Aroused Darkkon (Sartori #4)

Kabanata 32

Kabanata 32

"She's awake!" anunsyo ng pamilyar na boses ng lalaki.

I was fluttering my eyelashes as I blinked a few times and adjusted my blurry vision until it cleared. I saw three faces of familiar men looking worried.

"G-Gael?" Paos ang boses ko nang nagsalita.

May pag-aalala sa ngiti ni Gael sa akin. Lumipat ang paningin ko sa katabi n'ya.

"C-Cecelion!" I beamed.

Patay na ba ako? Sa pagkakaalala ko ay pag-alis ko ng Castello de Sartori nag-aagaw buhay pa silang dalawa. Hindi ko na nabalitaan ang tungkol sa kanila nang kinuha ako ni Dad.

I tried to get up and I groaned when I felt the pain in my whole body. My muscles are aching. My bones feels weak. My throat feels dry.

Bumaba ang tingin ko sa aking kamay na may nakakonekta sa kamay ko na IV tube. Dextrose?

Umangat ang tingin ko sa umalalay sa'kin na mahiga ulit matapos kong sumubok na maupo.

"Oh, Hiroshi? A-Ano'ng ginagawa n'yo rito? Ayos na ba kayo? Na-miss ko kayo, sobra. . ." sunod-sunod kong tanong sa gitna ng pagkalito.

Kumikirot ang ulo ko at sinusubukan kong alalahanin ang mga huling pangyayari. Bakit ako umabot sa ganitong kalagayan?

"We missed you too, Ma'am Eithne," Cecelion said sincerely.

I squinted my eyes when the scene replayed at the back of my mind. "Wait. . . what happened? I just gave birth earlier—"

"Tatlong araw ka pong tulog, Ma'am Eithne," magalang na pagtatama ni Gael.

Kumunot ang noo ko. "Where's Darkkon? Did he. . . did he really leave me?"

Halos hindi ko masabi ang mga salita. Ang sakit kasi pakinggan.

"Mas maganda kung magpahinga ka muna, Ma'am Eithne. Hindi pa kasi maayos ang kalagayan mo," suhestiyon ni Hiroshi.

Isa-isa ko silang tinignan at umiling ako.

"D-Darkkon shot me," garalgal ang boses ko marahil dahil sa natutuyong lalamunan.

Nakatinginan silang tatlo. Tila tahimik na nag-uusap sa paraan ng kanilang paningin.

Cecelion looked down and Hiroshi averted his gaze from me. Si Gael lang ang naglakas loob na kausapin ako.

"Pag-uusapan na lang po natin ang mga nangyari kapag maayos ka na ulit. Sa ngayon kasi ay kailangan mo munang magpagaling."

May kakaiba sa inaakto nila. Hindi naman sila ganito kumilos noon. Nahahalata kong may iniiwasan silang pag-usapan.

Tungkol kay Darkkon. Bakit? Dahil ba alam nilang masasaktan lang din naman ako?

Bakit ba kasi hinahanap-hanap ko pa rin 'yong taong wala namang pakialam sa akin?

Hindi pa ba sapat ang mga nangyari?

Wala na ba'ng mas isasakit pa?

The three consigliere excused themselves to go out of the room, and I let them. I need to breathed and I wanted to be alone.

May iniwan silang isang bottled water, at ininom ko iyon. Ang sakit sa lalamunan magsalita at paos din ang boses ko.

Nasa loob ako ng isang silid. It's the standard size of room. Hindi gano'n lalaki, hindi rin masikip. Sa tingin ko ay hindi ito isang ospital. Paglabas kasi nila ay nahagip ng mata ko ang koridor sa labas. Isang bahay lang ito.

Sinuri ko ang sarili ko. I was wearing a cream colored patient gown. Underneath it, I could feel myself wearing underwear.

Naalala ko, hubo't hubad ako sa bath tub? Sino'ng nagbihis sa akin? Imposibleng 'yong tatlo?