Dragontown

Rozdział 19.

Miłego czytania

Nigdy nie należałam do tych normalnych dzieci, zawsze wyróżniałam się moim wyglądem albo zachowaniem. Juz jako mała dziewczynka nie chciałam chodzić w kolorowych ubraniach bo twierdziłam ze do mnie nie pasują i mi się nie podobają, a rówieśnicy się mnie przez to bali.
Uważali ze jestem dziwna i inna, dziewczynki nie chciały się ze mną bawić nawet chłopcy bali się mnie ze względu na to że trenowałam z tatą boks, mówili że nie zachowuje się jak normalna dziewczynka i jestem po prostu dziwna, zawsze ciągli mnie za moje włosy mówiąc jaki brzydki mają kolor.
Jako pierwsza powiedziała o tym Jessica, zawsze się śmiała ze mnie a najbardziej z tego jak wyglądam, uważała że jestem brzydka ze względu na mój brązowy kolor włosów, jej mama twierdziła że są w okropnym nie modnym kolorze a moje oczy są jeszcze bardziej odstraszające.
To są właśnie jedne z głównych powodów dlaczego farbuje włosy na czarno i nosze brązowe albo całe czarne soczewki.
Jakim trzeba być potworem żeby mówić tak dziecku w przedszkolu?
W pierwszych klasach próbowałam znaleźć jakichkolwiek znajomych, ponieważ otaczałam się tylko moim bratem i Royami. Bronili mnie przed starszymi chłopakami którzy naśmiewali się ze mnie.
Ale co ja im tak naprawdę zrobiłam to nie mam pojęcia do dziś.
Czym mogła zawinić mała 8 letnia Ophelia że dzieci w szkole się z niej naśmiewały.
W 4 klasie podstawówki poznałam nawet koleżankę, z którą byłam naprawdę blisko ale jeszcze tego samego roku w którym zaczęła się nasza przyjaźń dziewczyna odeszła z tego świata.
Nikt się nie spodziewał że 11 letnia dziewczynka może mieć myśli o próbie samobójczej, zawsze była wesoła i szczęśliwa w domu też nie miała żadnych problemów, jednak coś w jej głowie podpowiadało jej że nie chce żyć.
To prawie tak samo jak ja....
I tak też zrobiła podcięła sobie żyły w szkolnej toalecie.
To ja ją znalazłam.
Myślicie że 10 letnia Ophelia wiedziała co ma zrobić?
Oczywiście że nie, stałam i wpatrywałam się w leżące ciało mojej koleżanki na środku toalety w wielkiej kałuży krwi.
Czy to normalne że przez dłuższy czas zazdrościłam jej?
Zazdrościłam że odważyła się to zrobić, ja myślałam o tym codziennie a byłam zbyt słaba żeby móc zakończyć ze sobą.

Śniło mi sie to potem nocami przez kilka lat. Czułam się winna bo jej nie pomogłam, chociaż lekarze mówili że było i tak za późno leżała tam ponoć kilka godzin. Ja i tak obwiniałam siebie za to wszystko, nie domyśliłam się nawet że coś jest nie tak, nie pomogłam jej ani nie wezwałam nikogo do pomocy. Jej rodzice przez długi czas mieli problem do mnie i moich rodziców, chcieli zgłosić to nawet na policję bo każdy myślał że to ja ją do tego namówiłam, ale to przecież nie prawda. Sama myślałam o tym wiele razy żeby z sobą zakończyć ale nigdy nie kazałabym komuś zrobić tak okrutnej rzeczy.

A co jeśli to ja jednak byłam powodem jej śmierci?

Potem w moim życiu pojawił się Viki, jedna z nielicznych osób które potrafiły mnie zaakceptować, przepisał się do naszej szkoły po przeprowadzce z rodzicami.
Zagadał do mnie jako pierwszy bo stwierdził że wyróżniam się najbardziej na tle „tych tępych pizd" i od razu przykułam jego uwagę. Cieszę się że spotkałam taką osobę, która akceptuje to jaka jestem mimo wielu moich niedoskonałości.
Gdyby nie on to nadal kręciłabym się wokół brata i jego przyjaciół, nikt inny mnie po prostu nie interesował, a ja byłam tylko tą brzydką i dziwną dziewczyną w klasie.

Pisanie listów pożegnalnych dla moich bliskich nie należało do najłatwiejszego zadania.

Ale hej!
Przecież nie robiłam już tego pierwszy raz!

W całym swoim życiu napisałam ich z kilkanaście, przed moimi dwoma próbami samobójczymi napisałam osobno dla każdej bliskiej mi osoby. Kochałam pisać listy, może akurat nie te pożegnalne ale szło mi to naprawdę dobrze.
Ale czemu pisze je teraz?
Bo czuję że umrę, ktoś mnie zabije albo nie przeżyje walki.
Śniło mi się że wybuchł pożar w podziemiach a ja byłam jedną z osób które nie zdążyły uciec. Spłonęłam.