Pagkatapos ng dinner kasama ang pamilya ni Christian at Irene, pagod na pagod na umuwi si Christian. Pumasok siya sa bahay, agadna binagsak ang katawan sa couch at napabuntong-hininga na lamang. Hindi niya maintindihan ang nararamdaman—parang may kulang, may bigat sa kaniyang dibdib. He felt like, that dinner drained all his energy and now, he’s staring to feel it. Hindi naman Kasi niya pwedeng ipakita sa mga elders ng pamilya na pagod na pagod na siya. Usually, he still could sort things out after a busy and tiring day but now? He just wanted to lay down and do nothing.
Ang buong dinner kanina ay puno ng awkward na katahimikan, lalo na pagkatapos ng pag-amin ni Irene na tapos na nga ang relasyyon nilang dalawa. He admits it, he did not know that Irene could talk about it directly without battling an eyelid, however, somehow, he felt thankful that it was Ireene who ended things between them. Pero kahit na matagal na sialng tapos, bakit parang may bagay pa rin na humahadlang sa kaniya para maging masaya?
Why does he felt like, he isn’t happy at all? Hindi ba dapat masaya siya dahil sa nalaman na ng pamilya nilang dalawa na wala na sila ni Irene? Pero bakit parang ganito? Parang hindi siya masaya? Somehow, pakiramdam ni Christian ay mayroong kulang sa kaniya but he did not know what it was.
Habang nakasubsob sa unan ang kaniyang mukha, bigla na lamang niyang narinig ang pagkatok sa pinto. Bahagya siyang nagulat, hindi naman aksi niya inaasahan na mayroon siyang bisita sa ganitong oras. Nakataas ang kilay na lamang na tumayo si Christian at naglakad papunta sa pinto. Hindi niya alam kung mabubwisit na siya dahil gusto na niyang magpahinga or what. Binuksan naman niya ang pinto nang marahan.
Pagbukas ng pinto, nanlaki ang mga mata niya. “Vrix?”
Si Vrix, seryosong nakatayo sa harap ng pinto. Tila may bigat ang kanyang ekspresyon, halatang may nais sabihin.
"Can I come in?" tanong ni Vrix, mahina ang boses ngunit puno ng intensyon.
Tumango si Christian, pinapasok si Vrix at nagtungo sila sa sala. Tahimik silang naupo, parehong nag-aalangan magsalita. Si Christian ay halatang naiilang, samantalang si Vrix ay halatang nag-iisip ng malalim. Sa wakas, binali ni Vrix ang katahimikan.
“We need to talk,” nakasulat doon. Saglit siyang natigilan, hindi alam kung ano ang dapat maramdaman. Pinilit niyang i-compose ang sarili at nag-reply ng simpleng, "Okay.”
Kabado siya ngunit pinanatili ni Christian ‘yung pagiging kalmado niya.
"Christian, bakit parang ang layo mo sa akin lately?" tanong ni Vrix, diretso at walang paligoy-ligoy.
Nagulat naman si Christian? Huh? Malayo sa kaniya? Hindi ba siya ang nauna sa ganitong paraan?
Nagtataka man ay nagkibit-balikat si Christian, pilit na ngumingiti pero halata ang pag-aalinlangan. "Ikaw kaya, Vrix. Parang ikaw din ang may distansya. Ano ba kasi problema?" Hindi mapigilang bumilis ang tibok ng puso ni Christian. Minsan, pakiramdam niya na parang may isang malaking usaping hindi nila mapag-usapan.
Bakit kaya nararamdaman niya ito? Anong meron?
Vrix sighed, pinatong ang kamay sa likod ng kanyang leeg, tila iniipon ang lakas ng loob. He couldn’t let this go. Kailangan n’ya nang ilabas ito. "Christian, hindi ko gustong maging ganito ngayon. Ang totoo, kaya ako naging ganito...” Huminga nang malalim si Vrix at saka nagsalita muli, “Kasi akala ko pa rin hanggang ngayon, kayo pa rin ni Irene."
Napatingin si Christian kay Vrix, tila naguluhan. "Ano? Kayo pa rin? Bakit mo naisip 'yan?" Hindi niya maintindihan kung bakit ganito ka-prangka si Vrix.
"Well... nakita kita doon sa dinner kasama siya at ang pamilya ninyo kanina," sagot ni Vrix habang diretso siyang tinititigan.
Kung maririnig lamang ito ng secretary ni Vrix, baka halos lumuwa na ang mga mata nito.
BINABASA MO ANG
Vrixian: The Missing Piece
RomansaDISCLAIMER: This fanfiction is a work of fiction inspired by the real-life couple Christian and Vrix, collectively known as Vrixian. It is not officially affiliated with or endorsed by them. All characters, settings, and scenarios in this story are...
