The Forgotten Girl #2

9

{Mason}

Ik open mijn ogen en kijk om me heen. De kamer is wit. Er zijn ramen die uitkijken naar de gang. Mensen lopen druk heen en weer. Moeizaam ga ik rechtop zitten. Mijn hele lichaam doet pijn. Een man komt de kamer in.

'Je bent wakker, mooi' zegt hij. 'Hoe voel je je?'

'Mijn lichaam doet pijn' kreun ik.

'Daarvoor krijg je pijnstillers. Weet je nog wat er is gebeurd?' Ik knik.

'Ik werd aangereden' antwoord ik. 'Waar is Melissa?'

'Het spijt me om dit te vertellen maar ze ligt in coma. De kans dat ze eruit komt is klein. En als ze eruit komt kan het zijn dat ze verlamd is aan haar benen.' Mijn hart stopt met kloppen.

'Coma?' stamel ik. 'K...kan ik haar zien?'

'Het spijt me. Ze zijn op dit moment met haar bezig. Waarschijnlijk kan je haar morgen bezoeken. We zullen het laten weten.' Ik knik en ga weer liggen. Even laat ik alles tot me bezinken. Melissa ligt in coma. De kans dat ze eruit komt is klein. Ze moet eruit komen. Ik wil haar vertellen wat ik voor haar voel, hoeveel ze voor me betekent. De deur gaat opnieuw open en deze keer komt Sophie binnen. Dit is haar schuld. Het is haar schuld dat Melissa is coma ligt.

'Ga weg!' roep ik.

'Waarom?' vraagt ze verbaasd.

'Het is jouw schuld dat ze in coma ligt' sis ik. 'We hebben je horen praten daarover.'

'Mason, ik zweer het. Hier had ik niks mee te maken. Ik was van plan om Melissa iets aan te doen, ja. Maar dat heb ik niet gedaan. Echt niet.' Ze lijkt het te menen. Zuchtend klop ik naast me. Sophie gaat zitten en kijkt me vragend aan.

'Ik weet niet meer wat ik moet doen' zucht ik. 'Ik heb gevoelens voor jou maar ook voor Melissa.'

'Maar als Melissa nu in coma ligt kan je het toch met mij proberen?' vraagt ze twijfelend.

'Soof, ik weet zeker dat ik van Melissa hou. Van jou weet ik niet zeker.' Sophie pakt mijn hand vast.

'Ik kan je geven wat je wilt' zegt ze. 'Ik kan je geven waarnaar je verlangt.'

'Mijn hele lichaam doet pijn' zucht ik. 'Ik kan op dit moment even helemaal niks doen.'

'Dat snap ik. Maar je krijgt toch pijnstillers?'

'Ja, maar dan nog.' Sophie kruipt voorzichtig tegen me aan. Een vlaag van kriebels schiet door mijn buik.

'Sophie' begin ik. Ze kijkt me vragend aan. Ik zoen haar vol overgave. Alle pijn verdwijnt uit mijn lichaam. Langzaam duw ik haar in het matras en ga ik boven haar hangen. Sophie's handen kruipen onder mijn shirt. Uiteindelijk trekt ze hem uit. Ik slaak een kleine zucht en druk mezelf dichter tegen haar aan. Ze haalt haar hand door mijn haar en tilt haar rug op van het bed.

'Sophie, we kunnen dit niet hier doen' hijg ik.

'Jawel' gaat ze tegen me in. 'Is toch spannend?'

'Straks komt er een dokter ofzo binnen terwijl we bezig zijn.'

'Zal wel meevallen.' Ik laat me naast haar vallen en meteen komt alle pijn weer terug. Sophie streelt mijn buik en glimlacht naar me. Ik glimlach terug maar voel me echt slecht. Melissa ligt in coma en ik ben hier even iemand anders aan het aflebberen. Ik heb dan wel gevoelens voor Sophie maar dit kan ik Melissa niet aandoen.

'Melissa zal het wel begrijpen' zegt Sophie alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik haal mijn schouders op.

'Denk je?' Sophie knikt en drukt haar lippen op de mijne. Ik ga erin mee en vraag om toestemming die ik vrijwel meteen krijg. Ik duw haar shirt een stukje omhoog en streel haar rug. Ik hoor gekuch dus snel laat ik Sophie los. Ze gaat rechtop zitten. De dokter staat in de deuropening.

'Sorry dat ik jullie stoor maar Melissa is net onderzocht...' Hij maakt zijn zin niet af en kijkt naar Sophie. 'Zou je even weg kunnen gaan? Ik wil dit graag met Mason bespreken.' Sophie knikt en verlaat de kamer. Ik kijk de arts vragend aan.

'Ze moet geopereerd worden maar dat zal helaas niet gaan.'

'Waarom niet?' vraag ik.

'Ze heeft anorexia. Ik weet niet precies hoe ernstig het is maar ze is te zwak om geopereerd te worden. Ze zal eerst moeten aansterken.' Mijn mond valt open.

'En nu?' vraag ik. 'Is het erg om de operatie uit te stellen?'

'Het zal zo snel mogelijk moeten gebeuren. Er is iets mis met haar been en als we het nog een maand zouden uitstellen raakt ze verlamd aan dat been. De operatie heeft uiteraard risico's. Er is vijftien procent kans dat de operatie niet goed gaat en ze alsnog verlamd raakt. Haar moeder zal moeten beslissen of ze de operatie doet.'

'Ik begrijp het. Krijgt ze nu extra voeding?' De arts knikt.

'We dienen haar zoveel mogelijk voedsel.' Ik knik. 'Ik zou dit eigenlijk niet hebben mogen vertellen maar ik zie dat je veel om haar geeft.'

'Dank u wel.'

'Als je je sterk genoeg voelt mag je even bij haar kijken.' Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Ik stap meteen uit bed en trek mijn shirt aan. Vervolgens loop ik achter de dokter aan. Hij loopt de gang door en stopt uiteindelijk voor een deur.

'Wel rustig doen' zegt hij terwijl hij de deur opent. Ik knik en loop naar binnen. Melissa ligt met haar ogen gesloten in bed. Ik ga naast haar zitten en pak haar slanke hand vast. Nu pas zie ik hoe dun ze eigenlijk is. Waarom heb ik niet gezien dat er iets mis was?

'Het spijt me, Melissa' fluister ik. 'Voor alles. Ik had je nooit moeten laten gaan. Je bent het beste wat me is overkomen. Jij ligt hier terwijl ik net nog een ander aan het zoenen was. Het spijt me echt.' Ik breng mijn lippen naar haar oor.

'Ik wil nog steeds je eerste zijn. Verlamd of niet, ik zal je je goed laten voelen.' Ik veeg een pluk haar achter haar oor en kijk haar aan. Ik glimlach naar haar.

'Het komt goed, dat beloof ik je. Je bent een vechter.' Ik druk een kus op haar hand maar dat is niet genoeg. Ik wil haar lippen weer voelen. Ik wil dat ze dit overleeft. Heel voorzichtig druk ik een lange tedere kus op haar lippen.

'Ik blijf bij je' fluister ik tegen haar lippen aan. Ik kruip tegen haar aan en sla mijn armen om haar heen. Ze moet eruit komen. Ik kan niet zonder haar.