🔞 Water Lilies ( MIKHAIA ) 🔞

Part 11🔞

MIKHA POV

Gabi ng makarating kami sa bahay ni Ms.Arceta, dahil sa gulong nangyari sa office nito. Habang kaharap ko ito at ginagamot ko ang pasa sa mukha nito, hindi padin mawala sa isip ko na siya at si cole! ARGGHH! Nasisiraan kana Mikha!!

"Mikha iloveyou, Aiah said. Iniwas ko ang tingin dito at tinanggal ko ang pagkakahawak nito sa magkabilang pisngi ko.

"Look Ms.Aiah, i fall in love with someone else. I said

Hindi naman maipinta ang mukha nito sa nasabi ko. Agad itong tumayo at nakapamiwang na humarap sakin.

"WHAT!? WHAT DO YOU MEAN ?! isn't Ms.Recalde ? Oh you love Ms.Recalde my secretary, bakit masarap ba siyang kumain ng tarzan mo?! She shouted me.

I pulled her by the waist, making her sit on my lap. Her eyes widened as I whispered, "I never mentioned any names about who I'm in love with, right?"

Our faces were so close, I could feel her breath. She stammered, "Y-yeah, you didn’t say who... but Mikhalim, your face is too close! I’m not deaf." Aiah pushed my face away, but she stayed on my lap, her cheeks flushed, yet she didn’t move.

Tumawa ako nang mahina habang patuloy siyang tinutulak ang mukha ko, pero ramdam ko ang panginginig ng kamay niya. Hindi pa rin siya umaalis sa kandungan ko, at parang mas lalo pa kaming nagkalapit. Mabilis ang tibok ng puso ko, at alam kong gano’n din ang sa kanya.

"Alam mo, Aiah... hindi ko nga sinabi nang diretso. Pero ramdam mo na, ‘di ba?" Dahan-dahan akong lumapit ulit, mas mabagal ngayon, binibigyan siya ng pagkakataon na umalis kung gugustuhin niya.

Pero hindi siya umalis.

Nagkatitigan kami, parang nagbabakbakan ang damdamin sa mga mata niya. "Mikhalim... wag," bulong niya, pero mas malambot na ang boses, parang nag-aalangan.

"Hindi ko kayang huminto, Aiah," sagot ko, halos pabulong. "Ikaw kasi. Ikaw lang naman talaga."

Tahimik kami sandali, pero punong-puno ng emosyon ang pagitan namin. Halatang nagpipigil siya, pilit niyang binubuka ang labi pero tila nabibitin ang mga salita.

Dama ko ang unti-unti niyang pag-relax sa kandungan ko. Yung mga kamay niyang kanina'y nagtutulak, ngayon ay nakapatong na lang sa dibdib ko, mas banayad. "Tanga ka," sabi niya, nanginginig ang boses. "Ang tagal ko nang hinihintay ‘yan."

Napangiti ako sa sinabi niya, pero naramdaman ko rin ang kaba sa dibdib ko. “Ang tagal mo na palang hinihintay, pero... natatakot akong sabihin,” sabi ko, mas malumanay ngayon.

“Eh bakit ka pa natakot? Akala mo ba hindi ko mararamdaman?” ngumiti si Aiah, pero halatang may lungkot sa mata niya. “Matagal na kitang pinaghihintay, Mikhalim.”

“Alam ko, sorry. Pero ngayon—” Hinawakan ko ang kamay niyang nakapatong sa dibdib ko. “Ngayon, hindi na kita paghihintayin.”

Tahimik siya sandali, parang iniisip ang susunod na sasabihin. “Ano ba gusto mo marinig sa akin ngayon?” tanong niya, tinutukso ako ng mga mata.

Ngumiti ako at mas hinigpitan ang hawak ko sa kanya. “Gusto kong marinig... na ako rin ang hinihintay mo. Na mahal mo ako, Aiah.”

Natigilan siya, pero hindi niya inalis ang tingin niya sa akin. Dahan-dahan, bumuntong-hininga siya. “Mikhalim... mahal din kita,” bulong niya, halos hindi ko marinig.

Ngumiti ako nang buo, parang lahat ng takot at kaba ay nawala sa isang iglap. Hinila ko siya palapit, at sa wakas, walang alinlangan. Hindi niya na ako tinulak. Sa halip, naramdaman ko ang init ng yakap niya sa akin, tulad ng kung gaano kalapit ang mga puso namin mula pa noon.

Hinayaan ko lang na magtagal ang yakap namin, ramdam ko ang init ng kanyang katawan laban sa akin. Parang lahat ng bagay sa mundo, lahat ng takot at pag-aalinlangan, biglang nawala.

Tahimik kaming nakayakap, pareho naming iniintindi ang bigat ng sinabi namin. Maya-maya, naramdaman ko ang malalim niyang buntong-hininga, at naghiwalay ang mga katawan namin, pero hindi pa rin siya umaalis sa kandungan ko. Nakatingin siya sa akin, ang mga mata niya may kakaibang liwanag—parang mas magaan na.

"Ano na tayo ngayon, Mikhalim?" tanong niya, seryoso ang boses pero may halong lambing.

Ngumiti ako, hinawakan ko ang pisngi niya, ang hinlalaki ko dahan-dahang hinahaplos ang malambot niyang balat. "Tayo?" tanong ko, bahagyang nang-aasar. "Ikaw ang magsabi, Aiah. Ano ba gusto mong maging tayo?"

Pumulupot ang mga braso niya sa leeg ko at ngumiti. "Gusto kong tayo... tayo na talaga. Wala nang paligoy-ligoy, wala nang hintayan."

Huminga ako nang malalim, parang nag-iipon ng lakas para sa susunod kong sasabihin. "Gusto ko ‘yan, Aiah. Pero ayokong magmadali. Hindi ko gustong sirain kung anong meron tayo ngayon."

Nagulat ako nang maramdaman ko ang kanyang labi sa noo ko. Isang mahinang halik, puno ng pangako. "Hindi tayo nagmamadali, Mikhalim. Pero gusto ko lang malaman mo... na mahal kita. Higit pa sa inaakala mo."

Tinitigan ko siya, ramdam ko ang init ng mga salita niya sa puso ko. Walang kahit anong takot, walang alinlangan. Sa isang iglap, parang lumuwag ang daigdig, at lahat ng bagay ay malinaw na.

"I love you too, Aiah," sagot ko, malambing. "At gagawin ko ang lahat para patunayan ‘yan sa'yo."

Ngumiti siya, mas malalim at mas totoo kaysa sa lahat ng ngiti niyang nakita ko dati. "Then it's settled," sabi niya, hinawakan niya ang kamay ko, mahigpit pero puno ng lambing. "Tayo na."

Hinalikan ako ni Aiah at nag response naman ako sa halik nito.

At sa sandaling iyon, parang ang oras tumigil. Walang ingay, walang ibang tao. Tanging kaming dalawa lang, nakaupo sa kandungan ng isa't isa, sa wakas, alam na namin kung saan kami papunta.

At sa sandaling iyon, habang magkalapat ang mga labi namin, parang tumigil ang buong mundo. Ang lahat ng ingay sa paligid ay nawala—walang iba kundi kaming dalawa lang. Ang init ng halik ni Aiah ay nagbigay ng katiyakan, at ang puso ko ay parang sumabog sa damdaming matagal nang itinatago.

Hinayaan ko lang ang sarili kong madala. Bumalik ako sa bawat halik niya, bawat dampi ng kanyang labi sa akin ay parang isang pangako—hindi ko siya bibiguin, at hindi na kami muling magtatago sa takot o pag-aalinlangan.

Ang mga kamay ko, dahan-dahang bumaba sa kanyang baywang, hinigpitan ko ang yakap sa kanya, gusto kong iparamdam na siya lang ang mahalaga sa sandaling ito. Naramdaman ko ang mga kamay niyang gumapang sa batok ko, mas lalong hinahatak ang mukha ko palapit sa kanya, parang ayaw niyang matapos ang halik.

"Aiah," bulong ko sa pagitan ng mga halik, hinihingal. "Mahal na mahal kita."

Hindi siya nagsalita, pero sa bawat pagdampi ng kanyang labi, ramdam ko ang sagot. Mahal din niya ako. Klaro, totoo, at walang alinlangan.

--------------

Sleep nako guiz. Muah