Skyfall #1 [Nederlands] [Netties2016] [herschrijven]

I The Rescue I

"Arielle?"

"Arielle, word wakker!"

"Prinses!"

Met een schok kwam ik overeind, hoestend en proestend om het vieze resterende zeewater uit mijn longen te krijgen. Ik knipperde wild met mijn ogen, die vol zaten met zeewater, en haalde gedesoriënteerd een hand over mijn gezicht. Waar was ik?

Toen mijn zicht zich verscherpte, zag ik ineens Azrael voor me, op zijn knieëen, een bezorgde blik op zijn gezicht. "A-Azrael?" bracht ik krakerig uit. Ik was nauwelijks te horen over de huilende wind die om ons heen raasde. Ik schraapte mijn keel en kromp ineen van de pijn. Mijn keel was enorm pijnlijk. Ik had geen idee hoe lang ik in het water had gelegen, maar mijn lichaam voelde gebroken en... herboren tegelijk. Alles was teruggekomen. Alle herinneringen, alle verborgen puzzelstukjes waren eindelijk in elkaar gezet.

"Ik ben hier," zei hij zachtjes, terwijl hij mijn natte, warrige haar achter mijn oren streek. Zijn ogen stonden nog steeds bezorgd. "J-Je bent prachtig," ademde hij uit, een oogverblindende glimlach stralend op zijn gezicht.

Knipperend met mijn ogen, keek ik hem verwilderd aan. "W-Wat? Wa - " begon ik, toen ik langzaam probeerde op te staan. Azrael greep mijn elleboog om me overeind te helpen, en ineens voelde ik de spieren op mijn rug. Ze waren veranderd. Ik voelde hoe ik mijn rug aan kon spannen, alsof er iets in beweging werd gezet. Ontzet, liet ik een kreet van verrassing ontsnappen toen ik de vleugels op mijn rug tot leven voelde komen. Míjn vleugels.

Azrael glimlachte breed en pakte mijn hand. "Eindelijk ben je terug. Ik heb zo lang gewacht," fluisterde hij. Ik glimlachte terug en keek diep in zijn ogen. Voor dit alles, voor mijn sterfelijk leven op aarde, was ik nooit verliefd geweest op Azrael. Ik had geen gevoelens voor hem, behalve dan dat hij mijn beste vriend was geworden in de korte tijd dat we verloofd waren. Maar Azrael... dat was een ander verhaal. Ik had altijd al geweten dat zijn gevoelens voor mij dieper lagen dan de mijne voor hem, maar dat had ik nooit zo sterk gemerkt, als nu.

Een steek ging door mijn hart toen ik dacht aan degene die diep van binnen nog steeds mijn hart bezat. Uriel... Hij had met Michael mijn vleugels afgepakt... maar... was hij nog steeds dezelfde persoon? Ik schudde mijn hoofd. Ik had tijd nodig om hem te vergeten, en om na te denken over mijn eigen toekomst. Ik mocht mezelf niet toestaan om te piekeren over Uriel. Hij was nu uit beeld, voor een onbepaalde tijd.

"Kom, mi'xa," zei Azrael zacht, terwijl hij een zacht kneepje in mijn hand gaf, mij uit mijn gedachten onderbrekend. Zijn donkere ogen keken me intens aan. "Laten we naar huis gaan," zei hij met een glimlach. "Je echte thuis."

Ik knikte voorzichtig en sloeg mijn armen om zijn middel. Het voelde raar om iemand zo vast te houden wiens naam geen Uriel was... Ik keek Azrael desondanks verwachtingsvol aan. Hij begreep de hint en gebruikte zijn zwarte vleugels om ons te laten opstijgen en hoog de lucht in te brengen, naar een van de wolkenportalen. Ik vertrouwde mijn vleugels niet genoeg om al te gaan vliegen... Het was zo lang geleden... Ik voelde me net weer een klein meisje, dat voor het eerst haar vleugels ging uitproberen. Het was een... erg vreemd gevoel.

Voordat ik het wist, had Azrael ons door het portaal gevlogen en waren we in Hel. Het was vreemd om deze plek als mijn thuis te zien, maar het was... de waarheid. Hel was mooi op een dodelijke manier, met hete temperaturen, Gvi'ra's en hoge bergen die me deden denken aan de Grand Canyon. Het grote zwarte paleis stak af tegen de alsmaar verkleurende rode atmosfeer, maar leek ook precies op de juiste plek te staan. De hoge torens die me eerst angst hadden aangedaan, brachten nu een vreemd soort heimwee teweeg. Thuis, dit was mijn thuis.

Aarde voelde nog steeds als een tweede thuis, maar nu wist ik eindelijk waar ik thuis hoorde. Hier, in de brandende hoogtes van de Hel, in het paleis van mijn vader, de duivel.