Skyfall #1 [Nederlands] [Netties2016] [herschrijven]

I Meeting Again I

Mijn eerste schooldag (als je het zo kunt noemen), ging razendsnel voorbij.  Het was alsof Uriel en Rafael nooit hadden bestaan, naar mate ik mijn dagelijkse routine weer onder de knie had. Ik bracht al mijn tijd door met Aiden en Zara, want we hadden herfstvakantie. Voor een week maar, jammer genoeg. Maar het gaf me de kans om weer bij te praten met Zara en Aiden. Dat was fijn...

Maar ik kon het niet altijd blijven ontwijken.

Ik kon niet stoppen met nadenken over Uriel en Rafael. Ze hadden destijds niet gewild dat ik was vertrokken; maar ik behoorde simpelweg niet in de wereld thuis. Aarde was mijn thuis. Niet Dormia, niet... de hemel, of wat dan ook. Ik kon daar niet blijven en doen alsof alles goed zou komen.

In de tussentijd was pap me gaan ontwijken. Hij was vaker weg, en ik sprak hem nauwelijks meer. Mam had natuurlijk haar wekelijkse diensten, en vaak was ik daardoor alleen thuis. Het boeide me niet zoveel, eerlijk gezegd.

Maar soms, wanneer ik in de tuin zag, leek het wel alsof ik vleugels zag. Ik was waarschijnlijk aan het dagdromen over Uriel...

Als dat gebeurde, voelde ik me een wanhopige fangirl, wachtend tot haar popidool haar zou ontdekken en haar dromen waar zou maken. In principe; ik voelde me er stom door. Ongelooflijk stom. 

Ik was me er pijnlijk bewust van dat ik Uriel en de wereld om hem heen moest vergeten. Toch, leek het haast onmogelijk. Ik... miste hem. Ondanks dat ik hem nauwelijks kende, was ik aan zijn aanwezigheid gewend geraakt. Mensen bleven niet vaak in mijn leven... maar Uriel... hij had me niet alleen gelaten.

Hij was anders.

Zuchtend stond ik op van de keukenstoel waar ik op zat, en liep naar de hal. Ik pakte mijn jas, deed hem aan en stapte de koude herfstlucht in. Rillend, wreef ik over mijn armen om er wat warmte in te krijgen, maar het leek niet te helpen.

Ik wilde gewoon even alles vergeten, maar eerst moest ik goed nadenken over wat ik ging doen. Ik kon niet zomaar verder gaan met mijn leven, alsof er niets gebeurd was. Dan zou ik mezelf alleen maar gek maken.

Tot mijn lichte ergernis, voelde ik zachte regendruppels op mijn voorhoofd spatten en wist ik dat ik weer terug moest om een paraplu te pakken. Ik pakte mijn sleutels, opende de voordeur vluchtig en pakte een paraplu die dicht bij de deur stond. Toen ik weer buiten stond, klapte ik hem open en begon aan mijn wandeling.

Zara vond het altijd vreemd dat ik random wandelingen maakte. Het was een beetje vreemd, oké, maar dat maakte niets uit. Het was fijn om mijn hoofd leeg te maken. Het was fijn om even na te denken over wat er was gebeurd. En dat kon alleen met frisse lucht.

Ik ademde een diepe teug van die frisse lucht in, terwijl het steeds harder begon te regenen, en mijn schoenen besmeurd werden met nattigheid. 

Lopend naar het park dicht bij mijn huis, dacht ik na over wat Uriel had gezegt. Mijn vader werkte voor hem; werkte voor aartsengelen. Maar het klonk te... te krankzinnig om waar te zijn. En... pap had me alleen maar raar aangekeken. Of kon hij dan zo goed liegen? Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. Zou er ooit iets duidelijker worden?

Het was me allemaal een raadsel.

De Indra. Het sterrenteken op mijn nek. Uriel. Rafael. Engelen. Pap. Dormia. Hemel. Hel. 

Was alles wat ik in de bijbel had gelezen als kind... waar? Ik kon het nauwelijks geloven. Altijd al was ik een atheïst geweest; ondanks mijn doping en communie. Ik had gewoon nooit gelooft in iets dat bovenaards was. Iets wat boven mijn denkvermogen stond. Ik wilde niets aannemen zonder bewijzen. En er waren nooit bewijzen geweest voor bovenaardse dingen. Bijbelse dingen. Tot het bewijs, in de vorm van Rafael en Uriel, ineens recht voor me stond.