Skyfall #1 [Nederlands] [Netties2016] [herschrijven]

I The Confusion I

Mijn gedachtes vulden mijn hoofd, verwarring en chaos veroorzakend. Mijn hoofd was een complete rotzooi. Ik had geen idee wat er aan de hand was. De Gvi'ra had me gered. Had me gered. Maar waarom?

Ik had nog wel een kleine dosis gezond verstand over, dus probeerde ik niet om uit de Gvi'ra's scherpe klauwen te ontsnappen. 

Het was werkelijk een afzichtelijk wezen, nog erger dan mijn grootste nachtmerries. En geloof me, mijn nachtmerries waren echt vreselijk. De huid van de Gvi'ra was bezaaid met dikke, rafelige littekens, die zijn grijze schubben bedekten en een vreemd patroon deden ontstaan. Hij krijste niet meer, en de rook die om ons heen woelde was de nasleep van de vuurzee die ooit uit de bek van het beest was gekomen.

Ik kromp ineen toen ik voelde hoe een van zijn scherpe nagels in mijn rug boorde. Mijn ogen waren stijf dicht geklemt. Doodsbang was ik; doodsbang om mijn ogen te openen en om naar de donkere afgrond te staren. Ik haalde een diepe teug adem naar binnen, om mijn longen de kans te geven om functioneren, en opende mijn ogen.

Wat ik zag, deed me gillen. We vlogen over een donkere afgrond, waar geen einde aan leek te komen. Diep in de verte zag ik de hoge bergen waar ik en de anderen momenten geleden nog waren geweest. Ik voelde een steek in mijn hart toen ik dacht aan de anderen. Raphael. Gabrielle... Uriel. 

Ze moesten nog leven. Ik geloofde niet dat ze dood waren. Het kon gewoon niet waar zijn. Maar diep in mijn hart voelde ik een angst die ik nog nooit eerder had gevoeld. Tranen welden op in mijn ogen, en ik moest moeite doen om niet in een paniekaanval te geraken. Het enige wat ik nu nog kon doen, was kalm blijven. En dat was een van de moeilijkste dingen die ik ooit moest doen.

Een verschrikte kreet ontsnapte mijn lippen toen de Gvi'ra ineens naar beneden dook, en de lucht om ons heen duidelijker werd; frisser. De rook was... verdwenen. Wat ik voor me zag, was een beeld uit een fantasie verhaal. Het was alsof ik in de wereld van Mary Shelley's Baron van Frankenstein was gestapt. 

Voor mijn ogen lag een grootst kasteel, met een dozijn aan torens die eruit zagen alsof ze zo door iemand heen konden boren. Het was zwart, en zag eruit als een kasteel van de... de duivel. Ik hield mijn adem in toen we dichterbij kwamen, en zag hoe het kasteel bijna dreef op het enigste stuk grond dat in de grote leegte te zien was. De afgrond was... bescherming, begreep ik ineens. Zoals grachten rondom een burcht. Dit was de bescherming voor het kasteel, tegen de buitenwereld.

Tot mijn verbazing vlogen we over het kasteel, maar ineens stopte de Gvi'ra, zijn vleugels bleven verticaal, en hij bleef vliegen. 

"Wat doe je?" stamelde ik, terwijl ik er best zeker van was dat de Gvi'ra me niet kon verstaan. Ineens krijste de Gvi'ra weer, alsof hij antwoord gaf, en voelde ik zijn greep om mijn lichaam verslappen. Ik probeerde me tevergeefs vast te klampen aan zijn schubbige huid, maar hij liet me los. Mijn lichaam voelde gewichtloos, en ik keek neer naar de donkere leegte, mijn ogen sluitend, wachtend op het einde.

~

"Tinas agíl," hoorde ik iemand zeggen, en ik spitste mijn oren onbewust. Langzaam werd ik weer bewust van mijn omgeving... De hitte om me heen was bijna verstikkend, maar mijn lichaam voelde koel aan. Mijn lichaam deed pijn, en ik kreunde toen ik probeerde om te bewegen. De Gvi'ra's klauwen. Ik zocht langzaam met mijn vingers langs mijn middel, maar er was geen wond te bekennen. Hoewel mijn lichaam voelde alsof het duizend keer was geslagen met een knuppel, was er geen wond te bekennen. 

Mijn geest voelde... helder aan, vreemd genoeg. Na een paar minuten kon ik mijn ogen openen, en realiseerde me dat ik nog leefde. Er was niets aan de hand. Maar de Gvi'ra  had me laten vallen, de diepte in. Waarom leefde ik dan nog?