Boş yapma kitabı???

889 kelime boyunca 'insanlığı' anlatıyorum

Yaşanan her anın, her saniyenin bir değeri var. Ama hepsi kıymetli değil.

Geçip giden bir şey nasıl bu kadar kalıcı olabilir?

Sanki birdenbire dünyanın varlığını fark ettim. Sevme duygusuna sahip olduğum için şükrederken nefret duygusunu bilmediğimi öğrendim.

Hesapta küfür dahi etmediğimi biliyorsunuz, gündelik konuşmalarda da her türlü olayda nazik olmaya çalışırım. Ama dünyada öyle insanlar var ki..

'insanlar' kelimesini yazınca aklıma takıldı birden.

İnsan nedir ki?

Kimisi kendi türünü öldüren iğrenç varlıklar olarak tanımlar.

Kimisi bu kişilere insan değil der.

'İnsanlık' denilen şey ne o zaman? İnsan olmak için hangi kritere uymamız gerekiyor?

Ben kendimi olabildiğince tanıdığımı düşünüyorum. Aslında bana kendimi tanıtan şeyler tam olarak buraya yazdığım şeyler.

Her şeyi ciddiye almıyorum ama bunu bilerek yapıyorum.
İnsanların üzgün zamanlarında teselli edemiyorum ama yanlarında olmak için her şeyi yapıyorum. Çünkü en azından bir sarılma bile bazen her şeye bedel olabilir.

Barış yanlısı bir insanım. Çalışırsam her şeyi yapabileceğimi biliyorum ama bunun için çok tembelim.

Anlayabilirim. Seni anlayabilirim, ne anlatsan anlayabilirim. Empati yapmayı biliyorum, hiçbir canlının ölümü hak etmediğine inanıyorum.
Kararlıyım. Olmayan bir hedefin üzerinde dengede durmaya çalışıyorum.

Ve seviyorum.

Küçük kardeşimi çok seviyorum. Bana kaba davranıyor. O zamanlar ona kızsam da hiçbir zaman zarar vermiyorum. O benim küçüğüm. Ben onun ablasıyım. Ona karşı her kim olursa olsun yanında olacağım. O bunu henüz anlayamayacak kadar küçük.

Büyük kardeşimi seviyorum. Kim ne derse desin beni savunur ve kollar. En iyi tavsiyeler her zaman ona aittir.

Elbette ailemin geri kalanını seviyorum. Ne olursa olsun benim için harcadıkları çabayı asla ödeyemem.

Onun dışında, arkadaşlarımı seviyorum. Bazı kırık yanları var. Hoşuma gitmeyen şeyler yaptıkları oluyor. Ama bu onları ayrı bir birey yapıyor. Bunu okuyacaklarını sanmıyorum ama her onlarla tanıştığım zamandan bu yana her kötü zamanlarında dertlerini, sorunlarını dinlemek için elimden geleni yapıyorum. Ben genelde kendi sorunlarımı açık bir şekilde anlatmam. Ama dinlemek için her zaman buradayım. İyi günlerinde ise her zaman yardımcı olacağımı bilmenizi isterim.

Yaşamayı seviyorum. Hayat çok güzel diyemem. Ama şükretmemi gerektiren çok fazla şeye sahibim. Çok fazla düşünüyorum. Kendimle alakalı değil, dünyada olan biten ile alakalı. Öyle vahşi, öyle cani olaylar oluyor ki...

Son zamanlarda yaşanan bir olay var. Onun hakkında gerektiğinden fazlaca detaylı birkaç bilgi öğrendim ve sırf bu yüzden fazlaca kötü hissediyorum. Sanki iğrenç bir dünyada yaşıyormuşuz gibi...

Olayı anlatmayı planlamıyorum. Gün içerisinde yeteri kadar zihnimi işgal ediyor ve bu beni deli ediyor. Sürekli koruma isteği ile yaşıyorum. Küçük kardeşimi gözümün önünden ayırdığım an bir şeyler olacakmış gibi. Arkadaşlarımın, evde olmayan aile bireylerinin başına bir şey gelecekmiş gibi. Daha da kötüsü, benim de her tetikte olmam gerekiyormuş gibi hissediyorum. Çünkü yaşamayı seviyorum, yaşamak istiyorum.

Kelimeleri seviyorum. Yazılan kelimeleri. Sanki her şeyi karşımdakinin doğrudan zihnine yerleştirebilirim gibi. Aranızdan bazıları yorumlarda veya mesaj yolu ile benimle gündelik şekilde konuştu ise biliyor olabilir. Deli değilim ben, hep bu tarz konuşmuyorum. Böyle şeyleri sürekli anlatmam öyle.