The Forgotten Girl #2

13

{Mason}

Ik schrik wakker uit een nachtmerrie. Naast me ligt Sophie nog vredig te slapen. Zuchtend krabbel ik overeind en haal mijn hand door mijn haar.

'Wat is er?' hoor ik Sophie slaperig zeggen.

'Ik had een nachtmerrie' antwoord ik. Ze gaat rechtop zitten.

'Waarover?'

'Ik...' Ik kom niet meer uit mijn woorden. Ik wil haar niet vertellen over mijn vader die aan Melissa zat.

'Je hoeft het niet te vertellen' stelt ze me gerust. Ik glimlach dankbaar naar haar en ga weer liggen. Sophie legt haar hoofd op mijn borst.

'Denk je dat je nog kan slapen?' vraagt ze. Ik knik en sluit mijn ogen. Langzaam val ik weer in slaap.

*****

Mijn mobiel gaat. Zuchtend pak ik hem van mijn nachtkastje en neem ik op.

'Met Mason.'

'Hoi Mason, met Kimberley. Melissa wordt vandaag geopereerd.'

'Hoe laat?' vraag ik terwijl ik rechtop ga zitten.

'Om twaalf uur.' Ik werp een snelle blik op mijn wekker. Het is nu half elf.

'Kan ik haar nog zien voor de operatie?' vraag ik.

'Als je opschiet wel.'

'Ik kom er zo snel mogelijk aan' zeg ik en ik hang op. Ik spring uit bed en kleed aan. Snel poets ik mijn tanden en doe mijn haar.

'Mason, wat is er?' Sophie staat in de deuropening van de badkamer. Ik spuug de tandpasta uit.

'Melissa wordt geopereerd. Ik moet haar nog zien voor ze gaat. Er is kans dat ze overlijdt tijdens de operatie.' Sophie knikt. Ik spoel mijn mond met water en loop dan de slaapkamer weer in. Snel trek ik mijn schoenen aan en doe vervolgens mijn mitella om.

'Je kan hier blijven of naar je eigen kamer gaan' zeg ik tegen Sophie en ik druk een snelle kus op haar lippen. 'Ik blijf in het ziekenhuis tot de operatie klaar is.'

'Oke.' Ik loop de kamer uit en ren vervolgens de trappen af. Waarom ben ik überhaupt pas zolaat wakker geworden? Normaal sta ik om zeven uur al naast mijn bed. Ik stap in mijn auto en start de motor. Vervolgens rij ik de straat uit. Met een arm sturen is niet erg handig dus haal ik mijn andere arm uit mijn mitella en pak het stuur vast. Ik negeer de pijn in mijn schouder. In de verte staat het ziekenhuis. Ik parkeer mijn auto en loop snel naar binnen.

Bij Melissa's kamer aangekomen staat haar moeder naast haar bed. Ik klop kort op de deur en loop dan de kamer in.

'Jij bent snel' zegt Kimberley. Ik haal mijn schouders op en ga zitten.

'Mason, je moet begrijpen dat Melissa het misschien niet haalt tijdens de operatie. En als ze het zou halen ligt ze nog altijd in coma waar ze misschien ook niet uitkomt. Ik heb besloten om als ze na twee weken nog niet wakker is de stekker eruit te laten trekken.' Mijn mond valt open van verbazing.

'Kan je ons even alleen laten?' breng ik uit. Kimberley knikt en verlaat de kamer. Ik kruip onder de deken naast Melissa en sla mijn armen om haar heen. De pijn in mijn schouder voel ik niet meer. De pijn in mijn hart is vele malen erger.

'Melissa...' stamel ik. 'Ik kan niet zonder je.' Tranen beginnen over mijn wangen te stromen.

'Het spijt me dat ik terug naar Sophie ben gegaan. Ik kan je niet laten gaan. Wordt na de operatie alsjeblieft wakker. Ik zal naast je liggen als je wakker wordt. Melissa, ik hou zoveel van je dat het pijn doet.' Ik leg mijn hoofd in haar nek en sluit mijn ogen.

'Mason, het is tijd om te gaan.' Ik kijk op en zie een arts en Kimberley staan.

'Oke.' Ik druk mijn lippen tegen die van Melissa.

'Tot straks' fluister ik. Ik druk nog een snelle kus op haar voorhoofd en stap dan uit bed. Een paar zusters halen de remmen van het bed en rijden Melissa de kamer uit. Kimberley en ik lopen erachteraan. Zodra ze de operatiekamer inrijden laat ik mezelf op een stoel vallen. Ik veeg mijn tranen weg en zucht.

'Hoe lang duurt de operatie?' vraag ik.

'Twee uur.' Ik knik en sta op. Ik vul een bekertje met water en drink hem gelijk leeg. Vervolgens ga ik weer zitten en pak ik mijn mobiel. Ik stuur Max een bericht.

*Sorry dat ik zolang niks meer van me heb laten horen maar Melissa ligt in het ziekenhuis. Ze is aangereden door een auto en ligt in coma. Nu wordt ze geopereerd en ik trek dit niet. Ik heb zo'n spijt dat ik haar heb laten gaan. Nu ze in die operatiekamer ligt besef ik pas hoe erg ik haar ga missen als ze het niet haalt. Ik hou van haar.*

*Hey, heftig man. Melissa haalt het wel. Ze is een sterk meisje. En als ze uit haar coma komt moet je haar maar verwennen. Je kan vast wel wat bedenken. Trouwens, ik kom bij jou op de kamer ;) Maar goed, succes maat.* Glimlachend stop ik mijn mobiel weer in mijn zak.

'Ga je mee iets te eten halen?' vraagt Kimberley. Ik schud mijn hoofd.

'Ik heb niet zo'n honger.'

'Oke, ik zie je zo.' Met die woorden loopt ze weg.