GEÇMİŞİN İZLERİ

Bölüm 19

1 Hafta Sonra

,
Güneş'in Ağzından

O geceden sonra tam bir hafta geçti.

Emir ile ayrıldık. Onunla olan herşey bitti artık. Bu bir hafta boyunca okula gidip geldim. Zaten okulların yarıyıl tatili olmasınada bir hafta kalmıştı. Çok şanslıyım ki Emir'de okula gelmemişti bir hafta boyunca, kimsenin de haberi yoktu. Annesiyle de konuşmamıştım.   Kendimi üzmemiştim zaten üzülmeme değmezdi ki Selim'de öyle demişti bana. Şu bir haftada hep yanımda olup bana destek oldu. Annemlerede Emir ile ayrıldığımızı söyledim ama çok derinlemesine anlatmamıştım konuyu. Onlarda anlayışlı davranıp çok kurcalamamışlardı konuyu. Savaş ise hiçbir tepki vermemişti. Çünkü bu işin sonunun böyle olacağını biliyordu ve beni uyarmıştı. Haklıydı da... Ama ne zaman konuşmaya ihtiyacım olsa beni dinleyebileceğini söyledi bana. Elisa ve Melis'e anlattığımda onlarda şaşırmışlardı. Emir'den bu kadar da kötü birşey beklemiyorlardı herhalde. Ama hep yanımda oldular beni yalnız bırakmadılar.

Selim ise Emir'in pisliklerini temizliyordu. O adamlara parayı vermişti. Adamlarda parayı alınca bize bulaşmadılar. Bazen düşünüyorum da o adamlarla o gece iyi ki karşılaşmışız çünkü Emir'i onların elinden kurtardık ve Emir o gece bütün gerçekleri söyledi. Eğer söylemeseydi ben iyice Emir'e inanıcaktım. Gerçekleri ya hiç göremeyecektim yada geç görebilecektim. O geceden sonra Serpil teyze beni devamlı aradı ama ben açmadım. Kesin biricik oğullarını düşünüp haklı bulurlar onlar.Artık Emirle ilgili hiçbirşey görmek yada duymak istemiyordum. Hatta Serpil teyze benimle konuşmak için bizim eve bile geldi ama ben evde yoktum veya onunla konuşmak istemedim.Bir hafta boyunca kendimi sene sonu olan sınava hazırlamaya başladım. Savaşla okuldan sonra ders çalışıyorduk. O bana matematik çalıştırıyordu bende ona İngilizce , edebiyat gibi dersleri çalıştırıyordum. Ders çalışınca kafam dağılıyordu.

Şimdi ise bir hafta boyunca yaptığım şeyi yapıyordum yani ders çalışıyordum. Haftasonu olduğu için oturup odamda ders çalışıyordum. Annemle babam aşağıda oturuyorlardı, Savaş'da odasındaydı. Saat akşam sekiz olmuştu ve ben sabahtan beri ders çalışıyorum. Kafam artık ders çalışmaktan şişip patlayacak dereceye gelmişti. Kitaplarımı kapatıp çalışma masamın üstüne düzgünce koydum ve odadan çıktım.

Savaş'ın odasının kapısı kapalıydı, içeridedir diye rahatsız etmedim ve aşağı inmek için merdivenlere yöneldim. Aşağı indiğimde annemle babam birbirlerine sarılmış televizyon izliyorlardı. Dikkat çekmek için boğazımı temizledim. Annemle babam birbirinden ayrılıp bana baktılar bende onların yan tarafındaki üçlü koltuğa oturdum. Sıkıntıdan parmaklarımla oynamaya   başladım. Annemin sesiyle dikkatimi parmaklarından çekip anneme verdim.

  Annem gülümseyerek

"Tatlım nasıl gidiyor çalışmaların?"

diye sordu. Çok iyi gidiyordu hemde çok... Bu çalışma sayesinde aklımdaki düşüncelerden kurtuluyordum. Bir süreliğine de olsa beni terk ediyorlardı düşüncelerim.

"İyi gidiyor anne"

Babam araya girerek konuşmaya başladı.

"Çalış benim güzel kızım çalış da hedefine ulaş"

diye beni konsantre etmeye başladı. Benim babam diğer zengin babalar gibi değildi. Diğer babalar çocuklarını şirkette çalışmak için zorluyordu . Benim babam ise çok değişikti, bizim kendi hedeflerimizin ve isteklerimizin peşinden koşmamızı, bir emek sarfederek geleceğimizi düzenlememizini istiyordu. Bizim kendi gayret ve çabalarımızla elde ettiklerimizin bizim için daha iyi moral kaynağı olacağını düşünüyordu. Bende babama bu fikrinde katılıyorum. Bir insan isterse ve başarırsa bu onun için daha iyi olur.