AYKIRI

▪ BÖLÜM 19 ▪

" Belki de mutluluk sadece kovalayabildiğimiz birşeydir. Belki de onu asla yakalayamayacağız. "

♦

- Hatırlatma -

"Almira burdayım Birtanem Üzgünüm seni yalnız bıraktım " diyen babama sarılarak iyi olduğuma ikna ettim. Biz koridorda otururken polisler de gelmiş içeri giriyorlardı.

Çağdaşı merak ediyordum. Hala neden gelmediğini derken içerden gelen gürültüler ile ayağa kalktım. Ardınç ile Menar beni tekrar oturtup kapıya döndüler.

###

Hızla oturduğum yerden kalkıp odaya doğru yöneldiğimde kapıdan çıkan çağdaşla durmak zorunda kaldım. Bana üstten bir bakış atarak konuştu.

" Nereye gidiyorsun fare "

Söylediği kelimeyi yok sayarak kapıyı işaret ederek çağdaşa baktım.

" Ne oldu içerde ? Nerde o manyak "

Çağdaş kolumdan tutarak beni , bize doğru gelen ardınç ile menara doğru sürükledi.

" Boşver bilmen gerekmiyor. Sen iyimisin " diye kulağıma fısıldadı.

Başımı olumlu anlamda salladım. Ben iyiydim her ne kadar beladan uzak duramasamda bu sefer de ucuz kurulmuştum...

" Peki sen ? " diye sorduğumda kaşlarını kaldırıp bana baktı.

" Ne ben ? " Gözlerimi devirip " Yani sen de iyimisin diyorum " diye yanıtladım.

Yüzünü derin bir sırıtış kaplarken "Gördüğün gibi" dedi.

×

_______________________________×

Almira damarlarında ki zehirli kandan kurtulmak adına iradesini koruyor , ve tedavi olmaya devam ediyordu. Durumu gittikçe iyiye giderken babası da arkadaşları da almira adına mutluydu. Birşeylerin yoluna girdiğini bilmek kendisini mutlu etmesede, sorunsuz kılıyordu. En azından birileri memmundu.

Tedavi olmaya geldiği şu süreçte yaşadıklarını düşündü. Hiç tanımadığı bir suçlu her anında yanında olmuş sözünü tutmuştu, bu gerçekle yüzünü bir gülümseme kapladı genç kızın. Hastaneye yatırılırken söz vermişti kendisine her anında yanında olup , yardım edeceğine. Ne kadar umarsamasada merak ediyordu almira nedenlerini. içten içe alışmıştı genç adama. Varlığının rahatsız ettiğini dile getirsede çekiniyordu dostlarının imasından.

Krizleri yok denecek kadar azalmıştı almiranın. Hatta artık anneside uğramıyordu yanına. Bir ara vazgeçmeyi düşündü sırf gelsin diye. eksik hissettiğide oldu. Geceleri sayıklarak uyandı. Çoğu zaman Çağdaşta uyandı onunla beraber. Bazende Menarla ardınç aldı bu geceleri. Babasıda işlerine ara vermiş çoğu vaktini kızının yanında geçiriyordu. Herkes onun için destek olurken bunu bitirmeliyim, diye geçirdi içinden. Almira da kabullenmişti annesinin ölümünü. Fakat yinede yanında hissettiğini söylüyordu. Halisunasyon olmadığını iddia ediyordu.

Almira Babasına anlatmaktan çekiniyor daha çok Tunç ve Menarla dertleşiyordu fırsat buldukça. Kendisini yanlış anlayacaklarından korkuyordu. Üzüntüsünü kendisine saklıyordu genç kız. Yaşadığı şeyler ile iyice yıprandığını hissetti almira son olaydan birkaç gün sonra eve gelmişti almira. Fakat doktoru her hafta kontrol için gelmesini kesin bir dille belirtmişti. Zaten Çağdaşın kendisine unutturmayacağından emindi. Çağdaşın ilgisinden sadece o bunalmamıştı. Melih Tavlı da fırsat bulduğu köşelerde genç adamı yakalıyor açık bir şekilde uyarıyordu. Fakat çağdaşın umrunda değildi. Kendi kendine yemin etmişti hayatını bu fareye benzeyen kıza adayacağına. Kızını canı pahasına koruyan babasını da , dostlarını da Karşısına almaktan çekinmezdi. Üstelik bu durumu uzaktan takip eden , rahatsızlık duyan bir diğer kişi , abisi de dahil.

Bütün arkadaşları Almirayı ziyaret etmiş , çeşitli hediyeler getirmişti. Almira Bıkkınlıkla çevresinde ki kalabalığa bakıp kendisinin hasta veya ameliyatlı olmadığını dile getirmekten çekinmedi.

Melih Tavlı kızına uyarıcı bakışlar atarken , gençleri çok iyi ağırtlatıp ilgili bir şekilde sohbet ediyordu.

Tunç komik espiriler yapıyor ortama neşe saçıyordu. Naz ise Tunca takılmadan durmuyor büyük çekişmelere sebep oluyordu . Menar onların bu haline gülerken , Almira da yanında oturan adamı izliyor , her mimiğini takip ediyordu. Şimdiye kadar hiç bir sohbete katılmamış, tepki vermemişti. Suratsız ne olacak diye geçirdi içinden. Ardınç ta çağdaş gibi ifadesiz yüzüyle oturuyordu.

Arada Menarla göz göze geliyor ardınçı işaret edip gülüyordu almira. Genç kız ima ettiği şeyi anladığında utanıyor eli ayağına dolaşıyordu. Hatta ardınç kendisinden su rica ettiğinde utançla baka kalmış ve yeni idrak edebildiğinde kendini mutfağa atıp sakinleşmeye çalışmıştı. Elinde su bardağı ile gelen Menar bardağı yanlış kişiye uzatması ile Cümbüş kopmuştu. Menar utançla ağlamak istedi , hoşlandığı çocuğa rezil Olduğuyla kalmamış , Milletin içinde rezil olmuştu. Almira gülerek bardağı ardınç'a uzattı ve menara sarıldı. Aşık kardeşim benim diye geçirdi içinden .

" Gülmeyin bakayım , olur öyle şeyler " dedi demesinede kendide gülmesini bastıramıyordu. Dostunun gelip kendisine o günü anlattığı zamanı anımsadı. Gülmesi tebessüme dönüştü.

Merhaba gecikme için Üzgünüm. Hepiniz den özür diliyorum. Tatildeyim ve yazmak için Rahat bir zamanım yok bölümleri çok saçma ve edebi değeri olmadan yazıyorum kendime çeki düzen verip mantıklı ve göze hitap eden bi kurgu yazmalıyım fakat hiç bir ilerleme kaydedemedim lütfen görüyorsunuz bir yıldıza tıklamak zor olmasın rica ediyorum desteklerinizi esirgemeyinki bende yazma hevesi olussun her fırsatta yazayım. Daha erken gelsin bölümler beni bekleyen birilerinin olduğunu biliyim . Bu arada bir kaç tane denk geldim cümleleri min aynısını kopyalayıp biosuna yazan insanlar var emek hırsızlığı yapmayın bu beni yüceltir onurlu kılar fakat kendinizi küçük düşürmeyin. Bu benim beynim yok çalmadan başkaları olmadan yapamam demek olur arkadaşlar. Üstelik gelip takipçi vb peşinden iniz yapmayın neyse uzatmayacagim sağlıcakla kalın :) ♡