Tarık kanlar içinde yere yığılmıştı. İsmail Barışın ne demek istediğini anlamış gibi arkaya doğru sert bir kafa atmış, Barış da o anda Tarık ı vurmuştu. İsmail korksa da gücü tükenmiş sevdiğine koştu ve onu kucaklayarak dizleri üzerine çöktü.
"Kurtulduk! Bizi kurtardın Barış!"
Barış gülümsedi, ellerini yavaşça sevdiğinin yanaklarına koydu ve küçük bir öpücük bıraktı.
"İsmail, sana bunu hiç söyleme fırsatım olmadı. Ama sanırım artık zamanı geldi-"
İsmail korkuyla onun omuzlarını tutup sarstı
"Ne oluyor ? Neden böyle konuşuyorsun ? Ne diyeceğini biliyorum ama şu an sırası değil!"
Barış yavaşça kafasını salladı. Hayır tam sırasıydı.
"İsmail, seni seviyorum.-"
Sarışın olanın gözleri dolarken kıvırcık olan tüm kalan gücüyle onun göz yaşlarını siliyordu.
"Lisede de sana aşıktım. O gün... o gün lise aşkımı son kez görebilmek için senin evinin önündeydim ama... kader bizi birleştirdi."
Barış öksürmeye başladığında İsmail korkuyla ona baktı.
"Yorma kendini, yalvarırım. Bak kurtaracağım seni, dayan ne olur."
Ama Barış çok kan kaybetmişti. Dayanacak gücü de kalmamıştı. En azından içinde sakladığı bu hisleri söylemek istiyordu.
"İsmail, ben o gün son kez seni görmek istedim. Son gördüğüm yüz senin olsun istedim. Ve hayalim gerçek oldu. Seni seviyorum... hatta ... hatta sana aşığım biliyorsun değil mi ?"
İsmail ağlayarak kafasını salladığında Barış gülümsedi.
"Seni seviyorum İsmail Yüksek, seni hep sevdim."
İsmailin ağlayışı hıçkırıklara döndüğünde Barış yavaşça kafasını onun omzuna koydu. Son nefeslerini verirken İsmailin kokusunu doyasıya içine çekti.
"Ben de seni seviyorum Barış Alper Yılmaz"
O gün o orman iki aşığın son sahnesine şahitlik etti, bir de İsmail'in yürek burkan acı dolu çığlığına....
***
Evet ne yazık ki bu mini hikayemizin de sonuna geldik ve angst olarak böyle bir son yakıştırdım 🥺❤️
