The Forgotten Girl #2

8

{Melissa}

We lopen een stukje zwijgend door het park. Het is warm buiten maar er staat een fris windje.

'Hoe gaat het met je moeder?' vraagt Mason om de stilte te doorbreken.

'Goed' antwoord ik. 'Ze heeft nu al twee maanden een nieuwe vriend.'

'Wonen ze al samen?'

'Nee, dat doet mijn moeder niet meer. Ze is bang na jouw vader. Eerst wilt ze hem écht goed leren kennen voordat ze gaat samenwonen' leg ik uit.

'Wat vind jij van hem?' vraagt Mason.

'Hij is een hele aardige man' antwoord ik. 'Hij is perfect voor mijn moeder. Eerst was ik bang dat hij me ook zou aanraken maar dat doet hij gelukkig niet.' Mason pakt mijn hand vast.

'Die angst zal je altijd hebben hè?' vraagt hij. Ik sla mijn ogen neer.

'Ik ben bang van wel.'

'En het is mijn vaders schuld. Als hij zich gewoon normaal had kunnen gedragen had je nu die angst niet.'

'Het is nu eenmaal gebeurd. Maar voor jou ben ik niet bang. Bij jou zal ik die angst ook nooit hebben. Je bent zo anders dan je vader. Jij respecteert meisjes, geeft ze vertrouwen, een veilig gevoel.' Mason haalt zijn schouders op.

'Ik wil niet zoals mijn vader zijn.'

'Dat ben je niet. Je bent juist het tegenovergestelde.'

'Je vorige ex dwong je toch?' vraagt Mason. Ik knik.

'Ik ben toen weggevlucht en heb het via de telefoon uitgemaakt. Ik durfde hem niet meer onder ogen te komen. Ik was bang van hem.' Mason trekt me mee op een bankje.

'Als we weer een relatie krijgen zal ik beloven dat het weer wordt zoals vroeger' vertelt hij. Ik glimlach naar hem leun tegen hem aan. Hij slaat zijn arm om me heen en streelt over mijn arm.

'Zullen we maar weer verder lopen?' vraagt Mason na een aantal minuten stilte.

'Is goed.' We staan op en lopen op het pad.

'Mason, wil je nog wel een relatie met me?' vraag ik. Mason slaat zijn ogen neer. Hij twijfelt. Ik ben niet goed genoeg voor hem. Ik loop voor hem uit.

'Melissa!' Ik hoor een toeter en voel vlak daarna een klap. Mijn bewustzijn wordt steeds minder. Uiteindelijk zie en voel ik niks meer.

{Mason}

Melissa loopt snel door. Ik ren achter haar aan. Wanneer ik vlak achter haar sta merk ik pas dat we op een zebrapad staan. Het stoplicht staat op rood. Een auto toetert en vlak daarna voel ik een klap. Stil lig ik op de weg. Alles doet te pijn om te bewegen. Tot Melissa in mijn gedachten schiet. Snel open ik mijn ogen en kijk ik om me heen. Melissa ligt roerloos op de grond. Een groepje mensen heeft zich om ons heen verzameld. In de verte hoor ik de sirenes. Hopelijk komt alles goed met Melissa. Alles moet goedkomen.