TAM İSABET

12. İTİRAF

instagram & twitter: cordeleima

whatsapp kanal linki'ne instagram önce çıkanlarımdan ulaşabilirsiniz. bölüm duyuru ve alıntılarını oraya atıyorum. bolca soru cevap da yapıyoruz. ayrıca wattpad hesabımı takip ederseniz bölüm bildirimlerine ulaşabilirsiniz. wattpad hesabım: cordeleima

sizi bölümden sonra twitter'a #Tamİsabet etiketi ile yorum yapmaya da davet ediyorummm. hepinizi bekliyorummm ^^

12. İTİRAF

Candan Erçetin, Bahar.

Doruk'tan.

Kendime, senelerdir asla yapmayacaksın dediğim bir şey yaptım.

Hayır, bu bir şey deyip geçiştirilecek bir konu değil. Bu, turuncu, insanın baktıkça bakası gelen saçların kalbimi hızlandırması, masmavi gözlere ne zaman baksam nefes aldığımı hissetmem, yan yana geldiğim an ellerimin birbirine dolanması. Bu bir şey değil, tüm hücrelerimi harekete geçiren bir adrenalin, aklıma düştüğü herhangi bir anda içime bahar dolduran bir çiçek, kalbime adını fısıldayan bir rüzgâr.

Gerçeğini, herkesin bildiği tanımını yapmayı hala beceremiyorum. Bilmediğimden değil bu. Bunun adının ne olduğunu biliyorum. Ama sanki, eğer bunu bir kere bile sesli dile getirsem sonra susamayacakmış gibi hissediyorum. Tek bir kere söylesem, ardından her yere haykıracakmış gibi hissediyorum.

Ne kadar büyük bir belaya bulaştığımın elbette farkındayım.

Senelerce Erim ile dalga geçmiş olmanın bir gün acısını benden çıkacağını da biliyordum zaten ama bu şekilde olacağını tahmin bile edemezdim. Sandığımdan daha yanlış ama doğru hissettiren birine olacağını, ise hiç ama hiç tahmin edemezdim.

Kabul aşamasını geçmiştim. Geçeli çok olmuştu. Şu an için kendi içimde tartma ve kendimi, bunun karşılığını alabilme şansım olduğuna inandırma aşamasındaydım. Çünkü beklemiyordum. Onun, bir anda hayatımın ortasına düşmesini beklemiyordum. Gelecekti biliyordum. Gelmesine hazırlıklıydım. Ama bu kadar olamaz dediğim biri olması, tüm hazırlıklarımı yıkıp atmıştı.

Ve yaptığı hiçbir şey yoktu. O sadece durmuştu ve ben büyülenmiştim. Beni bu kadar kolayca nasıl büyülediğini anlamamıştım.

Onu elbette ki gördüğüm ilk an, Ergün Abinin beni hastaneye gitmek için zorlamaya çalıştığı anlar değildi. Daha önce de görmüştüm onu. Çok kez. Aynı yerde bile bulunmuştuk ama onun, tek bir kere bile bana baktığını görmemiştim.

Genel olarak babasının çalışma arkadaşlarını çok önemseyen birisi değildi. Futbolla alakalı etkinliklere pek geldiğini görmemiştim. Geldiği zamanlarda ise çok konuşmaz ve kendi halinde olurdu. Sadece uzaktan bir göz olarak ona bakar ve ben de kendi alanıma dönerdim.

Ama artık bunun mümkün olduğunu sanmıyorum. Çünkü gözlerim, onun varlığını hissettiğim her yerde sadece onu arıyor. Onu görmek için içimde can atan ve çığlık çığlığa bağıran, varlığını ilk kez fark ettiğim bir Doruk var. O Doruk'un susmasını mı istiyorum yoksa bağırmaya devam etmesini mi, bilmiyorum.

Ama bunun, asla geçmemesini istediğimi biliyorum.

Onu ve mavi gözlerini gerçek anlamda gördüğüm ilk an, acıdan kıvrandığım anlardı. Şaşırmıştım. O acımın arasında zihnimden geçenlere çok şaşırmıştım. Çünkü o anlarda, ağrıdan kıvranıyor, bağırmamak için dudaklarımı ısırıyordum. Dayanılmayacak kadar büyük bir acı vardı dizimde.