F5 | Ongoing

~ 13 සටහන ~

මුළු අහසම අන්ධකාර වෙලා ගිහිල්ලා.සුදු වළාකුළු එකක්වත් නැතිව කළු වළාකුළු වලින් අහස වැහිලා තිබුණා.හීතලම හීතල හුළඟක් හමාගෙන ගියේ අපි හැමෝගෙම ඇඟවල් වල හිරිගඩු නංවන ගමන්.වැස්සක් කඩාපාත් වෙන්න වගේ මුළු පරිසරයෙම තිබ්බේ සෑහෙන මූසල ගතියක්.
තැනින් තැන සුදු පාට කොඩි හුළඟට ලෙලදුන්නේ හරියට ශෝකය ප්‍රකාශ කරන්න වගේ.මුළු පලාතකම රජ කරගෙන ඉදපු සේනානායක මැන්ෂන් එක අද එක එක්කෙනාගේ වැලපීම්,මල් වඩම් වලින් වගේම ලෙලදෙන සුදු කොඩි වලින් පිරිලා ගිහිල්ලා.

ගේ ඇතුළේ සාලේ මැද තිබ්බ සුදුපාට වියනක් යට මිනීපෙට්ටියේ මිනායු අයියා හරිම සාමකාමී විදියට වැතිරිලා ඉදියා.මිනී පෙට්ටියේ අයියගේ මූණ හරිය කවර් කරලා තිබ්බේ.එතනම එහාපැත්තේ එයාගේ අත අල්ලගෙන හිටියේ රෙයාන්.ඒ ඇස් තමන්ගේ ආදරවන්තයා වෙනුවෙන්ම අඬලා අඬලා රතු වෙලා ඉදිමිලා තිබ්බා.

මිනිස්සු එකා දෙන්නා ඇතුළට එනවා,මිනියට ගෞරව කරලා ආපහු යනවා.මිදුල පුරාවට,පාර පුරාවට එක එක වර්ගේ වාහන පිරිලා.හැමෝම තැන් තැන් වල කම්මුල් වල අත් ගහගෙන කතා කරනවා.ඇවිත් හිටපු අයියගේ යාළුවෝ ඔහේ බලාගත්තු අත බලාගෙන හූල්ල හූල්ල ඉන්නවා.
මම බලාගෙන,සේනානායක අන්කල් ගිහින් හැමෝටම ආචාර කරනවා.

එතකොට ධේනුක?.......එයා මේ වෙලාවෙ ඉන්නේ නැගිටගන්නවත් පණක් නැතුව ගෙදර කාමරේක ඇඳක් උඩට වැටිලා සේලයින් බෝතලයක් අතේ ගහගෙන.වියාන් මෙතූ එක්ක එයාගේ ලඟට වෙලා ඉන්නවා.

එදා ඒ පණිවිඩය දැනගත්ත වෙලාවෙ අපි හැමෝගෙම පපු නැවතුනා.රෙයාන් වචනයක්වත් කතා කරේ නෑ.මේ වෙනකනුත් නෑ.ධේනු තනිකරම පිස්සෙක් වුණා.ඌ ඒ අනිත් පැත්තට නුවර දුවන්න හැදුවා.කාටද දරාගන්න පුළුවන් තමන්ගේ තාත්තා වගේ හිටපු මනුස්සයා තවදුරටත් මේ ලෝකේ හුස්ම ගන්නේ නෑ කියන එක?...තාත්තාත් හොයලා බලපු නැති වෙලාවෙ ඌට තාත්තෙක් වෙලා ඉදියේ මිනායු අයියා.

තමන්ට අම්මයි අයියයි දෙන්නම නැති වෙලා දැන් එයා ගැන ටිකක්වත් හොයලා බලන්නේ නැති නමට විතරක් තාත්තා කියන කෙනා එක්ක මේ ලෝකේ තනිවෙලා කියන එක කොහොමද ඌ පිළිගන්නේ?.....කොහොමද වූ පපුවේ රිදීමක් නැතුව අදින් පස්සෙ නිදහසේ හුස්ම ගන්නේ?...