The Forgotten Girl #2

6

{Melissa}

Glimlachend loop ik richting Masons kamer. Ik klop op de deur en zonder op antwoord te wachten open ik hem. Mason ligt nog te slapen. Mijn hart breekt in stukjes en de moed zakt me in de schoenen als ik Sophie ook zie liggen. Ze ligt dicht tegen Mason aan en hij heeft zijn armen om haar heen geslagen. Ik blijf verbijsterd in de deuropening staan, starend naar de twee personen in bed. Ik voel hoe tranen mijn ogen verlaten en vervolgens over mijn wangen stromen. Ik zou eigenlijk niet moeten huilen, ik heb de laatste dagen al te veel gehuild om Mason. Ik zucht en wil me net omdraaien als Mason overeind schiet. Hij kijkt me verbaasd en verward aan om mijn tranen tot zijn blik naast zich valt waar Sophie ligt.

'Shit' mompelt hij terwijl hij uit bed stapt. Hij loopt gehaast naar me toe.

'Het spijt me, Melissa' verontschuldigt hij zich. 'Ik was niet van plan dat het zo zou eindigen met Sophie. We hadden te veel gedronken...'

'Laat maar' fluister ik. 'Ik ben blijkbaar niet belangrijk genoeg om op te wachten.' Ik wil weglopen maar Mason pakt mijn pols vast en trekt me terug.

'Melissa, niet gaan. Ik wil nog steeds die date met je voortzetten. Ik wil je in vertrouwen kunnen nemen.'

'Mason.' Mijn stem klinkt zo zacht dat het amper verstaanbaar is. Hij klinkt gebroken, net als mijn hart. 'Hoe kan ik jou mijn vertrouwen geven als ik geen vertrouwen meer in jou heb?'

'Melissa nee. Ik... Het spijt me' zegt Mason wanhopig. 'Ik keek ernaar uit om je weer te zien, een dag met je door te brengen. Ik wil weer voelen hoe het was om met jou te zijn.' Ik schud mijn hoofd.

'Wat is er?' Het is de stem van Sophie. Fijn dit. Kon ze niet twee minuten later wakker worden? Mason draait zich om naar haar dus grijp ik de kans en loop ik de kamer uit.

'Melissa!' hoor ik Mason roepen maar ik negeer hem. Ik loop zo snel mogelijk door naar mijn kamer. Daar zit Sky op haar bed een boek te lezen. Wanneer ze de deur hoort dichtvallen kijkt ze op.

'Nu al terug?' vraagt ze verbaasd. Ik knik. 'Is er iets gebeurd?' Opnieuw knik ik, niet in staat om iets te zeggen. Ik loop door naar mijn bed ga erop zitten. Snel schop ik mijn schoenen uit om vervolgens onder de deken te kruipen.

'Wil je erover praten?' vraagt Sky. Ik schud mijn hoofd.

'Misschien later' breng ik zacht uit. Wanneer de beelden van Mason en Sophie door mijn hoofd flitsen banen opnieuw tranen zich een weg naar buiten. Dit alles was een slecht idee. Wat had ik gedacht? Dat Mason me terug zou willen? Waarom zou hij mij willen als hij Sophie kan krijgen? Ik sluit mijn ogen en klem de deken in mijn hand. Ik hoor de deur openvliegen maar ik besteed er geen aandacht aan. Wie het ook is, ik ben niet in staat om met diegene te praten.

'Heey, ik weet niet wat er gebeurd is maar Melissa is niet in staat om met iemand te praten' zegt ze. 'En zeker niet met jou' voegt ze eraan toe.

'Mag ik het proberen?' Het is Masons stem. Ik trek de deken meer over mijn hoofd.

'Ga je gang' zegt Sky. 'Maar met mij wilt ze ook niet praten.'

'Logisch, ik zou ook niet willen praten als ik in haar plaats stond. Het was nogal pijnlijk om naar te kijken voor haar.'

'Heb je...?' Ik weet nu zeker dat Sky's mond open valt.

'Nee, nee' antwoordt Mason snel. 'Althans, ik weet het niet. Maar ze heeft me niet betrapt op seks. Ze zou me vandaag ophalen en toen zag ze Sophie in mijn armen slapen.'

'Oh.'

'Als je het niet erg vindt...'

'Ik snap het. Ik ga al.' Even later valt de deur dicht.

'Melis?' Zijn stem klinkt zo voorzichtig, zo breekbaar. Het matras deukt naast me in.

'Melissa, het spijt me dat je dat zag' zegt Mason. 'Het was nooit de bedoeling geweest om te eindigen in het bed met Sophie. We zijn die avond ervoor uitgegaan en hadden allebei iets te veel op. Ik had haar na het uitgaan terug naar haar kamer moeten brengen zodat jij me kon ophalen maar ik kon niet meer helder denken. Ik vergat alles en iedereen en toen gebeurde het gewoon.' Ik reageer er niet op. Mason trekt de deken een stukje van me af waarmee hij ook gelijk mijn tranen ontdekt.

'Melissa...' Hij streelt mijn wang en veegt daarmee ook wat plukken haar uit mijn gezicht. 'Het was nooit de bedoeling geweest je aan het huilen te maken.' Ik durf hem niet aan te kijken, wetend dat ik dan zal bezwijken. Ik wil sterk blijven, voor hoever je dit sterk kan noemen. Ik lig hier te huilen als een klein kind om een jongen die uiteindelijk voor de ander kiest.

'Je mag best huilen' fluistert Mason. 'Het is oke. Je hebt het recht om je emoties te tonen.' Een trillende zucht perst zich door mijn lippen. Geen idee waarom, misschien van opluchting? Mason kruipt ook onder de deken. Hij pakt mijn hand vast en begint aan mijn vingers te friemelen. Ik weet niet waarom ik dit toelaat. Waarschijnlijk gewoon omdat ik Mason heb gemist.

'Sinds ik je heb ontmoet heb ik altijd van je gehouden' geeft hij toe. Opeens ben ik me maar al te bewust dat ik nog niets heb gezegd, dat hij dit alleen maar zegt in de hoop dat ik tegen hem zal praten.

'Voel je iets voor Sophie?' vraag ik na enkele seconden. Mason lijkt even te twijfelen maar knikt.

'Ja.'

'Hou je van haar?' vraag ik daarna. Bij die vraag is hij seconden lang stil. Tot hij zijn schouders ophaalt.

'Weet ik nog niet.'

'En voor mij?' mompel ik. 'Wat voel je voor mij?'

'Melissa, ik hou van je' vertelt Mason. 'Ik heb nog gevoelens voor je, dat ontken ik niet. Maar je zal mijn vertrouwen moeten winnen. Net als dat ik jouw vertrouwen zal moeten winnen.'