Skyfall #1 [Nederlands] [Netties2016] [herschrijven]

I The Others I

Wow.

Wowowowowow.

Wow.

Nog nooit was ik zó door iemand gekust. Wacht. Ik was nog nooit gekust, en Uriel was de eerste geweest. Het had me enorm verbaasd, om die woeste jaloezie op zijn gezicht te zien nadat hij naar Aaron had gekeken. Ik wist niet of hij echt iets voor me voelde, of dat het alleen was dat hij Aaron een lesje wilde leren. Ach, op het moment kon het me niet zoveel schelen. Ik moest moeite doen om overeind te blijven.

"Ari? Gaat het wel?" vroeg Uriel zacht, een sluwe grijns op zijn gezicht terwijl hij me bij mijn arm overeind hield. Ik gaf hem een por en zuchtte. "Ja,' mompelde ik, een beetje van mijn stuk gebracht. 

Iedereen die op het schoolplein stond, stond ons aan te gapen met hun monden wijd open. Ze konden niet geloven dat ik, Arielle Winters, net een aartsengel had gekust. Natuurlijk wisten zij niet dat Uriel een aartsengel was, maar dat maakte niets uit.

Uriel pakte mijn hand en leidde me naar zijn Harley, en haalde een helm tevoorschijn. Ik fronste naar hem. "Moet ik serieus op dat ding gaan zitten?" vroeg ik, mijn armen over elkaar heen geslagen. Hij dacht toch niet serieus dat ik op een motor ging zitten? En dat hij zou gaan rijden? Dat ding stond bekend als dood en verderf!

"Dood en verderf," Uriel rolde met zijn ogen en zette de helm op mijn hoofd, ondanks mijn protest. "Vrouwen," hij schudde zijn hoofd, maar de twinkeling in zijn ogen vertelde mij dat hij totaal niet serieus was. 

"Hou jij maar gewoon je mond," mompelde ik. Uriel ging op zijn motor zitten, en ik ging achter hem zitten, mijn hart kloppend in mijn keel. Ik sloeg mijn armen stevig om zijn middel en hield hem bijna in een wurggreep vast, toen hij de motor startte.

"Hou je vast," riep hij over het gebrul heen, en de motor schoot weg, een wolk van stof achter zich latend.

___

"Ik snap nog steeds niet waarom jij niet gewoon had kunnen vliegen," mompelde ik chagrijnig. 

Uriel lachtte en schudde zijn hoofd. "Alsof dat zo normaal is."

Hij hield mijn arm vast en leidde me naar een verlaten weide, dicht bij mijn huis. De motor stond op mijn inrit geparkeerd, en ik wist zeker dat mama zou gaan fangirlen wanneer ze hem zou zien. Ze had duidelijk last van een motor-fetish.

Ze leek dus totaal niet op mij.

"Waarom gaan we eigenlijk hier heen?" vroeg ik ongeduldig, terwijl ik me liet meetrekken door Uriel. Ik had geen idee wat we in een verlaten weide zouden moeten doen, maar blijkbaar had Uriel daar al iets over bedacht.

"We hebben beschutting nodig. Ik ga een portaal oproepen," vertelde hij me. 

Ik knipperde geschrokken met mijn ogen en keek hem verbaasd aan. Hij kon een portaal oproepen? Een portaal naar Dormia? Ik was er sinds mijn tripje naar Uriel's kamer niet meer geweest, en ik zou eigenlijk niet weten waarom ik terug zou gaan naar de tussenwereld.

"Waarom gaan we naar Dormia?" vroeg ik verbaasd, mijn wenkbrauwen opgetrokken. "Ik dacht dat..." Ik hield snel op met praten toen ik eraan dacht dat ik mijn gevoelens beter voor mezelf kon houden. Ik had eigenlijk gedacht dat Uriel me... op een date zou nemen. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan! Zo dom was ik geweest. Ik had echt geloofd dat Uriel, een bovenaardse aartsengel, míj op een date zou namen.

"Dat wat?" vroeg Uriel geïnteresseerd, terwijl hij naar me opkeek. Hij knielde op de grond en had zijn handen op de grond geplaatst. Toen ik zweeg, richtte hij zijn aandacht weer tot de grond en begon wat onverstaanbare dingen te mompelen. Het was in een taal die ik niet verstond. Latijn, misschien?