Don't Forget to Remember (SLOW UPDATE)

CHAPTER 22

Chapter 22: Accident

“THIS is my working place, Haze,” I told him. Dinala ko siya rito para makita niya ang working place ko.

I own a four-story building, where I operate as the lead designer, supported by my team. The first floor features my designer dress collection, while my office is located on the fourth floor.

Si Haze ay namamangha pa siya sa mga nakikita niyang design ko. “You’re incredibly talented, baby. I’m so proud of you.”

I gave a brief “Thanks” and gently pulled him toward the elevator. “Marami akong staff dito.”

Kanina nga ay binati nila ako. Napatingin agad sila sa kasama ko. Sinabi ko lang na boyfriend ko.

Bumukas din ang elevator at nasa floor na kami ng office ko. Mannequins adorned with my stunning creations stand tall, showcasing intricate details and precision craftsmanship. Delicate silks, luxurious velvets, and vibrant cotton fabrics dance in the light.

“Hmm, ang ganda. Maganda rin kasi ang owner nito, eh.” I chuckled.

In the center, a spacious worktable holds sketches, fabrics, and works-in-progress, giving a glimpse into my creative process. Inspirational mood boards, pinned with fabric swatches and design notes, line the walls.

Nilapitan niya ang isang nakatayong mannequin na suot ang one-shoulder silky dress.

“Gusto mo ba ng coffee, Haze?” I asked him. Nagtungo ako sa kitchenette ng opisina ko. Kapag nasa work ako ay kompleto ang mga gamit ko rito, puwede kang magluto. May fridge din kasi ako.

“Yes, please. Thank you,” sagot niya. Umupo siya sa swivel chair ko at kumuha ng isang sketching pad ko saka niya iyon isa-isang tiningnan.

Nang buksan ko ang fridge ko ay punong-puno ang laman no’n. Last time I check ay wala na itong laman. Baka si Kuya Derman ang nag-grocery nito.

Pagkatapos kong magtimpla ng kape ni Haze ay nilapitan ko na siya. Ibinaba niya ang hawak niya at kinuha ang cup.

Hinila pa niya ako kaya napaupo ako sa lap niya. Ipinatong ko ang braso ko sa balikat niya as he sipped his coffee.

“Kailan ka uuwi, Haze?” I asked him.

“I’ll stay here for one week,” he answered. “Are you okay with us being in a long-distance relationship? We won’t see each other, no kisses, no hugs. We’ll just text and call each other, but don’t forget to send me your pictures. Or we can do video calls. Just don’t miss me too much.” I nodded.

“Ikaw, huwag mo rin akong mami-miss ng super duper.” Napahalakhak na naman siya sa sinabi ko.

“Uh-huh, let’s see.” Sinabayan ko na siya sa pagtawa niya.

TOTOONG one week lang dito si Haze. Sumasama siya sa company ko at nanonood ng fashion show doon sa building ni Kuya Derman, and of course nag-date rin kami rito.

Pagdating niya nga sa Philippines ay sa airport pa lang ay tumawag na siya. Alam kong super busy ng mga doctor pero madalas pa rin akong tinatawagan ni Haze. Kaya nagkakaroon siya ng breaktime.

Katulad na lang ngayon, na naka-video call kami. Nakauniporme pa nga siya.

“Avey, napansin ko lang. Wala ka bang kaibigan?” tanong niya. Naalala ko naman ang nag-iisa kong best friend. May communication pa naman kami pero hindi kami madalas na nag-uusap.

“Oh, mayroon. Nag-iisa lang siya. Nasa ibang bansa nga lang siya,” sagot ko at lumapit pa siya sa phone niya kaya kitang-kita ko ang guwapo niyang mukha. “Si Nero ’yon. Last year lang ang huling bonding namin. His company work is keeping him busy.”