Vrixian: The Missing Piece

Chapter 24: Memories

In his quiet office, nakaupo si Christian, minamasahe ang kanyang sentido habang unti-unting lumalabo ang kanyang paningin. Sa gitna ng katahimikan, bigla siyang nakaramdam ng matinding pagkahilo at isang matinding pananakit sa kanyang ulo. Ang mga larawan mula sa nakaraan, mga malabong alaala na tila naglalaro sa kanyang isipan, ay pumasok sa kanyang isipan. Wala siyang ideya kung ano ang mga ito, pero alam niyang hindi ito maganda.

“Ah… what’s happening to me?” he whispered, his voice barely above a murmur. Sinubukan niyang umikot ang kanyang ulo, umaasang mabawasan ang sakit, pero mas lalo lang itong lumalala, para bang may kung anong nanginginig na naglalaban-laban sa kanyang isip.

Tila wala siyang sapat na lakas para ipaglaban ang sarili. Habang humahawak siya sa mesa, ang kanyang mga daliri ay nag-uumpisang manginig. "Kailangan ko ng tulong..." ang naiisip niya, pero hindi niya maipahayag ang kanyang nararamdaman.

Bigla, si Pat—ang kanyang matalik na kaibigan—ay pumasok sa kwarto, ang ngiti sa kanyang mukha ay agad napalitan ng pag-aalala. “Sid! What’s happening to you?” she exclaimed, mabilis na lumapit sa kanyang tabi, ang tono niya ay puno ng takot.

“Pat…” he managed to say, pero ang kanyang boses ay halos wala nang lakas. Parang nawawala na siya, ang kanyang paningin ay unti-unting bumababa sa dilim.

“Sid, stay with me, okay? Don’t give up on me,” Pat said firmly, wrapping her arms around him for support. Ang kanyang mga mata ay puno ng determinasyon at pag-aalala. “Just breathe. I’m here. I’m calling for help.”

Bago pa man siya makapag-isip, hinawakan ni Pat ang kanyang telepono at tinawagan ang ambulansya. Mabilis ang kanyang mga galaw, hindi nag-aaksaya ng panahon. “Please, Sid, just hold on,” she urged, patuloy na pinapanatili ang kanyang atensyon sa kanya.

After a few tense minutes, dumating ang ambulansya, at mabilis na dinala siya sa stretcher. Pat climbed in beside him, holding his hand tightly. “We’re gonna get through this, Sid. You just have to stay with me,” she reassured him, her voice unwavering.

Habang nasa loob ng ambulansya, ang mga sirena ay umuugong, parang nagiging background music sa kanyang pagdaramdam. Pat was right there, her presence a soothing balm against the pain that threatened to consume him. “You’re going to be okay, Sid. Just keep looking at me,” she said, her eyes locked on his.

Pagdating sa ospital, sinalubong sila ng mga nurse at doktor, mga propesyonal na agad na nagtrabaho. Ang mga tunog ng mga sirena at mga utos ay tila nagiging malabo sa kanyang isipan. Ilang saglit na lang, siya ay nailagay sa emergency room, habang si Pat ay naiwan sa labas, ang kanyang puso ay naguguluhan at puno ng takot.

Pat paced back and forth, ang kanyang isip ay punung-puno ng alalahanin. “Kailangan mo ng tulong, Sid. Kailangan mo akong bumalik,” ang mga salitang iyon ay paulit-ulit na umiikot sa kanyang isip habang naghihintay siya ng balita.

“Please, let him be okay,” she whispered to herself, praying for her best friend’s safety as she stood just outside the door, desperate for any news. She could feel the weight of the world pressing down on her, but she refused to let go of hope.

Hindi nagtagal, dumating si Vrix at Abuela, halos sabay na pumasok sa ospital, ang mukha nilang nag-aalala at puno ng pag-aalala. Pagdating nila, agad silang lumapit kay Pat, na nasa tabi ng pinto ng emergency room, ang kanyang mga mata ay puno ng takot.

“Pat, what happened to Christian?” Vrix asked, ang boses niya ay mababa ngunit puno ng urgency.

“Wala akong ideya, Vrix. Nagka-attack siya sa office. Nakausap ko siya bago siya nawalan ng malay. Ang doktor ay kasalukuyang sinusuri siya,” Pat replied, trying to keep her composure despite the anxiety gnawing at her.

Abuela placed a reassuring hand on Pat's shoulder, her eyes filled with concern. “Mahalaga ang kalusugan ni Christian. Sana ay maging maayos siya,” she said softly.

Habang nag-uusap sila, hindi nagtagal ay lumabas ang doktor mula sa emergency room, mukhang handa na magbigay ng balita. Ang lahat ng tao sa waiting area ay lumapit sa kanya, umaasang may magandang balita.

“Good news, everyone,” the doctor began, a calm expression on his face. “Christian’s condition is stable now. You don’t need to worry. Ang kanyang alaala mula sa nakaraan ay na-trigger ng kanyang emosyon at unti-unti nang bumabalik.”

“Triggered by his emotions?” Pat echoed, confusion and relief washing over her at the same time.

“Yes, it seems that he has experienced something emotionally overwhelming, and that can affect his memory,” the doctor explained. “As he processes these emotions, his memories may come back more vividly. It’s important to support him through this.”

“Anong kailangan naming gawin?” tanong ni Vrix, ang kanyang boses ay seryoso, nakatuon sa doktor.

“Be there for him. Encourage him to talk about his feelings and memories as they come back. It’s also essential to ensure that he feels safe and supported,” the doctor advised, looking at each of them with earnestness. “I'll keep monitoring his condition, and if you have any concerns, don’t hesitate to reach out.”

Bumalik ang doktor sa loob ng emergency room, at si Vrix ay lumingon kay Pat at Abuela. “Kailangan natin siyang suportahan. Saka natin siya pag-uusapan,” he said, his determination clear in his eyes.

“Of course,” Pat replied, her voice steadied by the doctor's reassurance. “We’ll do everything we can for him.”

“Maghanda tayo. Kahit anong mangyari, andiyan tayo para kay Christian,” Abuela added, her voice strong, echoing the sentiment shared by the group.

They all took a deep breath, ready to face whatever lay ahead, knowing that together, they could help Christian find his way back to himself.

Sa kabilang bahagi ng lungsod, may isang lalaki na nakaupo sa madilim na kwarto, nakatingin sa litrato ni Vrix na hawak niya sa kamay. Ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit habang tinititigan ang ngiti ni Vrix sa larawan. “Bakit lagi kang masaya?” bulong niya sa sarili, ang boses niya ay puno ng poot at inggit. Nakikita niyang masaya si Vrix, at ang kaligayahang iyon ay tila nagpapasiklab sa kanyang galit. Nais niyang wasakin ang saya nito.

Ipinatong niya ang litrato sa mesa, na parang ito ay isang bagay na nakasisira sa kanyang paningin, at tumayo siya mula sa kanyang upuan. “Kung gusto mong maging malungkot, Vrix, kailangan kong gumawa ng isang bagay na magpapa-sad sa’yo,” sabi niya sa sarili, ang kanyang isip ay nag-uumpisa nang magplano. Tumingala siya sa litrato ni Christian na nakatabi kay Vrix at nagbigay siya ng masamang ngiti. “At ikaw, Christian, ang magiging susi sa aking plano.”

Ngumiti siya ng masama, ang kanyang ngiti ay puno ng pang-aasar habang iniisip ang kanyang susunod na hakbang. “Gagamitin ko ang taong ito para saktan ka, Vrix. Kapag nakita mong nahihirapan si Christian, saka mo mararamdaman ang sakit na gusto kong iparanas sa iyo.”

Habang nag-iisip siya ng masama, nagpasya siyang hanapin si Christian. Alam niyang may mga bagay na hindi pa natutuklasan si Christian tungkol sa kanyang nakaraan, at handa siyang gamitin ang mga ito laban sa kanya. “Kapag naisip mo na ligtas siya, doon ko siya sisimulang saktan. Sigurado akong maguguluhan ka at mas magiging mahirap para sa iyo,” ang kanyang isip ay nag-iisip ng masama habang naglalakad siya palabas ng kwarto.

“Maghintay ka lang, Vrix. Isang hakbang na lang, at mawawala na ang ngiti mo,” isip niya, puno ng kasiyahan sa ideyang mapapasa-kanya ang kontrol. Habang naglalakad siya sa madilim na kalsada, ang kanyang isip ay puno ng mga ideya kung paano niya maisasakatuparan ang kanyang balak. “Walang makakapigil sa akin. Ang saya mo ay magiging aking kalungkutan.”