Troublemaker » Louis Tomlinson (✔)

Rozdział 22

- Nie mogę uwierzyć, że moi rodzice wymyślili sobie odwiedziny u ciotki akurat na ten weekend! – burknęła Abby wciskając do małej torby swoje rzeczy.

Siedziałam na środku jej łóżka i drapiąc Benjamina po główce, przyglądałam się jej poczynaniom. Już od dobrej godziny chodziła po pokoju w tę i z powrotem, pakując najpotrzebniejsze ubrania, jednocześnie wciąż mamrocząc pod nosem, jacy to jej rodzice są bezmyślni i tym podobne.

Abby była wściekła, bo chłopcy organizowali dzisiaj w swoim domu imprezę, którą właściwie planowali już od początku wakacji. Niestety wczoraj jej rodzice postanowili, że ten weekend spędzą u siostry pani Blacke, kilka godziny drogi stąd. Wrócić mieli dopiero w poniedziałek, późnym wieczorem.

Z jednej strony, jej złość trochę mnie śmieszyła, ale z drugiej, wiedziałam, że miała ogromną nadzieję, że dzisiejszej nocy między nią i Niall'em dojdzie w końcu do ich pierwszego pocałunku. Była tym naprawdę podekscytowana, ale jej rodzie jak zawsze mają fantastyczne wyczucie czasu.

- Sprzedam ci wszystkie szczegóły. – mruknęłam.

- Ja nie chcę szczegółów! – tupnęła nogą. – Chcę tam być i chcę w końcu pocałować się z Niall'em! Mam dość ciągłego wysyłania słodkich wiadomości i trzymania za ręce! Dlaczego moi rodzice muszą mi utrudniać życie? Nie jestem już małą dziewczynką!

- Abby nie nakręcaj się tak. – zaśmiałam się. – Uwierz mi, taka impreza nie jest dobra, jeżeli chodzi o pierwsze pocałunki. Zapach wymiocin i alkoholu zniszczą całą romantyczną chwilę. – burknęłam i wzdrygnęłam się lekko na samą myśl, - Poza tym, nie uważasz, że lepiej by było, gdyby to wyszło spontanicznie? Na przykład podczas jakiegoś spaceru czy pikniku? Planowane akcje wcale nie są fajne.

- Chyba masz rację. – westchnęła. – Po prostu, wciąż czuję się z tym wszystkim tak niepewnie. Ten jeden pocałunek może zmienić wszystko.

Wstałam z łóżka, wcześniej odsuwając Benjamina na bok i podeszłam do przyjaciółki. Abby patrzyła na mnie wielkimi, przestraszonymi oczami dziecka.

- Jeżeli jest wam pisane być razem, to tak będzie i żaden wyjazd do durnej ciotki tego nie zmieni. – powiedziałam, uśmiechając się do niej pocieszająco.

Odpowiedziała mi nieśmiałym uśmiechem i pokiwała lekko głową. Bez słowa przytuliłam ją mocno, chcąc dodać jej odrobinę otuchy.

- Będziesz pilnować, żeby nie zarywał do innych dziewczyn? – spytała.

Zachichotałam pod nosem na jej słowa.

- Masz to jak w banku. – zapewniłam ją.

* * *

Stałam w łazience przed lustrem i z powątpieniem przyglądałam się moim spranym, obcisłym dżinsom, szarej luźnej koszulce bez rękawów z czarnym krzyżem na środku i starym trampkom. W ogóle nie wiedziałam, jak mam się ubrać na tą całą imprezę. Poza tym, nie miałam nawet nastroju na zabawę. Najchętniej spędziłabym ten wieczór w domu przed telewizorem, objadając się słodyczami, od których tylko rośnie mi tyłek.

Niestety mogłam o tym tylko pomarzyć. Już obiecałam chłopakom, że wpadnę. A właściwie miałam jakiś wybór? Znając tych wariatów, gdybym się nie zgodziła, oni pewnie i tak by po mnie przyjechali i siłą zabrali na tą imprezę.

Właśnie związywałam włosy w koński ogon, gdy do mojego pokoju, jak gdyby nigdy nic wszedł Louis, cicho zatrzaskując za sobą drzwi. Kątem oka widziałam, jak kładzie się na moim łóżku i bierze do ręki książkę, którą zostawiłam na szafce nocnej. Był to zniszczony już egzemplarz Dumy i uprzedzenia. Maria dała mi go już jakiś czas temu, ale dopiero teraz znalazłam trochę czasu, żeby ją przeczytać.