MOOD : YOU

0.7

[[ Unicode ]]

ဂျောင်ဂုအခန်းထဲက မထွက်တာကြာတော့ မာမားနဲ့ ကိုကြီးက စိုးရိမ်ပူပန်ပြီး အခန်းတံခါးကိုတလှည့်စီခေါက်ကာ အော်ခေါ်နေကြတယ်။

ဂျောင်ဂုကလည်း အသံပဲပြန်ပေးပြီး အပြင်မထွက်ချင်ကြောင်း ငြင်းဆန်ရတယ်။ တကယ်တော့ ထွက်ချင်နေပြီ။ အခန်းထဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပိတ်လှောင်ထားရတာ မလွယ်ကူလှ။ နှုတ်ခမ်းက မသက်သာသေးတာကြောင့်သာ။

အပြင်မထွက်ဘဲ အခန်းထဲမှာပဲ ကိုယ်ဝယ်စုထားတဲ့မုန့်တွေကို တတိတိဖောက်စားပြီး ဗိုက်ဖြည့်နေရတယ်။

စားလိုက် အိပ်လိုက် ဟိုလူ့အကြောင်းတွေးပြီး စိတ်တိုရလိုက်နဲ့ မနေ့ညနေတည်းက သူအခန်းအောင်းလိုက်တာမှာ နောက်တစ်နေ့မွန်းလွဲကျော်ချေပြီ။ အဲတော့ မာမားနဲ့ကိုကြီးစိတ်ပူတာလည်း မဆန်းပါဘူး။

ဂျောင်ဂုကတော့ အပြင်ထွက်ချင်စိတ်မရှိသလို အစာစားချင်စိတ်လည်းမရှိဘူးဆိုပြီးသာ အကြောင်းပြထားတယ်။

အခန်းအပြင်ဘက်ရှိ ဂျွန်မာမားနဲ့ နမ်ဂျွန်းမှာလည်း ဂျောင်ဂုအပြင်ထွက်လာအောင် အဖြေရှာတွေးတောနေလေရဲ့။

"အိမ်မှာရှိနေတုန်းက သားငယ်လေးကအကောင်းပါကွယ်။ အပြင်ထွက်ပြီးပြန်လာမှသာ အခုလိုဖြစ်သွားတာ။ တစ်ခုခုဖြစ်ထားလို့နေမှာ"

ဂျွန်မာမား အသံသိပ်မကောင်း။ မျက်ညိုးငယ်စွာဖြင့်ထင်မြင်ရာပြောလာတယ်ဆိုသော်ငြား ဂျွန်မာမားစကားတွေက အမှန်တကယ်လည်း ဟုတ်နေချေတယ်။

ဂျောင်ဂုနဲ့ ထယ်ယောင်းရန်ဖြစ်ထားတယ်ဆိုပြီး ပြောရဖို့ကို နမ်ဂျွန်းအဖို့လည်း အခက်တွေ့နေပါရော။

ဒေါ်လေးက သူ့သားကိုတအားစိတ်ပူကြီးသလို ဂရုစိုက်လွန်းတာလည်း အရမ်း။ သူမရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသားဖြစ်တာကြောင့် သည်းသည်းလှုပ်တယ်ပဲပြောရမယ်။ အဖိုးတန်ရတနာလေးတစ်ခုကို မပျောက်မပျက် ဂရုစိုက်သိမ်းဆည်းထားသလိုမျိုး။

ငယ်ငယ်တည်းကနေ ခုချိန်ထိ ဂျွန်ဂျောင်ဂုက မိခင်ရဲ့မေတ္တာဂရုစိုက်မှုအပြည့်အဝရခဲ့တာ။ တာဝန်မယူနိုင်တဲ့ဖခင်ကြောင့်လည်း သူ့သားကို သူကိုယ်တိုင်ပဲ အဖေအမေဖြစ်ပြီး တယုတယပြုစုစောင့်ရှောက်လာခဲ့တာပဲ။