8

126 21 40
                                    

[[ Unicode ]]

မနက်နိုးလာတော့ ကိုယ့်အခန်းမဟုတ်မှန်း ဂျောင်ဂုသိလိုက်ရတယ်။ တဆစ်ဆစ်ကိုက်ခဲနေတဲ့ခေါင်းကြောင့် ညကအသောက်များပြီး မှောက်သွားတယ်ဆိုတာရော သူပြန်သတိရသွားတယ်။

မူးနေတဲ့သူက ဒီအခန်းထဲ ဘယ်လိုများရောက်ခဲ့လဲဆိုတာတွေးကြည့်မိတော့ တွေး၍မရ ဘာမှအသေအချာမှတ်မိမနေ။ သို့သော် ကောက်ချက်ချလိုက်သည်က ကိုကြီးလိုက်ပို့တာဖြစ်မည်ဟုပင်။

ဂျောင်ဂု အခန်းထဲကနေအပြင်ထွက်လာလိုက်တော့ ကိုကြီး ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတာကိုတွေ့ရတယ်။ ကိုကြီးက ဂျောင်ဂုကိုမြင်တာနဲ့

"နိုးပြီပေါ့။ လာ ပြန်ရအောင်။ ဒေါ်လေးကဖုန်းဆက်ခေါ်နေပြီ"

နမ်ဂျွန်းအပြောကြောင့် ဂျောင်ဂုနာရီကိုကြည့်မိတော့ မနက်၉နာရီထိုးလေပြီ။ ဒါ အလုပ်လုပ်ချိန်ပဲ။

"ကိုကြီး ရုံးမသွားရဘူးလား။ ဆော့ဂျင်ဟျောင်းတို့ကရော"

အမှန်တကယ်ဘိုးတော်ကို မတွေ့မိတာကြောင့် ဂျောင်ဂုက ဆော့ဂျင်အမည်တပ်ပြီး မေးလိုက်တာဖြစ်တယ်။

"သွားရမှာလေ။ ဒါပေမဲ့ ၁၀နာရီလောက်မှပါ။ ဂျင်ဟျောင်းနဲ့ ထယ်ယောင်းကတော့ စောနကတင်ပဲ အလုပ်သွားကြပြီ"

"အာ ဟုတ်ပါပြီ။ ပြန်ကြတာပေါ့လေ"

ထို့နောက် ကားထဲရောက်တော့ ကိုကြီးကို ဂျောင်ဂုသိချင်နေတာမေးလိုက်ပြန်တယ်။

"ညက ကျွန်တော်အခန်းထဲဘယ်လိုရောက်သွားတာလဲ? ကိုကြီးလိုက်ပို့တာလား?"

"တကယ်က ကိုကြီးမင်းကိုလိုက်ပို့မလို့ပဲ။ ဒါပေမဲ့ ထယ်ယောင်းက မင်းကိုသူလိုက်ပို့မယ်ဆိုပြီး အတင်းဆွဲခေါ်သွားတော့တာ"

"ဟမ် ဒါဆို ကိုကြီးမဟုတ်ဘဲ သူလိုက်ပို့တာပေါ့"

အံ့ဩမှင်တက်မှုကြောင့် ဂျောင်ဂုမျက်ဝန်းလေးများဝိုင်းခနဲ။ ပါးစပ်ကလေး အဟသားနဲ့ သူ့မှာမယုံနိုင်စဖွယ် ဖြစ်နေရှာတယ်။

"အေးလေ။ မင်းတို့အဆင်မပြေမှန်းသိပေမဲ့ သူကလိုက်ပို့ချင်နေတာနဲ့ ကိုကြီးလည်းမတားမိတာ"

MOOD : YOUWhere stories live. Discover now