Carnal Shadows-Σαρκικές Σκιές (A.D FANFICTION)(booklov)

26. Χαοτικά θραύσματα

Ο Angel ήταν γονατισμένος στη ντουζιέρα, το νερό να χτυπάει με δύναμη πάνω του σαν να προσπαθούσε να ξεπλύνει κάτι παραπάνω από τον ιδρώτα και τη βρωμιά. Έτριβε το δέρμα του μανιωδώς, τα χέρια του να διαπερνούν το σώμα του σαν νύχια, και όσο πιο δυνατά έτριβε, τόσο πιο πολύ πονούσε. Τα νύχια του χαράκωναν το απαλό, γυαλιστερό δέρμα, και με κάθε κίνηση το αίμα άρχισε να ανακατεύεται με το νερό, να τρέχει στα πόδια του και να χάνεται στο σιφόνι.

Τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. Κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια του, έβλεπε το πρόσωπο του πελάτη, τα λόγια του να αντηχούν ακόμα στο μυαλό του, κάθε προσβολή να διαπερνά το μυαλό του σαν λεπίδα. «Βρωμιάρη, άξιος μόνο για αυτό που κάνεις...» Τα χείλη του Angel έτρεμαν καθώς έτριβε ακόμα πιο έντονα τον εαυτό του, σαν να προσπαθούσε να αποβάλλει όχι μόνο τη βρώμα αλλά και τη ντροπή, τον πόνο.

Σκεφτόταν τον Luca. Πώς θα του έλεγε ότι δεν πήγε σε όλους τους πελάτες; Ότι δεν άντεξε... Ότι πήγε μόνο στους μισούς. Το στομάχι του γύρισε, καθώς οι σκέψεις του κατακλύζονταν από ενοχές. Το νερό χτύπαγε το πρόσωπό του, ανακατεύοντας δάκρυα και αίμα. Ήθελε να τα ξεπλύνει όλα. Μα το αίσθημα της αποτυχίας και του τρόμου ήταν εκεί, κολλημένο σαν στίγμα πάνω του.

Το νερό δεν μπορούσε να τον καθαρίσει.

Ο Angel πήρε μια κοφτή ανάσα, η καρδιά του χτυπούσε γρήγορα, και η αναπνοή του ακουγόταν σαν ασφυκτικό λαχάνιασμα μέσα στον μικρό χώρο του καμαρινιού. Κάθε γδαρσίδι που έκανε στο δέρμα του έκαιγε, όμως ο πόνος του ήταν το μόνο πράγμα που τον κρατούσε στο παρόν. Ήταν η μόνη αίσθηση που τον έσωζε από την παγωνιά της ψυχής του. Άφησε το κεφάλι του να πέσει πίσω, στηρίζοντας το στο ψυχρό πλακάκι.

«Luca...» μουρμούρισε μέσα από δόντια που έτριζαν, και η εικόνα του Luca γέμισε το μυαλό του. Το βλέμμα του Luca, η δύναμη του χαρακτήρα του, η αίσθηση της προστασίας που του πρόσφερε. Αλλά και ο φόβος. Πώς θα του έλεγε ότι απέτυχε; Ότι δεν άντεξε την βρωμιά της δουλειάς εκείνο το βράδυ, ότι οι πληγές του ήταν πολύ βαθιές;

Με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα, τον λαιμό του σφιγμένο, άφησε το νερό να ρέει πάνω του, σαν να ήλπιζε ότι θα μπορούσε να ξεπλύνει και τις σκέψεις του. Έκλεισε τα μάτια και έσφιξε τα δόντια, τα χέρια του να τρέμουν από την προσπάθεια να καθαριστεί. Όμως κάθε στιγμή που περνούσε, η ενοχή τον πνίγει περισσότερο.

Τα χέρια του κατέβηκαν, κουρασμένα από την ασταμάτητη τριβή, και τελικά παρέδωσε το σώμα του στο κρύο νερό που έτρεχε ασταμάτητα, σαν καταρράκτης. Έμεινε εκεί, μόνος, πονώντας, προσπαθώντας να βρει το κουράγιο να αντιμετωπίσει ό,τι τον περίμενε όταν θα έβγαινε από την ασφάλεια του νερού.