώθει ένα βαρύ φορτίο. «Και που να ήξερες...», σκέφτηκε, ενώ η απόφαση που είχε πάρει να φύγει χωρίς να της πει τίποτα τον βάραινε όλο και περισσότερο. Δεν ήξερε πώς να της το πει και να μην την πληγώσει.

«Ναι, και εγώ...», απάντησε μηχανικά, κοιτάζοντας τη θέα μπροστά τους. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί στη στιγμή, αλλά το βάρος της απόφασής του ήταν σαν αόρατος τοίχος ανάμεσά τους, που εκείνη δεν είχε ακόμη καταλάβει.

Η Άλεξ πλησίασε και έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του, απολαμβάνοντας τη θέα. «Ξέρεις, αυτές οι μέρες μαζί σου ήταν από τις καλύτερες που έχω ζήσει. Ησυχία, ηρεμία, σαν να είχαμε τον δικό μας μικρό παράδεισο», του είπε χαμηλόφωνα.

Ο Λίο ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά του. Ήξερε ότι σύντομα θα έπρεπε να φύγει και εκείνη δεν είχε την παραμικρή ιδέα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κοιτάξει τη θάλασσα μπροστά του, αποφεύγοντας να την αντικρίσει, μη μπορώντας να κρύψει την εσωτερική του ταραχή.

«Ναι...», απάντησε αργά. «Αλλά, ξέρεις... τίποτα δεν κρατάει για πάντα». Τα λόγια του έκρυβαν μια αλήθεια που η Άλεξ δεν είχε καταλάβει ακόμα.

Η Άλεξ σήκωσε το κεφάλι της από τον ώμο του και τον κοίταξε με απορία. «Τι εννοείς;»

Ο Λίο γύρισε προς το μέρος της και προσπάθησε να χαμογελάσει. «Εννοώ ότι πάντα πρέπει να επιστρέφουμε στην πραγματικότητα, όσο κι αν θα θέλαμε να μείνουμε εδώ για πάντα». Το ψεύτικο χαμόγελό του την έκανε να χαλαρώσει λίγο, αλλά η αλήθεια έκαιγε μέσα του.

Η Άλεξ ξανακούμπησε στον ώμο του, χωρίς να δώσει πολλή σημασία στα λόγια του. «Θα ήθελα να μέναμε έτσι για πάντα, μακριά από όλα», του είπε με έναν αναστεναγμό, κλείνοντας τα μάτια της.

Ο Λίο ένιωσε το βάρος της απόφασης να τον πιέζει όλο και περισσότερο. Ήξερε ότι σύντομα θα έπρεπε να της το πει, αλλά δεν μπορούσε να χαλάσει αυτή τη στιγμή.

Η Άλεξ παρατήρησε τη σιωπή του και το βλέμμα του που είχε σκοτεινιάσει για λίγο. Τον ήξερε καλά και διαισθάνθηκε ότι κάτι τον απασχολούσε. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την ανησυχία της.

«Λίο», του είπε διστακτικά, απομακρύνοντας το χέρι της από τον ώμο του. «Συμβαίνει κάτι; Μου φαίνεσαι... απόμακρος. Σε απασχολεί κάτι;»

Ο Λίο στράφηκε προς εκείνη, προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή του σταθερή. Δεν ήθελε να την ανησυχήσει, όχι τώρα. Έπρεπε να βρει κάτι να της πει, χωρίς όμως να αποκαλύψει την αλήθεια.

«Τι εννοείς, μικρή μου;» της είπε με ένα απαλό χαμόγελο, αν και τα μάτια του φανέρωναν τη σύγχυση που ένιωθε.

Η Άλεξ έσφιξε τα χέρια της νευρικά. «Μήπως... μήπως σε πειράζει ό,τι έγινε μεταξύ μας; Μήπως βιαστήκαμε; Ίσως δεν είσαι σίγουρος για εμάς...»

Πριν προλάβει να τελειώσει τη σκέψη της, ο Λίο την τράβηξε κοντά του και την αγκάλιασε σφιχτά. Η καρδιά του βούλιαξε από την ενοχή, αλλά έπρεπε να την καθησυχάσει, έστω και για λίγο.

«Φυσικά και όχι, μικρή μου», της είπε απαλά, κοιτάζοντας την στα μάτια. «Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Απλώς... είναι κάποιες σκέψεις της ημέρας, ξέρεις. Καμιά φορά χανομαι λίγο στα δικά μου». Της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά, ελπίζοντας να τη διαβεβαιώσει.

Η Άλεξ τον κοίταξε για λίγο, προσπαθώντας να καταλάβει αν τα λόγια του ήταν αληθινά. Αν και η απάντησή του την ηρέμησε κάπως, μια μικρή ανησυχία παρέμενε. Παρ' όλα αυτά, η ζεστασιά της αγκαλιάς του την έκανε να νιώσει καλύτερα.

«Εντάξει», του απάντησε τελικά, αν και η φωνή της πρόδιδε μια μικρή αμφιβολία. «Απλώς... να ξέρεις ότι μπορείς να μου πεις οτιδήποτε σε απασχολεί, ό,τι κι αν είναι».

Ο Λίο την κράτησε ακόμα πιο σφιχτά, κρύβοντας τη θλίψη του. Ήξερε ότι θα έπρεπε σύντομα να της πει την αλήθεια, αλλά ήθελε να κρατήσει αυτή τη στιγμή ζωντανή για όσο μπορούσε.