Skyfall #1 [Nederlands] [Netties2016] [herschrijven]

I The Discovery I

Toen ik weer wakker werd, was het donker. Mijn hoofd bonkte als een gek, en toen ik om me heen keek, had ik wel zo'n idee waar ik was. De vreemde kamer van Uriel.

De aartsengel.

Mijn adem stokte in mijn keel, en verschrikt zat ik op. Waar waren ze?

Nou in ieder geval niet hier. Het was pikkedonker in de kamer en ik hoorde geen geluid. Het was muisstil. Ik had geen idee wat ik moest doen. Ik voelde me te zwak om op te staan. Ik wist dat dit kwam omdat ik zo vaak was flauwgevallen; en meteen voelde ik me stom bij die realisatie.

Stomme lichtgevoeligheid.

Mijn hoofd tolde. ik wist niet wat ik van dit alles moest denken. Moest ik zomaar geloven wat Uriel had gezegd? Het leek allemaal... onlogisch. Maar ik had zijn vleugels gezien. Hij had vleugels, daar was geen twijfel over mogelijk. Maar waar ik wel aan twijfelde was mijn eigen mentale gezondheid. Wat als ik dit alles gewoon verzonnen had? Wat als ik gewoon geflipt was?

De gedachte beangstigde me, dus ik stopte hem vlug weg in het diepste van mijn gedachten, zodat ik er nu niet aan hoefde te denken.

Ineens werd ik overvallen door een enorme vlaag heimwee. Ik miste mijn ouders zoals ik ze nog nooit had gemist.Ze waren immers altijd weg en waren constant uit mijn leven verdwenen; maar nu... nu was alles anders. Ik was alleen. Echt alleen. Zara en Aiden waren weg, mijn ouders waren weg, en... verder had ik niemand. Ik wilde gewoon naar huis.

Zachtjes sloeg ik de dekens van me vandaan en gleed uit het bed, proberend om niet te snel te doen; ik zou alleen maar duizelig worden. Toen ik eindelijk op mijn beide benen stond, keek ik nog eens goed rond. Maar zelfs het vernauwen van mijn ogen hielp niet; het was pikkedonker.

"Verdomme," gromde ik zachtjes, terwijl ik mijn hoofd schudde. Ik had geen idee wat ik moest doen, want ik wist niet waar Uriel en Rafael waren, en ik wist ook niet waar ik was. Wat ik wel wist, was dat ze snel terug zouden keren, en dat ik weg moest zijn voor ze terug waren.

Mijn vingers volgden de contouren van de muren, tot ik uiteindelijk op een deurklink stuitte. Een triomfantelijk gevoel golfde door me heen. Ik had de deur gevonden!

Freedom, here I come!

Ik opende de deur en...

viel meteen recht naar beneden.

Gillend van angst probeerde ik me ergens aan vast te grijpen, toen ik doorkreeg dat ik zojuist in de lucht was gestapt. Angst golfde door me heen, en ik gilde harder. Oh god, ik zag de grond al dichterbij komen.

Ik sloot mijn ogen stijf dicht en wachtte tot mijn - waarschijnlijk niet zo zachte - landing me naar mijn einde zou brengen.

Maar ineens stopte ik. Gewoon, recht in de lucht. Ik hapte naar adem toen ik mijn ogen weer opende.

"Uriel," stamelde ik verrast, toen ik zijn armen om me heen voelde. Hij hield me stevig vast tegen zijn borst, terwijl zijn grote witte vleugels ons met krachtige slagen omhoog brachten.

Hij gaf geen antwoord. Zijn kaken stonden strak op elkaar, wat erop duidde dat hij aardig boos was. Een nieuwe golf angst ging door me heen. Maar hij had me gered...hij zou me toch geen pijn doen... toch? Ik schudde mijn hoofd bij de gedachte. Nee, dat zou hij niet doen. Natuurlijk zou hij dat niet doen.

Mijn ademhaling was nog steeds onregelmatig. Door het gillen was ik weer van slag geraakt en ik vroeg me af hoe vaak ik vandaag flauw zou gaan vallen.

Ineens zag ik, toen ik omhoog keek, een wolk verschijnen met daarop een deur. Ik knipperde wild met mijn ogen, kijkend of mijn brein met me aan het spelen was. Dit kon toch niet echt zijn? Uriel... de deur... vleugels... Was ik aan het hallucineren? Het rationele deel van mijn brein zei van wel... maar een ander deel vertelde me dat dit helemaal niet zo raar was.