u m u t | sehun

1.4

Kötü Lynx selam veriyor.

Büyük ihtimalle iki bölüme final vereceğiz. (Nihayet!)

Bölüme başlamadan önce peçete almanızı tavsiye ederim.

Bekleyen herkese çok teşekkürler, harikasınız.

-

T-ARA, Shannon, Gunji  -  Day and Night

Köşe kapmaca oynuyordum sanki.

Evden birkaç metre ötede soğuğun ortasında ayakta dikiliyordum. Saat geç olmuştu ve beni eve Bay Han'ın şoförü bırakmıştı. Eve girip sıcak bir duş aldıktan sonra uyumak yerine ayakta dikilmiş Sehun ile Minji'nin yatmasını bekliyordum. Bir hafta olmuştu ve aramızda konuşulan ya da halledilen hiçbir şey yoktu. Minji'yle kendimi iki uçta durmuş, Sehun'u da kimin yanına adım atacaksa ötekini uçurumdan atacak bir pozisyonda dikilirken hayal ediyordum. Tuhaf ve anlamlandıramadığım şekilde aramızda hiçbir gerilim yoktu ama ben yine de onlarla görüşmemek için elimden geleni yapıyordum.

Bay Han'ın yanında çalışmaya başladığımdan beri hayatım tuhaf ilerliyordu. İçimde barındığını bilmediğim bir yan Bay Han beni her övdüğünde özgüvenle ortaya çıkıyor ve işe dört elle sarılıyordu. Güçsüz, kırılgan ve umutsuz kadın aynaya her baktığımda dudaklarını daha da çok kıvırıyordu. Duruşum dikleşmişti, saçlarımı kestirmiş ve kendime kendi paramla bir şeyler almıştım. Sehun'un aldıklarını katlayıp poşetlere doldurmuştum. Ona iade edecektim ama bunu ne zaman yapmalıydım bilmiyordum. Bu hareketim kuşkusuz onu hem kızdıracak hem de üzecekti. Buna hazır mıydım emin değildim.

Gitmeye ve onları arkamda bırakmaya karar vermiştim ama hâlâ Sehun'un hislerini önemsiyordum. Önemsememem gerekiyordu, biliyordum. O akşam onu bırakıp gittiğimden beri benimle konuşmaya çalışmamıştı çünkü ben onu görebileceğim her yerden kaçmıştım. Çalışma saatlerimi bahane edip akşam yemeklerine katılmıyor, onlardan önce uyanıp hazırlanarak evden çıkıyor ve kahvaltımı marketlerin tekinde yapıyordum. Akşam ya erkenden eve gelip odama kapanıyor ya da şu anda olduğu gibi eve girmek için uyumalarını bekliyordum. Bu köşe kapmaca Jinri'yi gördüğüm zamanları da kısıtlıyordu ama kız kardeşim buna takılıyormuş gibi durmuyordu.

Birlikte vakit geçirdiğimiz o küçük anlarda -ki bunlar genelde sabahları saçını yaptığım ya da akşamları ettiğimiz kısa sohbetler oluyordu- eski ve küçük dünyamızdaymış gibi hissediyordum. Pek itiraf etmesem de hayatımın sadece Jinri'yle sınırlı olduğu ve kendi balonumuz içerisinde güvende olduğumuz o anları özlemiştim. Artık hayatım büyük bir mücadeleden oluşuyordu. Sehun'a karşı hislerim, Minji'yle olanlar, yeni bir iş derken kalbim çok fazla şey için ağrımak zorunda kalmıştı.

En nihayetinde eve girme zamanının geldiğini düşündüğümde güvenliklere selam verip yavaş adımlarla eve girdim. Bu sefer hazırlıklıydım, Sehun'la yüzleştiğimiz akşamdan sonra Luhan'la konuşup kendime yedek bir anahtar yaptırmıştım.

Sessiz adımlarla içeri girip ardımdan kapıyı kapattım.

Yavaşça geniş salona girip merdivenlere yöneldim. Kimseyi uyandırmadan eve girip çıkma konusunda uzman olmuş sayılırdım. Ben kimselere yakalanmadan odama gideceğimi sanırken bir anda soldaki koridordan Luhan fırlayarak ödümü koparttı.