Skyfall #1 [Nederlands] [Netties2016] [herschrijven]

I The Threat I

Mijn huid huiverde toen het mes mijn nek aanraakte; toen het net genoeg druk gaf om een snee te maken. Ik sloot mijn ogen en beet hard op mijn lip, proberend om geen geluid te maken, geen piep. Ik durfde niet te kijken, durfde niet te kijken hoe hij mijn keel zou doorsnijden. Dit was het dan, dacht ik. 

Dit was het einde.

~

8 uur eerder.

Ik maakte een piepend geluidje toen Uriel ons eindelijk op de grond neerzette. Zijn vleugels klapten weer in, en ik keek over zijn schouder heen hoe dat mechanisme in elkaar zat. De vleugels vouwden zich weer in zijn huid... ze waren een deel van hem.

"En ik maar denken dat je van vliegen hield," lachte Uriel, toen hij mijn armen van zich lostrok. Ik liet hem los met schaamte, en stapte snel van hem weg. Oh god, Ari, moest je hem nou in een wurggreep houden?

"Ik hou er wel van!" protesteerde ik, mijn armen over elkaar heen slaand. "Het is gewoon anders als je ineens in de lucht valt," ik kromp in elkaar toen ik eraan dacht hoe Uriel en ik uit het portaal waren gevallen.

"Je had me niet moeten afleiden," mompelde Uriel geïrriteerd. 

Ik gaf hem een felle blik. "Ik leidde je helemaal niet af! Jij hield niet op met... met staren!" Een blos steeg op en mijn gezicht werd warm. Uriel had naar me gestaard toen hij het portaal aan het maken was, en zo waren we uit de lucht gevallen. Voor een tijdje althans, totdat Uriel me vastgreep en ons veilig naar de aarde had teruggebracht.

De idioot. Geen wonder dat ik een luchtfobie aan het krijgen was.

"Pfft," Uriel's wangen werden nog roder dan die van mij. "Ik staarde helemaal niet."

Ik rolde met mijn ogen maar zweeg, wetende dat hij altijd een antwoord klaar zou hebben. Mijn haar was een puinhoop, en ik deed aanzienlijke moeite om de rode warboel weer terug op zijn plek te krijgen. Uriel's vingers vervingen de mijne, en hij streek verdwaalde rode lokken uit mijn ogen. Zijn vingers raakten mijn hals zachtjes, en ik huiverde. Ik leunde naar voren, en mijn ogen ontmoetten de zijne. 

Mijn adem stokte in mijn keel toen ik zag dat hij naar mijn lippen staarde, en ik probeerde wanhopig om kalm te blijven. Het werkte alleen niet echt. Ik bleef hem aankijken, en zag hoe hij inleunde... en dichterbij kwam... en toen... stopte.

Uriel trok zich terug, fronste en keerde zijn rug naar me toe. Hij zuchtte. En nog eens, en dat allemaal met zijn rug nog steeds naar me toe. "We moeten gaan," zei hij uiteindelijk, emotieloos.

Ik beet op mijn lip toen ik dat pijnlijke gevoel in mijn hart voelde terugkeren. Het had precies zo gevoeld toen Uriel had gezegd dat hem speet, dat hij me helemaal niet wilde zoenen. Of kussen. Wat iedereen het ook noemt, het was voor mij geweldig geweest... maar voor hem duidelijk niet. En dat hij me niet wilde, dat was nu wel duidelijk.

"Ik loop wel alleen naar huis," mompelde ik nors, en keerde mijn rug ook naar hem toe, en begon het bos uit te lopen. Ik zou gewoon het goede pad volgen, en dan zou ik weer terug naar huis komen. Maar voordat ik ver kon komen, greep Uriel mijn pols vast. 

"Ari, wacht," zuchtte hij. "Het spij-"

"Het boeit me niet wat je te zeggen hebt, Uriel," beet ik hem toe. "Ik ga nu naar huis. Alleen." Ik sprak elk woord duidelijk uit, zodat het hem ook duidelijk zou worden dat ik hem nu even niet bij me kon hebben. Ik wilde alleen zijn. 

"Verdomme, Ari," gromde Uriel. "Laat me je naar huis brengen."

Ik schudde mijn hoofd wild en trok mijn pols weg uit zijn greep, maar hij wilde niet loslaten. "Laat me los, Uriel! Ik meen het," gromde ik terug, terwijl ik mijn pols nog steeds probeerde los te rukken.