The Forgotten Girl #2

16

{Melissa}

Mijn hoofd bonkt. Het is dan misschien wel een teken dat ik leef maar erg fijn is de pijn niet. Mason slaapt alweer. Duizend vragen spoken door mijn hoofd. Wat is er gebeurd? Is Mason bij Sophie geweest? Heeft hij een relatie met haar? Hoe lang heb ik in coma gelegen? Was Mason er vaak? Langzaam verstrengel ik mijn vingers met die van Mason. Het doet pijn maar ik wil gewoon zijn hand vasthouden.

'Kan je niet slapen?' vraagt Mason zacht.

'Nee' zucht ik. Hij nestelt zich dichter tegen me aan. Zijn warme adem kriebelt in mijn nek.

'Zal ik een dokter halen?'

'Nee.'

'Melis...'

'Mason, ik wil gewoon even alleen met jou zijn.' Ik sluit mijn ogen. 'Ik wil antwoorden op mijn vragen maar ik heb geen energie meer.'

'Oke.' Hij draait zich om. 'Ik snap het.'

'Mason' zucht ik. 'Alsjeblieft. Doe niet zo.'

'Ik doe niks' mompelt hij. Ik raak zijn schouder aan. Meteen krimpt hij ineen. Gelijk trek ik mijn hand terug.

'Sorry' verontschuldig ik me.

'Geeft niet.' Ik pak zijn hand vast. Hij draait zich naar me toe en zucht.

'Ik moet niet zo stom doen' mompelt hij. 'Je bent net wakker en ik ben gewoon een eikel.' Ik glimlach naar hem.

'Het is oke.'

'Dat is het niet' fluistert hij. 'Ik heb je laten vallen om niets.' Ik sla mijn ogen neer, niet wetend wat ik moet zeggen. Opeens begin ik moe te worden. Ik sluit mijn ogen en knijp stevig in Masons hand, bang dat hij weg zal gaan.

'Slaap lekker' zegt Mason zacht. Na die woorden val ik eindelijk in slaap.

*****

{Mason}

Zodra ik wakker wordt overvalt een blij gevoel me. Melissa is echt wakker. Ze knijpt stevig in mijn hand. Ik draai op mijn zij zodat ik naar haar kan kijken. Ze slaapt nog. Ik streel met mijn duim over de rug van haar hand. De deur gaat open en Kimberley en een arts komen binnen. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht.

'Alles goed?' lacht Kimberley.

'Beter dan ooit. Melissa is vandaag wakker geweest.' Haar mond valt open.

'Normaal gesproken hoor je dat te melden' zegt de arts.

'Ik weet het maar Melissa wilde dat niet. Ze wilde dat ik bij haar bleef.'

'Hebben jullie een gesprek gevoerd?' Ik knik. 'Praatte ze goed?'

'Ja, alleen een beetje vermoeid.' Hij knikt en maakt wat notities.

'Laat haar maar even slapen. Ze kan de rust goed gebruiken.'

'Snap ik' zeg ik terwijl ik weer naar Melissa kijk. 'Kan ik wel bij haar blijven?'

'Ja, mevrouw Evans, zou u even op de gang willen wachten?' Kimberley knikt en verlaat samen met de arts de kamer. Melissa opent haar ogen en kijkt me aan.

'Was je al die tijd al wakker?' vraag ik.

'Misschien.' Ze glimlacht.

'Hoe voel je je?'

'Wel goed.'

'Mooi.' Ik begin haar te kietelen.

'Mason!' gilt ze lachend. Ze probeert me van zich af te duwen maar ze is nog te zwak. Ik stop met kietelen en laat me voorzichtig op haar zakken. Mijn armen steunen naast haar.

'De volgende keer houden we een eerlijke strijd' zeg ik.

'Goed idee.' Melissa trekt de lijnen van het patroon op mijn shirt over en streelt daarmee ook mijn bovenlichaam. Ik wil haar zoenen maar ik ben bang dat ze daar nog te zwak voor is. Uiteindelijk druk ik toch mijn lippen op de hare. Ze gaat erin mee en haalt haar hand door mijn haar.

'Ik hou van je' mompel ik tegen haar lippen aan.

'Ik ook van jou.' Ik ga van haar af en sluit haar in mijn armen.

'Je bent dus wakker.' Ik kijk op en zie de arts in de deuropening staan. Kimberley komt de kamer ingestormd.

'Mam' zegt Melissa zacht terwijl ze rechtop probeert te gaan zitten. Ik help haar.

'Ik ben zo blij dat je weer wakker bent.' Er rollen tranen over Kimberleys wangen en nu ook over die van Melissa. Ik glimlach even en stap dan uit bed.

'Wanneer mag ze uit het ziekenhuis?' vraag ik.

'We gaan haar eerst onderzoeken om dat vast te stellen. Maar minimaal nog een week.' Ik knik. Melissa kijkt me aan en glimlacht. Ik glimlach terug en verlaat dan de kamer.