Pare

3.Bölüm

"Anlayamadım?"

"Yoksa sana söylemediler mi? Babanın böyle basit hatalar yapması çok olası da.."

"Ne dediğinizi anlamıyorum. Sanırım karıştırıyorsunuz."

Babam bunu yapmış olamaz..

"Dünyada sizin gibi ikinci bir güzellik daha olmadığından eminim. Bu durumda karıştırmamın imkanı yok."

Herkes içeri girmişti, biz ise rahatsız edici yabancıyla bahçede kalmıştık.

"Buna lütfen son verin, yoksa.."

"Yoksa ne? Babana mı söyleyeceksin? Ninenden yardım mı isteyeceksin?"

"Ne istiyorsunuz? Ne dememi bekliyorsunuz?"

"Anlaşılan o ki.. Sana hiçbir şeyden bahsedilmemiş. Bunu içeri geçip ailelerimizle birlikte konuşmalıyız."

Gülerek kapıyı işaret etti. Gergin bir şekilde içeri girdim. Babamlar bişeyleri öğrendiğimi anlamıştı.

"Kızım da tanıştığına göre.."

"Baba gerçekten böyle birşey var mı yani? Bana sormadan nasıl buna cürret edersiniz?"

"Pare ağzını topla, karşında büyüklerin var."

"Büyüklerim bana böyle büyük bir saygısızlık yapmış olmasaydı bende ağzımı açmazdım zaten amca. Hepiniz de bunu desteklediniz mi?"

"Evleneceksin, hayatını kurtaracaksın. Neden desteklemeyelim? Otur şuraya."

"Bana soracaktınız, bana danışacaktınız o zaman. Son gün öğreniyorum, beni bir mal gibi evden atıyorsunuz."

"Pare, yeter artık. Senin bu patavatsızlığın buramıza kadar geldi. O sesini kes.."

"Babam varken babasız yaşadım ben. Her seferinde babamdır dedim sustum. Ben senin kızınım ya, karının emanetiyim. Bu kadar vicdansız olamazsın.."

Ve yüzümde sert bir tokat.

Öğrendiklerim kadar sert bi tokat değildi ama koltuğa düşmem için yeterliydi.

"Bir daha sakın.. Sakın misafirlerin yanında bana bu şekilde saygısızca davranma ve bana sakın ola sesini yükseltme. Anne, Pare'yi odasına çıkart. Kendine gelmeden aşağı inmesin."

Ninem beni kolumdan tutup ayağa kaldırdı. Babamdan göz temasını kesmeden beni merdivenlerden çıkarttı. Odama girer girmez hüngür hüngür ağlamaya başladım.

Yatağıma oturdum, ninem de yanıma oturdu.

"Ağlama güzel kızım.."

"Nasıl ağlamayayım? Nine ben ne yapacağım? Ne yapmalıyım bilmiyorum. Nasıl kurtulurum bu bataklıktan?"

"Ne olursa olsun hep bir çaresi vardır kızım. Sen çok güçlüsün, herşeyin bir yolu daha vardır bunu unutma biriciğim."

"Artık kabullenemiyorum. Bu kadarı çok fazla.."

Kapı tıklatıldığında ninem beni biraz da olsa sakinleştirmişti, en azından artık ağlamıyordum.

"Gir.."

İçeri giren kişi adını bile bilmediğim ve evleneceğimi söyledikleri o yabancıydı.
Ayağa kalktım.

"Biraz konuşabilir miyiz? İkimiz."

Ninem bana baktı, başımı salladım. Odada yanlız kaldığımızda yanıma yaklaştı yüzüme düşen saçımı aldı ve kulağımın arkasına sıkıştırdı.