Don't Forget to Remember (SLOW UPDATE)

PROLOGUE

PROLOGUE

MAHIGPIT na yumakap si Averay kay Haze at ayaw niyang iwanan siya nito sa airport.

“Please... Haze. I don’t want to go. D-Dito na lang ako, please? Haze...” naiiyak na sambit niya.

Ang mga luha niya ay wala nang tigil sa pagbuhos. Sumisikip ang kanyang dibdib at parang mariin na pinipiga ang puso niya.

“Please, Avey. Just go. This is for your own good. Masasaktan lang ako kapag nasa tabi mo ako. A-Ayokong makita ka na umiiyak, Averay. Pumasok ka na,” walang emosyon na saad ni Haze.

Ayaw ni Haze makakita ng babaeng umiiyak. Dahil naalala niya ang Mommy niya.

“H-Haze...please, huwag mo n-naman akong pagtabuyan... I want to stay with you, please... I love you.”

He removed her arms on his waist and he turned his back on her. He started to walk but Averay hugged him from behind.

“H-Haze, I love you! A-Ako na lang... please, a-ako na lang... ang mahalin mo. H-Huwag na si K-Kreza. ’Di ba, iniwan ka niya? A-Ako na lang Haze, ako na lang... H-Hindi k-kita iiwan dito. Mahal kita... Hajinn.” Humihikbi na ito pero nanatiling nagmatigas ang puso niya at wala pa rin siyang emosyon.

“I love her, I waited for her so long, now she’s back. Puwede na naming ipagpatuloy ang naudlot naming pagmamahalan, Ave,” mariin na saad niya.

“P-Paano naman ako, Haze? Paano na ako?” tanong nito at lumalakas na ang hikbi nito. Kung kaya naman ay maraming mga tao ang nanonood sa kanila. Halos lahat nang atensyon ng mga tao sa airport ay nasa kanila.

“Ave, before Kreza you are not existing in my life. From the beginning, walang Averay ang nagmamahal sa akin and I can’t love you back. Just go, Averay. Mas masasaktan ka kung makikita mo kaming magkasama ng babaeng mahal na mahal ko.”

“M-Mahal mo ba talaga siya? K-Kahit minsan ba, Haze. M-Minahal mo ako?” punong-puno ng emosyon na tanong ni Averay.

Ayaw niyang umalis, gusto niyang mag-stay pero ngayon. Ang lalaking mahal na mahal pa niya ang naghatid sa kanya sa airport. Masakit man pero pinagtatabuyan na siya nito.

“I...don’t and never.” Sa sinabi nito ay bumaba ang mga braso niya pababa at binitawan na niya ito. Mariin na napapikit siya at umiyak na lang.

“Haze...” tawag niya rito. “Haze...” Hindi ito kumibo at hindi siya pinansin. “Haze!” sigaw niya sa binata pero naglakad na ito palabas ng airport at hindi na siya nito pinansin pa. “Haze! Haze! Come back here please! Haze, I love you! D-Don’t forget to remember... How much I love you!”

Napausdos na lang siya sa sahig at humagulgol. Hinayaan na lamang niya ang mga luha niyang bumuhos lang sa pisngi niya. Parang sinasaksak ng kutsilyo ang puso niya.

She doesn’t have a choice, but to let go at iwanan na lang dito ang lalaking mahal niya. Ginawa na niya ang lahat, nagmakaawa at umiyak mismo sa harap nito. But there’s nothing happened, mas nanaig ang kagustuhan nitong umalis siya.

Tumayo siya at pinunasan ang mga luha niya at humugot nang malalim na hininga at tiningnan ang pintuan ng airport kung saan hindi na niya nakita pa ang binata. Mapait na ngumiti siya at nag-uunahan na namang nahulog mula sa mga mata niya ang mga luhang wala ng bukas.

“Haze, I love you so much...” she whispered and turned her back and started to walk.

Here it is, she need to do this. She decided to let him go. She just wishing his a happy life.