4

204 27 76
                                    

[[ Unicode ]]

နမ်ဂျွန်းနဲ့တွေ့မှ ဆော့ဂျင်က စိတ်နည်းနည်းပြေသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အကြောင်းမရှိပစ်ထားခံရတာကြောင့် သူ စိတ်လုံးဝမလျှော့နိုင်သေး။ ရုံးခန်းထဲဝင်လာတဲ့ နမ်ဂျွန်းက အနီရောင်နှင်းဆီပန်းစည်းကြီးပိုက်ပြီး မပွင့်တပွင့်အပြုံးနှင့်

"ဟျောင်းအတွက် ပန်းစည်းလေး လက်ခံပါဦးဗျ"

"အဲဒါကြီး ငါဘာလုပ်ရဖို့လဲ !"

ပန်းစည်းကြီးကို စားပွဲပေါ်တင်၍သူ့ရှေ့ထိုးပေးပြီးပြောလာရာ အသံက ညင်ညင်သာသာ။ ဆော့ဂျင်ကတော့ စိတ်ကြည်မနေတာမို့ ဘောက်ဆတ်ဆတ်ပဲ တုံ့ပြန်ပစ်လိုက်တယ်။

"လှတယ်လေ အလှပန်းအိုးထိုးရင်ထိုး မဟုတ်လည်း အလှကြည့်ရတာပေါ့"

"ရုံးခန်းထဲ အလှကြည့်ရတဲ့ ငါရှိနေတာကို တခြားဘာလိုသေးလို့လဲ !"

ဟျောင်းရဲ့ Self - confidence က Another level ရောက်နေပြီမို့  နမ်ဂျွန်းပြောစရာစကားမဲ့သွားရကာ ခေါင်းလေးညိတ်ပြီး ပြုံးရုံသာပြုံးပြလိုက်တယ်။ တကယ်မနိုင်ဘူး ကင်မ်ဆော့ဂျင်က သူ့ ကိုယ်သူသိပ်ချစ်လွန်းတဲ့နေရာမှာ။

"ဟုတ်ပါတယ်။ ဟျောင်းအလှဆုံးအချောဆုံးဆိုတာ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ဒီပန်းက ကျွန်တော်သက်သက်ဝယ်လိုက်မိတယ်ပဲ ထားပါတော့"

"အေး မင်းပန်းစည်းမင်း ပြန်ယူသွား"

ပန်းစည်းကြီးကောက်ယူပြီး နမ်ဂျွန်းလက်ထဲပြန်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဆော့ဂျင်ကြိုက်တာ ပန်းမှမဟုတ်တာ။ အဓိက,က အစားပဲ။ စားကောင်းသောက်ကောင်းဆို ဆော့ဂျင်အရမ်းကြိုက်။

"ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့။ နောက်တခါ ဟျောင်းကြိုက်တာပေးမယ်"

"လာရင်းကိစ္စပြော"

"ဟျောင်း ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးနေလို့လေ"

"ငါက ဘာကိုစိတ်ဆိုးရမှာ"

"အယ် ကျွန်တော်က ဟျောင်းကိုပစ်ထားမိလို့လေ"

"မင်းပစ်ထားတာနဲ့စိတ်ဆိုးရအောင် ငါကမင်းရည်းစားမှမဟုတ်တာ"

"နောက်ဖြစ်လာမှာပဲကို။ ကျွန်တော့်ဘက်က ချော့စရာရှိတာချော့ရမှာပေါ့"

MOOD : YOUWhere stories live. Discover now